Leuk speelgoed

Zonnige zondagnamiddag. Moeder leest een boekje in de tuin. Dochter van bijna vijf speelt in huis met vriendje van zes. Of vriendje mee naar boven mag, had dochter iets eerder gevraagd. Vriendje wou namelijk eens kijken of er op haar slaapkamer nog leuk speelgoed te ontdekken was. Moeder aarzelde even: als het mooi weer is, horen kinderen buiten te spelen. Maar de dag is nog lang, wat rust welkom, dus: “Ja hoor!” Een half uurtje later komt dochterlief naar buiten gelopen: “Mama, mama! We gaan papa-en-mama-midden-in-de-nacht spelen! Wil je mijn jurkje eens uitdoen?”

Mama begrijpt het eerst niet goed. Verstaat iets als papa-en-mama-in-de-Acht, denkt dat dat een nieuw spelletje is dat het vriendje heeft meegebracht. Nee, nee, protesteert de dochter, het spelletje heet wel degelijk papa-en-mama-midden-in-de-Nacht. En of mama nu gauw wil helpen om haar jurk uit te doen? Ongeduldig staat ze aan het overgooiertje te frunniken, is er al in geslaagd één arm te bevrijden maar de rest wil niet lukken.

Waarom dat jurkje dan uit moet? Even spontaan als vanzelfsprekend volgt het antwoord: “Om een kindje te kunnen maken, natuurlijk.” Domme mama, toch.

De kleine heeft er duidelijk zin in en haar vriendje staat haar in de deuropening al op te wachten. Overrompeld door de vastberadenheid van de twee, helpt moeder haar dochter uit de kleren. In haar slipje holt de meid naar binnen. Moeder blijft perplex achter.

Op de grote levensvragen van haar dochter had ze altijd geprobeerd eerlijk en waarheidsgetrouw te antwoorden, zonder het kind met al te ingewikkelde details te willen belasten. “Alles op zijn tijd”, dacht moeder. “Als er vragen zijn, beantwoorden we die. Heel rustig en gewoon.” Het was nu al wel een hele poos geleden dat het voortplantingsprocédé ter sprake was gekomen, maar je weet niet wat een kind ondertussen her en der opvangt en wat er in zo’n klein hoofdje blijft hangen van al die verhalen over zaadjes en eitjes. Het tafereeltje van zoëven maakte moeder in ieder geval duidelijk dat er voor een uk van vier blijkbaar nog weinig geheimen bestaan. Moeder was verrast door zoveel rijpheid en tegelijk gecharmeerd door zoveel openhartigheid. Zo zijn moeders nu eenmaal.

“Later zal ze me niet meer komen vragen of ik haar jurkje wil uitdoen”, zei ze – nog beduusd – tegen de moeder van het vriendje, toen die kort daarop langskwam “om te kijken of alles goed ging”. Ja, alles ging goed. Beide moeders moesten hartelijk lachen om de kuren van hun kroost. Terwijl ze daar zo in het zonnetje zaten te kletsen, bleef het boven echter muisstil.

Moeder één: “Zouden we toch niet eens moeten gaan kijken?”

Moeder twee: “Ach, wat zou er op hun leeftijd kunnen misgaan?”

Moeder één: “Misschien geraken ze wel voor de rest van hun leven getraumatiseerd?”

Moeder twee: “Getraumatiseerd geraken ze alleen als je dit soort spelletjes verbiedt. Ze zijn gewoon aan het exploreren. Heel gezond.”

Moeder één: “Ze blijven wel érg lang weg, niet?”

Moeder twee: “Mmmm.”

Moeder één: “O ja, da’s waar, er zijn nog ijsjes!”

Moeder één gaat naar de keuken. Boven is het nog steeds muisstil. “Wie heeft er zin in een ijsje?” roept ze. In plaats van de verwachte enthousiaste kreten, hoort ze niets. Dan gegiechel en gestommel…

Na een tijdje staan de twee dan toch beneden, nemen nauwelijks de tijd om hun ijsje op te eten en vliegen alweer naarboven. Afleidingsmanoeuvre mislukt.

De namiddag verstrijkt. De moeders keuvelen verder, komen tot de conclusie dat het prachtig is dat hun kinderen op zo’n onbevangen manier in een vertrouwde omgeving en in een open sfeer de spelletjes kunnen spelen die alle kinderen spelen. Niks geniepigs. Niks bedreigends. Niks gênants. Gewoon spannend en leuk.

Onopvallend zijn de twee explorateurs naar buiten gekomen en in het zwembadje gekropen. Probleemloos zijn ze terug overgeschakeld naar het gekende waterplezier. Straks nog wat fietsje rijden en met de bal spelen. Dan gaat het vriendje met zijn mama naar huis. “Daag!”

Een paar dagen later. “Mama, wil jij later voor mijn kindje zorgen?” vraagt de dochter. Moeder is alweer verrast, zegt dat ze dat wel wil als het zo zou uitkomen. “Maar dan moet ik eerst nog een man zoeken”, luidt de volgende mededeling. “Mmmm”, zegt moeder, die niet veel zin heeft om over IVF of Dolly uit te weiden. “Want ik kan het er toch zeker niet zelf instoppen!”, vervolgt de dochter schaterend.

“Wát erin stoppen?” vraagt moeder die het alwéér niet snapt en alwéér grote ogen opzet wanneer ze het antwoord hoort.

“Het pitje”, zegt het kind.

Het pitje? Dochter geruststellend: “Ik zeg daar gewoon een pitje tegen.” Moeder herinnert zich het verhaal van de pit en de boom te hebben verteld. Die kinderlogica toch.

“Mama,…” Moeder houdt haar hart vast. Welke relationele of seksuele kwestie krijgen we nu weer? “Mama, krijg ik nog een beetje melk?” Deze keer kan het antwoord gelukkig simpel zijn.

Jo Blommaert / Tekening Sandra Schrevens