Leonardo DiCaprio DE HOOP VAN HOLLYWOOD

Tweemaal een halfuurtje met Leonardo DiCaprio, de jonge superster die de Titanic moet redden.

Patrick Duynslaegher

TAKE ONE

Het eerste interview met Leonardo DiCaprio wil maar niet vlotten. De meest getalenteerde acteur van zijn generatie heeft er duidelijk geen zin in. Hij zit maar wat te prutsen aan een paraplu, geeuwt, zucht, zit vaak met zijn mond vol tanden ; in het beste geval lacht hij als hij weer niets zinnigs antwoordt. We zitten in een klein projectiezaaltje in studio’s van Arpajon, in de buurt van Parijs, waar de historische avonturenprent The Man in the Iron Mask aan zijn zevende opnameweek toe is. DiCaprio speelt in deze vrije bewerking van de roman van Alexandre Dumas de dubbelrol van koning Louis XIV en zijn geheime tweelingbroer, Philippe, de man in het ijzeren masker.

In de scène die op deze zomerse dag in juni wordt gedraaid, komen de musketiers Philippe uit zijn cel in de bordkartonnen Bastille bevrijden. Zodra scenarist-regisseur Randall Wallace ?cut? roept, steekt Leonardo een sigaret op, of geeft een van zijn assistenten hem de nog brandende sigaret terug die hij even vasthield.

Het kettingroken terzijde gelaten, ziet de inmiddels 22-jarige DiCaprio eruit als een jochie van 15, zeker als hij met zijn slobberkleren over de set waggelt. Op het eerste gezicht is hij een nogal gewone jongen, tenger, bleek en helemaal niet imponerend. Maar wel met die extra dimensie van elke grote ster : hij wordt door de camera getransformeerd. Zijn waterige blauwgroene ogen, zijn jongensachtige onschuld, zijn wat androgyne uitstraling : uitvergroot op het witte doek krijgt het allemaal een magische allure.

De casting van Iron Mask is wél imponerend. De drie musketiers, Athos, Porthos en Aramis worden respectievelijk gespeeld door John Malkovich, Gérard Depardieu en Jeremy Irons ; Gabriel Byrne is d’Artagnan.

Was hij door al die grote jongens niet geïntimideerd ?

?Natuurlijk?, geeft hij toe. ?Maar ik heb er mijn slaap niet voor gelaten. Ik ben niet het type dat uitfreakt in aanwezigheid van steengoede acteurs. Ik probeer ze zo goed mogelijk te observeren. Maar er waren natuurlijk momenten waarop ik dacht : ik moet het waarmaken in dit gezelschap.?

Het gaat er onder de acteurs in ieder geval heel ontspannen en amicaal aan toe. Gérard Depardieu hangt de paljas uit en is de kleine DiCaprio voortdurend aan het plagen : ?Je bent te mager Leonardo, je moet meer eten om groot en sterk te worden.?

?’t Leuke is dat die beroemde acteurs net een bende kleine kinderen zijn?, zegt Di Caprio al lachend. ?Dat is wat ik aan hen apprecieer : dat ze de humor niet hebben verleerd, dat ze zichzelf niet zo serieus nemen.?

Hij had fifties-icoon James Dean moeten spelen in een project van Michael Mann dat niet doorging, Jeremy Irons vergelijkt hem met de jonge Marlon Brando, maar DiCaprio hamert erop dat hij zeker geen Method-acteur is. ?Ik trek het me niet aan hoe acteurs te werk gaan. Ik denk niet dat ik zelf een bepaalde methode heb. Ik geloof dat acteurs maar moeten geraken waar ze willen op de manier die hen het meest schikt, en daarvoor zijn alle middelen goed. Iedereen moet het op zijn manier doen en niet volgens het boekje.?

DiCaprio dankt zijn voornaam aan het feit dat zijn zwangere moeder hem voor ’t eerst voelde stampen in haar schoot terwijl ze samen met zijn vader in Venetië naar een schilderij van Da Vinci keek. Snel na zijn geboorte gingen zijn ouders toen nog hasjrokende hippies uit elkaar. Leonardo woonde meestal bij zijn moeder, de in Duitsland geboren Irmalin, maar ook zijn Italo-Amerikaanse vader George is hem altijd blijven steunen. Leonardo groeide zelf op in de filmstad, niet in het centrum van de glamour, maar in een van de drabbigste buurten van Hollywood, ?een getto met crack-dealers en prostitutie om de hoek?, zo herinnerde hij zich in een interview.

Zijn ster is snel gerezen in Hollywood : na een bijrolletje in de tv-serie Growing Pains kreeg hij opmerkelijke rollen in This Boy’s Life (waarin hij meteen zijn mannetje stond naast zwaargewicht Robert DeNiro), What’s Eating Gilbert Grape (oscarnominatie voor de rol van Johnny Depps geestelijk gehandicapt broertje), The Basketball Diaries (scholier die door drugs de vernieling ingaat), The Quick and the Dead (pastiche op de Italiaanse western met Sharon Stone). Met zijn rol in de jaren-negentigversie van het Shakespeare-drama Romeo & Juliet brak hij door als internationale superster.

Zoals bij elk tieneridool wordt er druk gespeculeerd over de seksuele oriëntatie van DiCaprio, die overigens niet is weg te slaan uit de Amerikaanse roddelbladen en een graag geziene gast is in het partycircuit in Los Angeles. Ondanks de vele verhalen over affaires met tegenspeelsters ( Claire Danes in Romeo & Juliet ; nu ook weer Kate Winslet in Titanic), met andere actrices ( Alicia Silverstone) en modellen ( Sara Gilbert), is er de hardnekkige geruchtenstroom dat Leonardo een homo zou zijn. Geruchten die nog werden opgedreven toen hij ook enkele jaren geleden de rol speelde van de homoseksuele Franse dichter Arthur Rimbaud in Total Eclipse, de desastreuze film van Agnieszka Holland naar een jeugdscript van Christopher Hampton.

?Voor mij was Rimbaud zowat de eerste rebel van de eeuw, de eerste die in opstand kwam tegen alles, tegen de geijkte formule van wat poëzie toen moest zijn, tegen het gedrag van toen. Om me voor te bereiden op die rol, heb ik me gewoon in zijn poëzie gestort. Fantastisch !?

Leonardo maakte er geen punt van dat Rimbaud ook verliefd was op Verlaine (gespeeld door David Thewlis). ?Dat maakte gewoon deel uit van zijn leven. Ik had er geen probleem mee om die rol te spelen. Ik wil alles proberen. Zo lang het maar écht is.?

Voor een jong acteur heeft hij al een indrukwekkende lijst van films om op terug te kijken. Toch zegt hij zijn carrière helemaal niet te plannen. ?Als ik een script lees dat me bevalt, doe ik het, punt uit. Zonder dat dit allemaal in een groot plan moet passen. Als ik moet kiezen tussen een carrière als filmster of als goed acteur, is die keuze snel gemaakt. Ik zou liever helemaal niet werken dan dat ik een bepaald soort films moet doen.?

Hij heeft dan ook heel wat films afgewezen. En niet noodzakelijk grote Hollywoodproducties. ?Zowel stomme big-budgetfilms als kleine films. Het maakt niets uit. Ik zoek gewoon naar kwaliteit, ongeacht waar het materiaal vandaan komt, ongeacht de omvang. De rol die ik speel, moet bij mij de gevoelige snaar raken.?

Bij de laatste Amerikaanse verkiezingen kon hij voor het eerst naar de stembus. Maar hij is niet gaan stemmen. Heeft geen zin om daar over te praten, heeft geen zin om over Titanic-regisseur James Cameron te praten, laat niets los over zijn liefdesleven. Tja, waarover wil hij dan wel praten ? Over het feit dat hij kennelijk een hekel heeft aan interviews ? ?Nee, niet echt, maar iedereen stelt me dezelfde vragen. Op sommige vragen wil ik wel antwoorden, op andere niet. Misschien heb ik de laatste tijd te veel interviews gegeven.?

?Bye bye, take care?, zegt hij, en rept zich weer naar de set.

TAKE TWO

Enkele maanden later zie ik Leonardo weer in het Dorchester in Londen, enkele uren voor de première van Titanic. De jonge acteur heeft intussen zijn lesje geleerd. Over de samenwerking met James Cameron niets dan goed, geen kwaad woord over de beproevingen tijdens de opname in Mexico, en de voorgekauwde stereotiepe lof over wat het script nu zo bijzonder maakt : het tijdloze van het onderwerp ; de Titanic als monument van menselijke arrogantie ; de mysteries rond het wrak ; de tegenstelling tussen de onderklasse en de upper class ; de kracht van de love story.

DiCaprio speelde tot nog toe veelal bijrollen, of hoofdrollen in films die niet door een groot publiek werden gezien afgezien van het cultsucces Romeo & Juliet. Een echte blockbuster had hij nog niet gedaan. Dat is nu verholpen met Titanic, waarin precies een Romeo en Julia-achtig liefdesverhaal de rode draad vormt in een superspectaculaire reconstructie van de beroemdste scheepsramp uit de geschiedenis. Hoe zal de duurste film aller tijden het doen aan de kassa ? Heel Hollywood houdt zijn adem in. Naast de perfect nagebouwde boot moet vooral de immens populaire Leonardo DiCaprio de massa naar de donkere zaal lokken.

Wat vond u nu zelf van Titanic ? Tevreden met de film ?

Leonardo DiCaprio : Ik heb hem nu al twee keer gezien en ik vind hem ongelofelijk. Voor mij ging het verder dan een film : het was gewoon een belevenis van jewelste. Ik heb altijd kleine low-budgetfilms gedaan en dit soort superproducties vermeden. Het ware stom van me geweest om Titanic te weigeren op basis van mijn vooroordeel tegen big budget Hollywood. Toen ik het script aangeboden kreeg, zag ik ook wel dat dit iets anders was, dat alle elementen aanwezig waren om er een goede film te maken. Ik heb me dan ook voor honderd procent gegeven. Je kunt zo’n film niet maken als je je maar een beetje engageert.

Jim (Cameron) heeft bovendien een geweldige reputatie als het op big-budgetproducties aankomt. Hij is ongetwijfeld de beste in het vak. Maar ook het verhaal trok me aan, en het werken met Kate Winslet natuurlijk.

Ik durf nu al zeggen dat het een klassieker wordt. Meestal ben ik niet in staat om zo snel een mening te vormen omdat ik er geen afstand van kan nemen. Als ik mezelf in een film zie, denk ik altijd aan wat er die dag allemaal gebeurd is, hoe ik me voelde, hoe we dit voor elkaar kregen. Normaal gezien heb ik een paar jaartjes nodig om er nuchter te kunnen over oordelen. Maar hier was het anders. Ik zag de film voor ’t eerst op het festival van Tokio, in het gezelschap van enkele van mijn beste vrienden. Natuurlijk wilde ik de stoere bink uithangen, maar ik kreeg de tranen in de ogen. Na afloop zag ik dat ook mijn maten zeer aangedaan waren. Tobey zei dat hij zin had om hardop te huilen.

Hoe hebt u zelf de hele herrie rond de productie ervaren ?

Tijdens de opname hoorden we niets anders dan onheilspellende berichten : dat de film niet zou afgeraken, dat er problemen waren bij de vleet, dat het geld maar bleef stromen. Maar als je dag na dag aan de film werkt, gebeurt er eigenlijk niets dat echt uitzinnig is, het wordt pas uitzinnig als het door de pers wordt opgeblazen en uit zijn verband wordt gerukt. Het is als een sneeuwbaleffect : een of ander klein incident waar niemand zich echt lang zorgen om maakt, wordt plotseling een belangrijke kwestie. Maar al die herrie, al die geruchten, al die problemen hebben nooit echt ons werk beïnvloed. Wij gingen gewoon ongestoord door met ons werk. We wisten allemaal dat de film wel zou afgeraken, misschien alleen niet goed wanneer (lacht).

Wat is er dan waar over de berichten dat u het aan de stok kreeg met Jim Cameron ?

Tussen elke regisseur en acteur is er een gezonde vorm van spanning, maar Jim en ik hebben bijna nooit echt ruzie gemaakt. Hij is duidelijk een veeleisende regisseur, maar iemand moet kapitein zijn van het schip. Jim vergewist zich ervan dat iedereen die aan de film werkt daar ook voor honderd procent mee bezig is en zich door niets laat afleiden. Als hij merkt dat dit niet het geval is, zal hij er wel voor zorgen dat je weer op het juiste spoor zit. Ik vind dat alleen maar bewonderenswaardig. Hij is heel passioneel bezig met wat hij doet, het geringste detail is van belang.

Elke filmopname heeft goede en slechte kanten. Titanic was heel hard werken, maar als het werk eropzat, voelde je dan ook een grote bevrediging een gevoel dat met niets te vergelijken valt.

Uw films zijn allemaal erg verschillend, u speelt al die tegengestelde rollen zo snel na elkaar. Nooit problemen om personages van u af te schudden ?

Ik ben nooit in de war door de rol die ik moet spelen en haal mijn personages nooit door elkaar. Maar dat komt door mijn manier van werken. Als ik de set verlaat, laat ik dat personage ook achter. Ik ben in geen enkele mate een Method-acteur, nooit geweest. Ik zeg niet dat dit goed of slecht is, het is gewoon hoe ik het doe. Zodra de regisseur ?cut? roept, stap ik uit het personage. Tenzij ik iets heel emotioneel doe en ik natuurlijk wat tijd nodig heb om weer mezelf te zijn.

Maakt het u niet bang om zo’n groot succes te oogsten, zo vroeg in uw carrière ?

Niet echt. Ik hoop dat ik niet snel opgebrand raak en dat mijn carrière mijn hele leven lang meegaat. Maar zelfs al lukt dit niet, zou ik ook gelukkig zijn met het maken van kleine onafhankelijke films met mijn vrienden.

Hoe ik dan omga met de roem ? Ik zou kunnen antwoorden met de clichés dat ik probeer om met beide voeten op de grond te blijven, dat ik me alleen maar omring met mensen van wie ik hou, die me niks wijsmaken. Maar voor mij is het belangrijkst dat ik mijn gevoel voor verhoudingen niet verlies, dat ik wat me nu overkomt in een groter geheel probeer te plaatsen. Mensen beseffen niet altijd dat mijn carrière niet de essentie is, maar wel hoe ik als mens evolueer. Ik heb zaken verwaarloosd die ik al vanaf mijn zestiende wilde doen, maar waar ik geen tijd voor had, omdat ik onophoudelijk heb gewerkt. Daarom ga ik nu wat vrijaf nemen. Ik zal niet groeien als acteur als ik ook niet groei als mens. Ik heb tijd nodig om dingen uit te proberen die niets met het filmberoep te maken hebben. Ik probeer altijd om de dingen in een ruimer perspectief te zien. Elke dag houdt iedereen me voor dat alles wat ik doe het belangrijkste is ter wereld : de belangrijkste film, de belangrijkste promotie, de belangrijkste première, het belangrijkste interview, wat dan ook. Terwijl ik voor mezelf moet bepalen wat daar van aan is.

Wat hebt u door uw filmcarrière allemaal verwaarloosd ?

Reizen, tijd spenderen thuis, bijleren, mijn studies in Los Angeles, andere interesses aanwakkeren. Ik begon te acteren op mijn dertiende en heb daardoor veel zaken gemist. Ik heb in bepaalde domeinen mezelf niet kunnen ontplooien, ik weet zelfs niet precies wat ik allemaal heb gemist, maar voel gewoon de behoefte om te exploreren. Ik wil op zelfonderzoek uit. De laatste tijd probeer ik in de steden die ik aandoe zoveel mogelijk musea te bezoeken : in Parijs, Londen, Tokio, New York. De kunstwereld boeit me wel.

Kunt u zomaar een break nemen, met alle kansen die u krijgt, alle druk die ongetwijfeld op u wordt uitgeoefend ?

Het is extreem moeilijk ook voor mezelf om nee te zeggen, omdat je ook nooit goed weet wat je allemaal zult missen door even uit te blazen. Maar ik ben dit aan mezelf verplicht.

Wat is voor u het meest vervelende, irritante aspect van de roem ?

Ik kan me niet meer in het publiek vertonen waar en wanneer ik daar zin in heb. Ik kan geen boekenwinkel meer binnenstappen en daar wat rondhangen zoals iedereen. Ik heb mijn vrijheid verloren. That sucks ! In Amerika kan ik gewoon niet meer op straat komen, en in Europa en Japan gaat het dezelfde weg op. De laatste tijd is het echt te gek aan het worden. Vooral sinds Romeo & Juliet. Ik word zelden herkend door volwassenen, maar jonge meisjes kan ik nauwelijks van me afschudden.

Wat de roddelbladen betreft en de leugens die ze over je verspreiden, daar kan je je niet tegen beschermen. Iedereen in mijn branche heeft er last van. Je moet ermee leren leven dat mensen in je privé-leven gaan neuzen, alles omwoelen.

Bij de première van Titanic in Tokio gingen uw fans naar verluidt echt uit de bol. Hoe kijkt u tegen die gekte aan die u veroorzaakt ?

Ik weet echt niet wat ik daarvan moeten denken, het overvalt me en als ik het vanop een afstand bekijk, lijkt het me niet reëel. Ik ken niemand van die fans persoonlijk, het is meer een grote massa die op me afkomt, lawaaierig en chaotisch. Maar omdat ik die mensen niet individueel kan onderscheiden, raakt het me niet echt. Al is het natuurlijk wel aangenaam om zo’n overweldigende liefde te voelen.

Wat trekt u het meest aan in acteren ? Wat hebt u er zelf aan ?

Een van de leukste aspecten is dat heel veel eigenschappen van die karakters aan je blijven kleven. Je haalt er die dingen uit die je bevallen. Als je research doet voor het spelen van een rol, dring je ook diep door tot die persoon. Dat proces maakt het voor mij fascinerend. Als ik bijvoorbeeld Rimbaud speel, dompel ik me onder in zijn poëzie, voel ik wat hij moet gevoeld hebben. Daarom beschouw ik het maken van films een beetje als mijn eigen manier van naar de universiteit gaan. Voor mij is het een leerproces.

Is er ook niet de kick om andere levens te leiden ?

Nee. Laat me eerst maar mijn eigen leven leiden !

Mark Wahlberg, die een kleine rol had in ?The Basketball Diaries?, scoort nu als pornoster in ?Boogie Nights?. Wat denkt u van zijn succes ?

Ik vind het ongelofelijk. Ik had bijna die rol gespeeld in Boogie Nights, maar ik zat vast aan Titanic. Ik zei tegen de regisseur, Paul Thomas Anderson, dat hij Marky moest nemen ! Ik ben blij voor hem. Een van mijn beste vrienden, Tobey Maguire, speelt in The Ice Storm en zit ook in de volgende film van Ang Lee. Ik ben zo gelukkig dat mijn vrienden succesvol worden, want in deze business kan er altijd eentje bij. Er is geen enkele reden om jaloers te worden. Des te beter dat het mijn vrienden zijn die het maken.

Hoe gaat u te werk bij het kiezen van rollen ? Zijn er mensen die u daarbij helpen ?

Ik luister altijd naar wat mijn vader ervan denkt. Hij is er altijd geweest om me te helpen. Hij is nog steeds mijn beste raadgever en ik hoop dat hij het nog lang zal blijven.

Met welke regisseur zou u graag werken ?

Er zijn een hoop regisseurs die ik bewonder, maar het liefst zou ik met de nieuwe generatie werken, en met mensen van mijn leeftijd, zoals Paul Thomas Anderson. Of moet ik gewoon Scorsese zeggen, zoals iedereen ?

?Titanic? komt op 7 januari in de bioscoop ; ?The Man in the Iron Mask? op 8 april.

Leonardo DiCaprio en Kate Winslet : een Romeo en Julia-achtig liefdesverhaal als rode draad van Titanic.

DiCaprio : Het ware stom van me geweest om de rol in Titanic te weigeren op basis van mijn vooroordeel tegen big budget Hollywood.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content