Mijn vader begrijpt niet hoe ik zo snel negatieve ervaringen tot creatieve ideeën kan ombuigen. Deels bewondert hij die capaciteit, deels betreurt hij het. Hij vreest dat ik de dingen niet bewust genoeg beleef. Dat is effectief een van de gevaren als je autobiografisch werk maakt. Ik probeer geregeld tegen die reflex in te gaan. Als ik niet oplet, ben ik een gezellige babbel met vriendinnen al meteen in mijn hoofd aan het verwerken tot schrijfmateriaal.
Seks op tv en in films is vaak zo fake en onrealistisch. Daardoor gaan tieners te hoge verwachtingen koesteren. Er is duidelijk een nood aan een eerlijker tegenbeweging. Een worstelende tiener die me zegt dat Girls hem beter in zijn vel doet voelen : daar doe ik het voor. Ik wil zeker niet beweren dat seks altijd vreselijk is, maar het is wel vaak gecompliceerd en soms een knoeiboel. Die chaotische versie begrijp ik beter en laat ik daarom graag zien.
Ik ben blij dat ik al sinds mijn zevende in therapie ben. Zelfs in periodes dat je je niet noodzakelijk slecht voelt, doet vertellen over wat je allemaal meemaakt verbazingwekkend veel deugd. Het is heel verwarrend om in deze moderne wereld te leven. Weten dat er toch ruimte is om een uur lang met iemand over je gevoelens te praten, is geruststellend.
De diagnose ‘obsessief-compulsieve stoornis’ heb ik eigenlijk zelf gesteld. Op mijn elfde las ik er een artikel over en ik wist meteen : dit is waar ik aan lijd. Dat was een opluchting. Nu ik die stoornis aanvaard als deel van mijn leven, geef ik ze niet meer de kans om de controle over te nemen. Mijn ouders waren wel wat gegeneerd toen de diagnose bevestigd werd. Ze waren er al die jaren van uitgegaan dat ik gewoon een heel raar kind was.
Iets doen met je ervaringen was bijna een huisregel bij ons. Mijn ouders, allebei artiest, kenden het belang van een creatieve uitlaatklep. Op de middelbare school bleek schrijven mijn redding te zijn. Dingen toevertrouwen aan het papier deed me sterker in de schoenen staan. Het begon met gedichten, daarna schreef ik toneelstukken op school. Acteurs zien spelen wat jij gecreëerd hebt, gaf me een gevoel van macht. Daar is het verlangen ontstaan om iets in film en tv te gaan doen.
De dood van mijn oma heeft me wakker geschud. Het duwde me met de neus op het feit dat onze tijd hier gelimiteerd is. Waarom dan dingen uitstellen ? Ik ben ervan overtuigd dat je nu voor je doelen moet gaan.
Al zo lang ik mij herinner, ben ik gefascineerd door de dood. Het overlijden van mijn oma was interessant. Ik miste haar heel erg en toch ging het leven gewoon door. Bij de dood van mijn mentor, auteur en regisseur Nora Ephron, viel me op dat zoveel mensen om haar rouwden, ook mensen die haar niet persoonlijk hadden gekend. Dan merk je wat een enorme impact iemand op anderen kan hebben. Een inspirerende gedachte die me vooruitstuwt.
Het lijkt wel of alle rechten waar onze ouders voor vochten op losse schroeven komen te staan. Een pijnlijke vaststelling. Door de recessie wacht de afgestudeerden nauwelijks nog jobzekerheid. Ouderen noemen de millennials lui, maar houden geen rekening met de weinig hoopvolle omstandigheden. Mijn generatie is zeker niet apathisch. Wij zijn echt wel bereid om de uitdagingen aan te gaan. Ik geloof in positieve verandering.
Er is zoveel waar ik nog van droom. Ik wil verder boeken schrijven. In fictie wil ik nog beter worden en me specifieker richten op oudere actrices, die te weinig interessante rollen aangeboden krijgen. Daarnaast wil ik me engageren voor vrouwenrechten. Ik zet me in voor de Amerikaanse organisatie Planned Parenthood, die zich bekommert om de reproductieve rechten. Vrouwen kunnen geen volwaardige burgers zijn als ze niet over hun eigen lichaam kunnen beslissen. Als bekende persoon heb ik een verantwoordelijkheid, maar dat is niet mijn enige motivatie. De passie voor vrouwenrechten heb ik meegekregen van mijn moeder, die me met de feministische principes grootbracht.
Lena Dunham (28) is de scenariste van de populaire tv-serie ‘Girls’, waarin ze ook zelf meespeelt. Met ‘Not That Kind Of Girl – Levenslessen om (vooral niet) op te volgen’ verscheen zo pas haar eerste boek, bij Meulenhoff.
DOOR PETER VAN DYCK & FOTO AUTUMN DE WILDE
“Ik wil zeker niet beweren dat seks altijd vreselijk is, maar het is wel vaak gecompliceerd en soms een knoeiboel”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
