LINDA ASSELBERGS

Je had erbij moeten zijn, Koen, op de première van SM-rechter. Chapeau voor Gène Bervoets en vooral Veerle Dobbelaere als pijnzuchtige rechtersvrouw, maar wat er zich off-screen afspeelde, was voor een simpele duif als ik zeker even intrigerend. Hot Marijke was er en mensen met spijkers in hun gezicht die andere mensen aan een ketting meevoerden, en genoeg zwart leer op de rode loper om de voltallige redactie van Weekend Knack van een bankstel te voorzien. “Er zijn meer mensen die aan sm doen dan je zou denken”, zegt de rechter in de film. Zou best kunnen kloppen, te oordelen naar de dichtheid van lakleren rijgkorsetten en dito lieslaarzen in de rij voor het damestoilet. Soeur Sourire op een auditie voor de Crazy Horse Saloon, zo voelde ik me.

Later op de avond waren er demonstraties, Koen. Een forse mevrouw met een purperen stekeltjescoiffure trok hard aan het haar van een donker meisje met niet veel meer dan een slipje en witte kniekousen aan en bewerkte haar billen met een soort kaasrasp. En geloof het of niet, dat meisje had dat graag. Net als de schriele blondine die door haar partner middels macramé voor gevorderden in een menselijke rolmops getransformeerd was en vervolgens met tepelklemmen en andere ijzerwaren versierd. Naast mij trok de fotograaf wit weg en mompelde iets over vroeg opstaan de volgende dag. En ach, eigenlijk wist ik toen ook al dat sm niet aan mij besteed is. Deze slaaf zou al om genade smeken voor er één druppel kaarsvet gemorst was en als strenge meesteres deug ik niet omdat ik niet op stiletto’s kan lopen en mijn lach niet zou kunnen inhouden als ik iemand billenkoek moest geven. En hoe krijg je die latexpakjes schoon ? In een sopje van dertig graden of bestaan er gespecialiseerde sm-stomerijen ?

Op weg naar de uitgang werd ik aan de mouw getrokken. “Kent u mij nog, mevrouw ?” En ja, ik kende haar nog, Claire uit de 4de Moderne Talen-Kunst, ook al was ze intussen een kilo of vijftien aangekomen en droeg ze een halsband met studs. Dat ze het Fetish Café runde, glunderde ze, het etablissement met Speciale Mogelijkheden waar een aantal scènes van de film gedraaid werden. Altijd fijn om ex-leerlingen tegen te komen die hun ambities waargemaakt hebben, denk ik dan.

KOEN FILLET

Het regende toen ik de laatste keer van het Fetish Café naar de auto liep, Linda. Hard, het regende hard en koud, naalden op mijn vel. Net geen hagelbollen. Zo hoort het als je van de Fetish komt, het regent altijd op dat soort donderdagavonden. Ik haastte me. Maar dat hielp niet, het water won het van mijn regenjas. Zeiknat plofte ik achter het stuur en draaide de autoradio aan.

Ze speelden Charlie Rich. I tried and I failed and I’m tired and weary. Hij kijkt recht in mijn hart, die dode Amerikaanse cowboyzanger. Everything I done is wrong. Lord, I feel like going home. Als ik geen vént was, zouden er tranen in mijn ogen springen. Ik wilde naar huis, indeed, maar dat lied ging over mij, ik wachtte nog even en luisterde. Charlie Rich en zijn piano. “Niemand zingt beter dan ik, als ik lichtjes bezopen ben”, heeft hij ooit gezegd. En vervolgens dronk hij zich een leverinfectie. Het is waar : Charlie Rich was beter dan Elvis. Maar hij was getrouwd, hij had vier kinderen, hij was grijs voor zijn dertigste en hij had vlezige wangen. Dan maak je weinig kans tegen de King. Rich stopte met zingen en investeerde in een hamburgerketen.

Ik bekeek mezelf in de achteruitkijkspiegel en staarde vervolgens naar de kasseien van de Scheldekaai. Ze lagen te blinken. Vlezige wangen, getrouwd, kinderen. Ik keek over de rivier naar de overkant. Daar zou ik moeten zijn. Ik ademde wolkjes uit, de raampjes wasemden aan. Ik prutste een gestolde druppel kaarsvet van mijn duimnagel. De ruitenwissers haalden het niet, regentranen trokken de wereld in streepjes. Ach, laat ik de motor maar starten.

De stad uit, een klein stukje E17, maar in mijn hoofd was het Route 66. De Kennedytunnel door, Linkeroever voorbij, uitrit 16. Langs het benzinestation. Ik fantaseerde er een motel bij. Kapotte neonletters : Silver Queen. Of zoiets. Nee, er huilden geen honden naar de volle maan. Ook dat moet mijn verbeelding geweest zijn.

In het Fetish Café ben ik nooit geweest, Linda, zulke dingen doe ik niet. En ze draaien nooit Charlie Rich op de Radio, zulke dingen doen ze niet. Maar het regende wel. Hard, als naalden op mijn vel. En ik wilde echt naar huis.

(www.koenfillet.be)

Linda Asselbergs / Koen Fillet