Kunstfotografe Isabel Miquel Arques verdraagt geen lelijkheid. Ook niet in haar Antwerpse huis. “Hier komt geen plastic op tafel.”

De vers gewassen witte lakens hangen in de kelder over houten droogrekken, omhoog te takelen met een ouderwets katrolsysteem. De boter en de eieren worden buiten de koelkast bewaard, in aparte vlootjes. De stopcontacten zijn nieuw, maar lijken van bakeliet. Niet dat fotografe Isabel Miquel Arques per se wil wonen zoals in een victoriaans landhuis. Want hedendaags comfort is wel degelijk aanwezig in deze Antwerpse herenwoning. Alleen zit dat verborgen. “Ik verdraag geen lelijkheid. En die is er nu eenmaal alomtegenwoordig. Loop eens rond in de stad en je weet wat ik bedoel. Daarom is dit huis een eiland voor mij. Ik verlaat het zelden. Tenzij om bijvoorbeeld naar boekhandel Copyright te gaan, waar ik ook naar schoonheid snuffel.”

NATIONAL TRUST

Isabel Miquel Arques wil per se wonen op een plek vol inspirerende schoonheid. “Alleen thuis heb ik daar volledige controle over. Ik ben perfectionist, alles heeft hier zijn plaats. Weinig is aan het toeval overgelaten, zelfs niet in de kinderkamers. Ik maak minicomposities met objecten of vondsten. Maar noem me geen verzamelaar, want ik hou niet van te veel spullen. Ik ben sober van natuur”, lacht de vurige Spaanse. Haar grootste bron van interieurinspiratie is Behind the scenes : Domestic Arrangements in Historical Houses : het boek waarin Christina Hardyment huishoudens beschrijft in de landhuizen van de Engelse National Trust. “Het is jammer dat zoveel van die prachtige tradities verdwijnen”, aldus Arques, “eten doen we hier nog met mooi bestek en mooi servies.”

Isabels woning voelt aan als een vrijstaand landhuis, maar is een rijwoning in een drukke straat in hartje Antwerpen. “Het huis is in 1913 gebouwd voor gravin Legrelle, die hier altijd alleen woonde, gelijkvloers en op de eerste verdieping. De rest van de kamers en etages waren bevolkt door haar huispersoneel. Haar broer woonde hiernaast. Zijn huis was precies hetzelfde, maar dan in spiegelbeeld én twintig centimeter hoger. De man moest toch wat meer aanzien hebben dan zijn zus.” Na Legrelles dood schonk zij het huis aan de KOCA-school voor autistische, dove kinderen. Zij gebruikten het jarenlang als administratief gebouw. Een badkamer of keuken was er niet meer, enkel kantoorruimten, vergaderzalen en bureaus.

“De ruimten zagen er echt niet meer uit, door de systeemplafonds, neonlampen, dichtgetimmerde houten binnendeuren en lelijke kleuren. Maar aan de volumes of verhoudingen van de ruimten was niet geprutst. En dat was ons geluk, toen mijn man en ik het in 2005 kochten.”

Isabel en haar man Jan De Roeck besloten om het huis zo goed mogelijk in originele staat te restaureren. “Om de vier lagen verf van de originele badkamertegels te krabben, hebben we drie weken gezwoegd. De lambriseringen zijn nog authentiek. Net als de vloeren en de prachtige moulures, die we onder die vreselijke systeemplafonds vonden. We herschilderden ze in het originele grijsgroen, waarvan we sporen hadden teruggevonden.” Voor hun verf klopte het koppel aan bij het Engelse label Farrow & Ball, omwille van hun diepe historische kleuren. “De kleur in onze slaapkamer is geïnspireerd op de geoxideerde koepel van de naburige kerktoren, die we vanuit de kamer zien.”

KOFFIEHUIS

Het licht, dat was vooral wat Isabel aantrok in het pand. “Ik ben Spaans, dus licht is levensnoodzakelijk voor mij”, lacht ze. Ook de sinaasappelbomen, die ’s winters in de vroegere koetsendoorgang staan, verwijzen naar afkomst. Net als de schilderijen van de Agustí Puig, die her en der in huis hangen. “Woody Allen vroeg hem schilderijen te maken voor zijn film Vicky Cristina Barcelona.” De woning wordt nu ook deels gebruikt als kantoorruimte voor Vascobelo, het Belgische koffiemerk dat haar man Jan De Roeck runt. Hij begon zijn carrière als investment banker bij ABN Amro, maar richtte daarna MarketXS op : een service voor financiële data. Omdat hij het vele reizen en de financiële wereld beu was, verkocht hij het bedrijf en installeerde zich, na perioden in Londen en Amsterdam, uiteindelijk in Antwerpen. Van daaruit rolt De Roeck nu Vascobelo uit, met zowel de koffiebusiness als de V-Bars : een internationale keten van kwaliteitsvolle koffiezaken. “Ik ben artistiek directeur van het merk,” zegt Arques, “ik kies mee de materialen en de interieurdetails. De V-bars hebben dezelfde look and feel als onze woning.”

NON-SPROOKJE

Op de bovenste verdieping heeft fotografe Isabel Miquel Arques haar atelier ondergebracht. Hier zie je vooral veel oude boeken, bijzettafels met prachtige stilleventjes, antieke bureaus en industriële ladekasten. En de oude Kodak Instamatic 25, die ze op haar tiende van haar vader kreeg. “Het ligt hier vol stof, maar stiekem vind ik dat mooi. Ik laat dat erop liggen, tot het echt niet meer door de beugel kan”, zegt Arques. Ook in haar sobere, bijna schilderachtige foto’s is die tactiliteit erg belangrijk. Zowel door de papierkeuze, printtechniek als onderwerpkeuze. “Mijn nieuwste reeks Here be lions, die ik vanaf 20 november bij galerie Ingrid Deuss toon, is geïnspireerd op een boek van Toon Tellegen : Brieven aan Doornroosje. In het laatste jaar van haar honderdjarige slaap schrijft de prins – die haar zal wakker kussen – elke dag een brief. In mijn twaalf foto’s – eentje per maand – toon ik de twijfel en het verlangen van de prins. Hij bevindt zich op een non-plek, tussen twee werelden. Bijna alle foto’s zijn trouwens in dit huis gemaakt. Het was echt niet nodig om deze plek te verlaten. Hier waren interessante sets genoeg.”

www.isabelmiquelarques.com

‘Here be lions’, van 20/11 tot 09/01 bij Ingrid Deuss Gallery, Provinciestraat 11, Antwerpen, www.ingriddeussgallery.com

Vascobelo V-Bar, Suikerrui 32, Antwerpen, www.vascobelo.be

Door Thijs Demeulemeester & Foto’s Tim Van de Velde