Het coronavirus raast momenteel door onze woning. We behoren helaas niet tot de benijdenswaardige groep mensen zonder symptomen die niet eens merken dat ze besmet zijn, maar ziekenhuisopname is evenmin aan de orde. We mogen dus niet klagen. Gewoon een weekje binnen blijven, uitzieken, geduldig wachten tot alle vieze beestjes verdwenen zijn.
Een van de vervelende aspecten van deze extreem besmettelijke pandemie is dat je er samen door moet. Als het dan toch moet, ben ik het liefst alleen ziek. Ik verdraag mijn eigen gehoest en geproest al amper, laat staan dat van mijn huisgenoten. Van zorgzame ouder en partner verander ik dan in een onverdraagzame en chagrijnige eenzaat. Ik zou het liefste iedereen het huis uit sturen en met aandrang vragen pas terug te keren wanneer ik genezen ben. Maar dat kan dus niet: we zitten samen in verplichte quarantaine.
Ik lees de reportage over latrelaties plots met andere ogen. De getuigenissen klinken ineens veel aanlokkelijker. Maar misschien is het een te drastische oplossing voor een tijdelijk probleem. Misschien ijl ik nog een beetje. Ik hou helemaal niet van een leeg huis, ik logeer niet graag elders, ik ben doorgaans dol op mijn gezin. Alleen niet als ik ziek ben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
