Kunstverzamelaars hebben eigen criteria voor hun huis. “Wat ruimte” betekent algauw een zee van ruimte. “Maar de woning mag niet aanvoelen als een galerie”, zegt de eigenaar van dit dubbele herenhuis in Georgetown, een buitenwijk van de Amerikaanse hoofdstad Washington D.C.

Toen kunstverzamelaars Dani en Mirella Levinas besloten om vanuit hun buitenwijk naar het centrum van Georgetown te verhuizen, hadden ze eigenlijk een appartement in gedachten. “Mijn vrouw wilde niets van een huis weten”, vertelt Dani. Haar houding veranderde echter snel toen zij en haar man een groot herenhuis op een heuvel in het centrum van de stad bezochten. Opvallend detail : Dani was er 25 jaar lang op weg naar zijn werk dagelijks langsgereden. “Ik lette er nooit zo op”, geeft hij toe. Toen hij het echter van dichtbij zag, was zijn belangstelling meteen gewekt. Er waren drie ommuurde tuinen, ruimte voor zes auto’s en een verrassend ruime woonkamer. Ook biedt het een schitterend uitzicht. “Dit is het hoogste punt van Georgetown”, legt Dani uit. “Vanuit mijn slaapkamer kun je het Washington Monument, het Kennedy Center, de Memorial Bridge, de Potomacrivier en Virginia zien liggen. De meeste huizen hier hebben helemaal geen uitzicht.”

De woning werd rond 1840 gebouwd als twee afzonderlijke huizen, die later met elkaar zijn verbonden. Honderd jaar later was het eigendom van erfgename Evalyn Walsh McLean, die vooral bekendstaat als de laatste eigenaresse van de Hope-diamant van 45 karaat. Naar verluidt heeft ze die edelsteen nog gedragen tijdens het zwemmen. Zij doopte het huis om tot Friendship en gaf er tot aan haar overlijden in 1947 grote diners.

Toen de Levinases erop stuitten, stond het al vier jaar te koop. Voor de renovatie deden ze een beroep op twee van hun bekenden : interieurontwerper Jeffrey Thrasher uit Miami, die in de jaren negentig al een appartement voor hen onder handen had genomen, en Dani’s broer Salo, architect en vennoot van het bureau Shinberg Levinas in Maryland.

Thrasher bezocht het huis voor het eerst op een koude februaridag. “De laatste bewoner was op bijna honderdjarige leeftijd overleden”, vertelt hij. “Het huis had iets victoriaans. Het was erg donker.” Salo herinnert zich dat het in een niet al te bes-te staat verkeerde. De achterzijde was volgens hem zelfs “een ramp, alles viel uit elkaar”. Binnen was de indeling niet erg logisch. Zo hadden de kleine kamers rare vormen en waren de twee oorspronkelijke woningen nooit echt samengevoegd. Ze stonden slechts met elkaar in verbinding via smalle deuren in de tussenmuur.

De aanvraag van de nodige verbouwingsvergunningen bij de Commissie Oud Georgetown en de federale Commissie voor Schone Kunst nam zeven maanden in beslag. Uiteindelijk kreeg Salo toestemming om het dak twee meter te verhogen en zo ruimte te maken voor een extra verdieping met slaapkamers. Hierdoor nam de woonoppervlakte toe van 550 m2 naar 850 m2. Voorwaarde was wel dat de historische aanblik van de voorgevel behouden zou blijven. De hoofdzakelijk in Georgianstijl uitgevoerde façade bestond uit witte bakstenen, donkergroene luiken en een puntdak. Bij de verbouwing werden er enkele dakkapellen aangebracht en verschoof de voordeur twee meter naar rechts. Aan de achterzijde kreeg Salo wat meer vrijheid. Hier bracht hij over de volle breedte twee grote scharnierende deuren aan, zodat je vanuit de woonkamer zo de tuin in kunt lopen.

Voor het interieur hadden Dani en Mirella een heel eenvoudige wens. Mirella wilde namelijk geen rondingen of rare hoeken. Ook moest er voldoende ruimte komen voor hun omvangrijke kunstcollectie. Kunst zit het echtpaar nu eenmaal in het bloed, zoals Dani het omschrijft. Zijn moeder was amateur-schilderes, hijzelf is afgestudeerd aan de kunstacademie en een van zijn broers heeft ooit een galerie gehad. Dani is dertig jaar geleden in zijn geboorteland Argentinië begonnen met het verzamelen van primitieve kunst en bezit nu een collectie van zo’n zeshonderd stuks, met werk van onder anderen Matthew Barney, Anish Kapoor en een groot aantal Latijns-Amerikaanse kunstenaars.

Het Wow ! House

De enige kunstwerken waarvoor hij van tevoren al een plek had uitgezocht, waren de oranje lampen van Jorge Pardo in de hal. De rest wilde hij van tijd tot tijd, zo om de drie tot vier maanden, vrij kunnen rouleren. Met deze wens in het achterhoofd creëerde Salo een riante woonkamer annex galerie van ruim twintig meter lang en vijf meter hoog, met boekenplanken voor de kleinere beelden en een witte terrazzovloer om de schilderijen beter uit de verf te laten komen. Voor de verlichting schakelde hij de New Yorkse specialist Fernando Soler in, die voor een combinatie van gloei- en fluorescentielampen koos. Het natuurlijke licht wordt getemperd door het witte vinyl op de grote dakramen boven de hoofdtrap.

Het resultaat is indrukwekkend zonder overweldigend te zijn, precies zoals Salo voor ogen stond. “Het moest vooral een woonruimte worden en geen galerie”, legt hij uit. “Dat is ook de hele uitdaging bij woningen van kunstverzamelaars.” Hij heeft dat bereikt door diverse kleinere ruimten met elkaar te linken. Zo steken de leeskamer en de eetkamer boven de woonkamer annex galerie uit en zijn ze met een loopbrug met elkaar verbonden. “De ruimten vloeien in elkaar over, zodat je geen opgesloten gevoel krijgt”, licht Salo toe.

Die intieme sfeer wordt versterkt door de meubelen van Thrasher. Met veel gevoel heeft hij een betrekkelijk minimalistische aanpak gevolgd. “De nadruk ligt op de kunstcollectie”, vertelt hij, “het meubilair staat op de tweede plaats. Tegelijkertijd moeten de meubelen overkomen als sculpturen op zich, zeg maar als een volwaardige kunstvorm.” Hierbij heeft hij gekozen voor prachtig vormgegeven klassiekers, zoals de rotanstoelen van Kjaerholm in de woonkamer en de Brno-stoelen van Mies van der Rohe in de eetkamer. Het opvallendste meubel is misschien nog wel de feloranje Eggstoel van Arne Jacobsen in de leeskamer. “Die staat daar als een kunstwerk”, aldus Thrasher.

Kleuren en texturen geven het geheel een vrolijke toets. Zo heeft hij de eetkamer opgesierd met een vleugje geelgroen, terwijl de gladde, gelakte salontafels in de woonkamer met het ruige, zachte Kasthalltapijt contrasteren. In de eetkamer en de leeskamer zorgen de wengévloer en de lambrisering van gestreept hout voor een extra gezellige sfeer.

Het echtpaar Levinas is bijzonder inge-nomen met het resultaat. “Wanneer ik ’s ochtends na het wakker worden naar mijn huis kijk, kan ik nog steeds niet geloven dat het van mij is”, vertelt Dani enthousiast. “Het is een droom !” Mirella heeft de woning inmiddels een bijnaam gegeven. “Geïnspireerd op Bauhaus heeft ze ons huis het Wow ! House genoemd”, vertelt Dani. “Vooraan ziet het eruit als een gewoon huis, maar binnen roepen de mensen meteen ‘Wauw !’ en vallen ze van de ene verbazing in de andere.”

Shinberg Levinas : www.shinberglevinas.com

Jeffrey Thrasher : www.jeffreythrasher.com

Door Ian Phillips Foto’s Eric Laignel – Tripod Agency