Journaliste
Luisteren is onderschat. We zijn er zo op gebrand om ad rem te zijn. Als je, terwijl iemand iets zegt, al bezig bent met een antwoord klaar te hebben, dan ben je niet aan het luisteren. Uiteraard gaat die rustige aanpak in tegen de verbale pingpong die we nu overal zien : in de media, in de politiek en zelfs in ons privéleven.
We hebben veel overboord gegooid in onze drang naar transparantie. Op een gegeven moment werden de redacties radio, tv en online van de VRT-nieuwsdienst samengebracht in een landschapskantoor, ter grootte van een voetbalveld. Alle functies liepen plots door elkaar. Niet het werk op zich, maar alle ruis die op de werkvloer rondhing, bezorgde me stress. Het was vechten om je te kunnen concentreren. Ook in de privésfeer is er die trend om alle tussenmuren te slopen. Een loft zonder deuren : vreselijk. Ik wil niet alles horen wat mijn huisgenoten doen. Ik zonder me soms graag even af. Als het echt nodig is, weten ze me wel te vinden.
Als ik me even verwijder, heb ik nooit het gevoel dat ik op de vlucht sla. Mocht het echt iets escapistisch hebben, dan zou je er volgens mij geen deugd van ondervinden, omdat je in dat geval in zekere zin toch de drukte meeneemt.
In de rust wordt het duidelijker wat waardevol voor je is. Ik kom er altijd sociaal gesterkt van terug. Ik heb geen aanleg tot het kluizenaarschap.
Ik grijp de kleine momentjes aan. Zoals het wachten op het treinperron. Met alle zintuigen open. Daardoor zie en hoor ik dingen die anderen niet opmerken. Een insect of een sluipende kat. Het station Meiser is eigenlijk compleet verwaarloosd, maar in de begroeide bermen zitten wel beestjes. Achter het scherm van de krant of de smartphone sluiten we ons te veel af. Als ik mijn boterhammetjes ga opeten in het bos achter de VRT, dan neem ik mijn gsm niet mee. Wie is er nu zo onmisbaar dat hij geen uur zonder telefoon kan ? We praten dat onszelf aan.
Het ouderlijk huis stond vol met boeken. Mijn vader sloeg, als hij kon, alle kasten aan. Zoveel jaren later mag ik voor Cobra.be voltijds met boeken bezig zijn. Dat ervaar ik als een enorme rijkdom. Ik heb enorm veel bewondering voor de werkkracht, de verbeelding en het metier van die auteurs. Van een goed boek word ik goedgezind. De menselijke creativiteit blijft me verbazen.
Ik heb twintig jaar lang in seconden moeten rekenen. Geen sprake van dat je een stuk tien seconden langer kon maken. Dat minutieuze maatwerk was spannend en fijn, maar het voelt goed om nu ook al eens de ruimte te krijgen om iets dieper uit te spitten. Om die reden vond ik het niet erg om van de grootste tent van de VRT, de nieuwsdienst, naar de kleinste tent te verhuizen. Cobra.be heeft weliswaar een kleiner, maar een kritisch en dankbaar publiek.
Een planner ben ik niet. Geen idee wat de toekomst me brengt. Ik laat het op mij afkomen. Tevredenheid bereik je, volgens de boeddhisten, door je niet extreem te verzetten en tegelijk niet extreem te verlangen. Ik heb steeds minder het gevoel dat ik nog van alles moet.
Mijn blog dient niet om de zoveelste controverse op gang te brengen. Ik blijf weg van het geschreeuw in de media. Tirades lijken natuurlijk interessanter. Het is best moeilijk om daar iets positiefs tegenover te plaatsen. Vandaag ging er een kaartje rond voor een collega die afscheid van ons neemt. Je appreciatie voor iemand verwoorden, kost veel meer moeite dan een kwade brief naar Belgacom sturen. Gelukkig heerst op Cobra.be een positieve sfeer. Als we vol zijn van een mooie productie of expo, dan delen we met plezier dat enthousiasme.
Kristien Bonneure (48) werkte 20 jaar voor de radionieuwsdienst, in 2011 stapte ze
over naar Cobra.be, de cultuurwebsite van de VRT. Ze heeft ook een persoonlijke blog
op deredactie.be. Zopas schreef ze een boek over stilte, ‘Stil leven. Een stem voor rust en ruimte in drukke tijden’, uit bij Lannoo.
DOOR PETER VAN DYCK & PORTRET FREDERIK BUYCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
