Bij het doornemen van de kranten na twee weken buitenland, viel mij de noodkreet van ethicus Koen Raes in De Standaard op. De context was een reeks over jeugdbescherming. Raes zei daar dat als er iets fout loopt, het de communicatie van jonge mensen is met hun ouders en met de overheid. Er is te weinig tijd voor kinderen, er wordt te weinig naar hen geluisterd, en voor emotionaliteit is er binnen gezinnen steeds minder plaats.

Laat nu tien dagen later in diezelfde krant een zeer lang en zeer openhartig gesprek verschijnen met zeven meisjes van om en bij de 17 over liefde, seks en het andere geslacht. Dat jong volk zal wel tal van lezers geschokt hebben met zijn onbevangen houding tegenover dit alles.

Wat mij het meest gechoqueerd heeft bij de Meisjes van De Standaard, zijn dingen als: “Mijn moeder heb ik zelden in mijn leven gekust”, of “Ik heb mijn vader zelden gekust”, of nog “Ik heb voor het eerst gevrijd toen ik 16 was. Maar mijn ouders weten het niet. Ik neem de pil, dat weten ze. Maar ze stellen zich daar blijkbaar geen vragen bij. Of toch zeker geen vragen aan mij.” En: “Mijn ouders hebben er geen benul van wat er allemaal gebeurt. We spreken er thuis gewoon niet over.”

Vriendinnetjes hebben de meest openhartige relaties met elkaar. Ze vertellen elkaar van naadje tot draadje wat ze in bed met jongens doen. Ze vrijen veel maar voorzichtig. Maar pa en ma zijn daar blijkbaar allemaal niet zo in geïnteresseerd. Het gaat aan hen voorbij, of ze willen het niet zien. Dat ze er geen tijd voor zouden hebben zoals Koen Raes suggereerde, doordat ze binnen het maatschappelijk en economisch systeem steeds flexibeler moeten zijn, vind ik eerlijk gezegd flauwekul. Volgens recent onderzoek dat Raes aanhaalt, interesseren ouders zich vooral voor schoolresultaten en zakgeld, en wordt tussen jong en oud het meest geredetwist over wie mag zappen bij het tv-kijken. Niet naar elkaar kijken, niet praten, niet luisteren heeft niets met tijdnood te maken, eerder met gemakzucht en een gebrek aan durf om de deuren open te gooien.

Maar het zullen wel uitgerekend die ouders zijn die straks de krant bestormen met verontwaardigde lezersbrieven in de trant van: “Wat zijn dat voor sletjes die jullie daar opgevoerd hebben? Mijn kind doet dat niet.” Als je niet kijkt en niet luistert, kun je jezelf voorhouden dat er niets gebeurt. Het is ook eenvoudiger om jezelf af te sluiten, dan hoef je niks in vraag te stellen, hoef je niet in discussie te gaan, hoef je je eigen fouten niet onder ogen te zien.

Trouwens, in de commentaarstukjes bij het grote meisjesinterview in dezelfde krant trok zachte pater Luc Versteylen al flink van leer tegen deze veramerikaanste jongelui die onze Vlaamse geleidelijkheid miskennen. Hij noemt hun taal koud en harteloos. Termen als vallen op en klaarkomen zijn volgens hem blijkbaar onbehoorlijk. Vlaamse geleidelijkheid, wat is dat nu voor onzin? Alsof Vlaanderen een met prikkeldraad omgeven reservaat zou zijn of moeten zijn, waarin de dingen van het leven anders gaan dan elders in de wereld.

Als er in mijn ogen iets koud en harteloos is, dan is het wel het blijven negeren van het leven van jonge mensen zoals het nu echt is. Het blijven ontkennen dat de tijden veranderd zijn. Als er iets koud en harteloos is, dan is het een muur optrekken tussen jou en je kinderen, ze niet aanraken, niet naar hen luisteren en ze daarna dan verketteren als ze in de puree komen te zitten en met hun problemen bij anderen terechtkomen.

Tessa Vermeiren