Acteur/Muzikant
Ik scheet in mijn broek van schrik, de eerste keer dat ik op een podium ging staan. Dat is bij wijze van spreken bij elke première nog steeds zo. Ik straal dan misschien rust uit, maar mijn hart gaat lelijk tekeer. Toch ga ik er nooit aan ten onder, want er komt iets anders voor in de plaats : het verlangen om de angst te overwinnen.
Naamsbekendheid kreeg ik pas toen ik al een eind in de dertig was. Maar ik werd ook geen acteur om beroemd te zijn. Ik ging naar de toneelschool omdat ik verhalen wilde vertellen, mensen wilde laten lachen. Daar had ik al ervaring mee van op school en in de jeugdbeweging.
Toch koos ik voor de studierichting slavistiek. Eigenlijk omdat die de minste lesuren had : 13,5 per week. Is dat lui ? Ik vind luiheid een erg onderschat fenomeen. Ik zou heel graag weer lui worden, ik snak er zelfs naar. We willen allemaal te veel doen en te veel betekenen.
“Goed. Maar niet op mijn kosten”, zei mijn vader toen ik hem na een jaar unief vertelde ik naar Studio Herman Teirlinck wou. Ik zocht weekendwerk, heb een half jaar bij mijn zus in Aarschot gewoond en dan toch maar in Antwerpen een kot gezocht. Mijn vader draaide bij toen ik geslaagd was na het eerste jaar.
Acteren is voor mij nog steeds de meest actieve vorm van contemplatie. Het is reflecteren, je hebt een dienstbare functie, én je zit totaal in het hier en nu. Ik heb me mijn keuze nog geen moment beklaagd. In het begin heb ik wel een aantal onnozele opdrachten geweigerd, bijvoorbeeld een speer op het podium dragen, of iemand een brief brengen.
Sommige rollen liggen héél ver van me af. Dan is het kwestie van ze dichterbij te trekken. Uit je comfortzone treden kan ook prettig zijn. Deze zomer doe ik twee films. Een kleinere rol in Winnipeg van Geoffrey Enthoven. Een grotere rol in Alles voor Lena, de debuutfilm van Lukas Bossuyt. Daarin speel ik een professor fysica, een vakgebied dat me erg interesseert.
Bepaalde scenes in De helaasheid der dingen waren zeer heftig, zowel emotioneel als fysiek. Soms is het echt zwoegen, zeker als je moe bent of ziekjes. En soms zijn er heel fijne momenten, als je werkelijk voélt dat je meewerkt aan een prachtig verhaal. Er wàren gezegende dagen : dan gaat alles vanzelf, de inspiratie stroomt, alles wat je doet is er knàl op, je overtreft jezelf, je tilt elkaar op. Daar krijg je energie van. Maar die kracht heb je ook nodig om elkaar door die zeer intense en dramatische materie te slepen.
De relaxte levenskwaliteit waar ik zo aan gehecht ben, raakte zoek omdat ik een aantal jaren heel veel werkte voor theater, film en tv. Vooral mijn gezin leed eronder. Mijn lief en ik zijn toen met onze drie dochters drie maanden naar Indonesië getrokken. Ik heb me toen voorgenomen mijn werk beter te doseren en weigerde de voorbije twee jaar veel opdrachten om eindelijk tijd te maken voor muziek.
Muziek is ons met de paplepel ingegeven. Mijn ouders zongen in een koor, begin de jaren tachtig richtte mijn vader zijn eigen koor op. Ik ben de jongste van zes kinderen, we bespeelden diverse instrumenten. Met enkele fantastische, bevriende muzikanten waren we begonnen enkele nummers op te nemen, maar dat viel stil toen Felix Van Groeningen me in 2006 vroeg voor Dagen Zonder Lief. Sindsdien kwam er van muziek nog maar weinig in huis.
Stoppen met acteren in theater, film of tv ben ik nooit van plan geweest. Geen idee waar die kwakkel vandaan komt. Ik neem er gewoon iets bij waarin ik creatief kan zijn en waar ik achter sta van begin tot eind : muziek. Noem het midlifecrisis als je dat wil. Ik snap niet wat daar fout aan is. Sinds ik op mijn 22ste ben afgestudeerd, leef ik al twintig jaar op dezelfde passionele manier. Waarom zou dat midlifecrisis heten, nu ik 42 ben ?
Ik ben een gelukkige mens. Beroepshalve heb ik altijd geprobeerd te doen wat binnen mijn bereik ligt. Nastreven wat het dichtst aanleunt bij de vrijheid, is voor mij de meest complete manier van ontplooiing. Privé gaat het me voor de wind. Ariane Van Vliet is al veertien jaar mijn vriendin. Ze zat een jaar hoger dan ik in Studio Teirlinck. We waren gedurende vele jaren heel goede vrienden, pas later werd het méér. En onze dochtertjes zijn drie fijne dametjes.
Koen De Graeve (1972) brengt met zijn 12-koppige band, De Post, zijn eerste cd uit eind deze maand en treedt voor het eerst op in Aalst op 29 oktober. www.rumoer.be
DOOR GRIET SCHRAUWEN & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
