manager designcenter de winkelhaak
We hebben allemaal dezelfde groeipijnen. Ik ben zelfstandig productontwikkelaar geweest, ik weet hoe lastig het is. Wij doen met de Winkelhaak al tien jaar aan co-working, van toen die term nog niet bestond. We huisvesten jonge eenmansontwerpbureaus en we zijn hun vangnet. We leren hen om te groeien, te professionaliseren, communiceren, netwerken,… Hier zijn al zo’n 120 bureaus gepasseerd, gemiddeld bleven ze twee tot drie jaar. Voor ze vertrekken forceer ik ze om de keuze te maken : ondernemer of ontwerper ? Als je wilt groeien, moet je kiezen.
Ontwerpers houden van ‘edgy’ buurten zoals Antwerpen-Noord, omdat ze inspireren. Toen we twaalf jaar geleden begonnen te bouwen, was er veel prostitutie en openlijk drugsgebruik. We werken sinds de start zonder werkingssubsidies. Maar met eenmalig Europese overheidsgeld is dit gebouw neergezet, om positieve energie naar de wijk te brengen. We stimuleren onze ‘nestverlaters’ om zich in een straal van 500 meter rond dit adres te vestigen. Na tien jaar heeft dertig procent dat effectief gedaan.
Jonge ontwerpers moeten passie en energie uitstralen, die ze met hun collega’s willen delen. Ook privé vind ik dat een essentiële eigenschap. Ik ben zo nieuwsgierig om te zien waar mijn dochters hun vonk zullen vinden, wat zal hen triggeren ? Als ik zal zien dat ze dat gevonden hebben, zal ik gerust zijn.
De confrontatie met de dood heeft me veel geleerd. Toen ik in 1994 op reis ging naar India was ik onder de indruk van de openheid waarmee ze ginds met overlijden omgaan. Hoe kunnen we de dood beter integreren in onze maatschappij, was het thema van mijn eindwerk. Ik interviewde palliatieve dienstverleners en ontmoette stervenden. Ik ontwierp een multimediaproduct voor kinderen, waar ze hun gevoelens rond de dood van een dierbare konden op verwerken, om er later, als jongvolwassene, terug naar te kunnen kijken. Wist ik veel dat ik er zo snel ook in de praktijk mee te maken zou krijgen toen mijn man vijf jaar geleden verongelukte. Mijn vrienden kenden mijn eindwerk en ze vroegen iedereen om herinneringen aan hem neer te pennen, in te spreken of te tekenen. Ik heb die nog niet bekeken of beluisterd. Ik kijk er erg naar uit, naar het moment dat mijn kinderen groot genoeg zijn om samen die doos te openen.
‘Amor fati’ staat er op mijn rechterschouder getatoeëerd. Omhels je lot. Het is een filosofisch thema van Nietzsche. Er kan je van alles overkomen, waar je geen vat op hebt, maar zolang je aanvaardt, je best doet en niet bij de pakken blijft neerzitten, is het mogelijk om toch gelukkig te zijn.
Relativeren is een mooie eigenschap. Niet alleen voor jonge ondernemers. Veel problemen die wij hebben zijn in feite luxeproblemen. Ik probeer het mijn dochters te leren, door met hen met de rugzak op reis te gaan en samen met hen te improviseren : we nemen de bus, zien wat er op ons afkomt. Of ik vraag hen om Wii, Ninento, computer, televisie en al hun speelgoed achter te laten en ze blijken zich dan toch kosteloos te amuseren. Zo word je creatief.
Naar mensen luisteren en hen met elkaar in contact brengen, dat is mijn job, maar ook mijn hobby. Ik leg heel de tijd verbanden in mijn hoofd. Het is misschien de grootste troef van mijn opleiding productontwikkeling : de brede basis. We kregen wetenschappen, wiskunde, en techniek maar ook filosofie. En ik leerde er om altijd te blijven zoeken naar betere oplossingen.
–
Klara De Smedt (40 jaar) is zaakvoerder van Designcenter De Winkelhaak. Dat bestaat 10 jaar en viert dat met een feest op 15 september. Later dit jaar lanceert het center een nieuw concept rond creativiteit voor heel Vlaanderen. www.winkelhaak.be
Door leen creve – Foto charlie de keersmaecker
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
