Het leven heeft soms vreemde verrassingen in petto. Dus zul je mij niet horen beweren dat ik nooit een kind zal adopteren of verliefd zal worden op een vrouw. Never is een gevaarlijk woord, dat wist ook James Bond. Maar tot nader order blijf ik zoals hij is: kinderloos en hetero.

Ik out mij maar, opdat men me niet zou verdenken van partijdigheid. Ik heb geen persoonlijk belang bij wat volgt, tenzij dat het mijn hart lucht. En dat is erg welkom, want het is zeer bezwaard. Het begrijpt maar niet waarom samenwonende hetero’s voortaan wel kinderen mogen adopteren, maar homo’s en lesbo’s niet.

Ik meende dat adoptie uitging van een heel simpele overweging. Aan kinderen, die geen ouders hebben, iemand geven die als een ouder voor ze wil zorgen. Aan volwassenen, die graag voor een kind willen zorgen, de gelegenheid bieden om dat te doen. Twee verlangens verbinden, in de hoop dat iedereen daar beter van wordt. Maar zo simpel is het dus niet.

In voltooid verleden tijden wilde het wel eens gebeuren dat een rijke oude heer een jong meisje of jonge knaap adopteerde. Niet omdat hij zich zo vaderlijk voelde, wel integendeel, maar omdat hij hen zo zijn fortuin kon nalaten. Omzeiling van de adoptieregeling heette dat, dus werd daar paal en perk aan gesteld. Dat kan ik begrijpen, maar voor welke misbruiken is men ditmaal bang?

Het is een niet ongegronde boutade dat, voor zoiets ernstigs als het hebben van kinderen, geen kwalificaties vereist zijn. Je hoeft geen diploma’s te hebben om eraan te beginnen, je mag het leven gebruiken als hogeschool. Meer nog, je moet al behoorlijk blunderen voor je uit je rechten wordt ontzet en een beetje beterschap is al goed om ze terug te krijgen.

Hetero-adoptieouders moeten wel een examen doen. Want die zijn per definitie een beetje verdacht. Homo- of lesbo-adoptieouders daarentegen mogen geen examen doen. Die zijn niet alleen verdacht, die zijn schuldig bevonden zonder vorm van proces.

Welke bange mensen verzinnen zoiets? Geloven zij dat homo’s of lesbo’s niet in staat zijn om kinderen op te voeden? Vinden zij het voorbeeldgehalte van zo’n uniseksgezin niet hoog genoeg? Vrezen zij dat jong vlees er schaamteloos zal worden bepoteld? Ik weet bij god niet wat ik me bij hun gedachtegang moet voorstellen.

Wel weet ik dat het doorgeven van bezit en kennis aan een volgende generatie een belangrijke motor is bij het hebben van kinderen. Dat is voor adoptieouders niet anders. En voor homo’s is dat niet anders dan voor hetero’s. Mijn vriendenkring telt evenveel alleenstaande moeders als homo’s of lesbo’s waar heteromannen en -vrouwen over de vloer komen. Kinderen vinden zo’n nest helemaal niet vreemd, zolang men ze niet aanpraat dat het vreemd is.

Een hetero-machopapa, een hetero-neuromama, hetero-ruzieouders: zijn dat goede rolmodellen? En waar anders dan in hetero-paradijzen, in reguliere gezinnen, hebben zich al die schokkende misdaden en familiedrama’s afgespeeld? Voldoende om te weten hoe weinig houvast gevestigde waarden bieden, maar gelukkig onvoldoende om ze niet te beschouwen als uitzondering. Best mogelijk dat in homo- en lesboland deze uitzonderingen even talrijk zijn – niets menselijks is deze mensen vreemd.

Maar dan bevestig je in naam van die uitzonderingen toch een regel waar kinderen wél beter van kunnen worden? Was het dààr niet in de eerste plaats om te doen?

Wij betogen tegen uiterst rechts. Wij hebben Rechten van de Mens en wetten tegen discriminatie. Elke advertentie richt zich tot elke m/v, een kort rokje wil aan het fotokopieerapparaat geen vreemde hand op haar bips. Maar ondertussen splitst men ons, nota bene de dag nadat Laurette Onkelinx een offensief tegen racisme heeft gelanceerd, een wet als deze in de maag.

Ik ben gezegend met een lieve, gevoelige man. Als er weer eens sprake is van een of andere verkrachtingszaak, voelt hij zich daar altijd erg ongemakkelijk bij. Ik begin te begrijpen wat hij bedoelt met: je schamen voor je soort.

Ingrid Vander Veken Tango & Tristeza In Buenos Aires is de tango geen dans, geen muziekgenre, maar het leven zelf. Een trilling in de lucht, een gevoel van melancholie. Het verhaal van drie danslustige vrouwen.