KIM BASINGER God weet hoe belangrijk seks is

?Ik heb nooit het etiket sekssymbool als iets pejoratiefs gezien.? Na drie jaar afwezigheid schittert Kim Basinger weer als femme fatale in ?L.A. Confidential?, een rol die haar op het lijf geschreven lijkt.

Patrick Duynslaegher

Op het festival van Cannes, waar ze haar nieuwste film ?L.A. Confidential? kwam promoten, was Kim Basinger (43) vergezeld van haar 18 maanden oude baby, Ireland. Hoe hard ze ook haar best doet om er als een gewone moeder uit te zien, het wil maar niet lukken. Zelfs kortgeknipt, vrij onopvallend gekleed en in de weer met haar kind, kan ze niet helemaal doen vergeten dat ze een van de weinige heuse filmsterren is die het predikaat sekssymbool ook echt verdienen. Winona Ryder, Michelle Pfeiffer en Sharon Stone hebben ook iets unieks, maar toch is het Kim Basinger die de meeste kans maakt om de geschiedenis in te gaan als de grote filmgodin van de laatste kwarteeuw.

En dat niet alleen omdat ze zich als een ster gedraagt ze wast haar haar in Evian-water, neemt baden in citroensap en zure room en heeft omwille van haar zonne-allergie een clausule in haar contract die het filmen tijdens het middaguur verbiedt. Nee, het is vooral haar verschijning op het doek die haar tot een ster in vroegere Hollywood-stijl maakt in het bijzonder die dromerige, bijna slaapwandelende manier om door het beeld te glijden in zulke diverse films als ?The Natural? (haar debuut), ?Fool For Love?, ?9 1/2 Weeks?, ?Batman? en ?The Getaway?.

Haar overweldigende schoonheid maakt Basinger, gewezen Bond-girl en model voorRevlon, meer een erfgename van de Hollywood-godinnen van weleer dan een collega van al die doodgewone, lees banale trienen die nu het mooie weer maken aan de kassa.

Misschien werd ze in de verkeerde tijd geboren. Wie schrijft nog de glamourrollen of de tintelende blijspelen waarin ze zou kunnenexcelleren ?

Als schoolmeisje was de uit Georgia afkomstige Kim zo schuchter dat ze in zwijm viel toen ze voor de hele klas iets moest vertellen. Ze onthulde voor ’t eerst haar natuurlijke talenten in fotoreportages in Playboy en maakte nooit een probleem van het etiket sekssymbool. Ze ging nooit controverse uit de weg, nam geen blad voor de mond en kreeg vooral daarom een hoop negatieve kritiek over zich uitgestort. Dat beterde niet toen ze enkele jaren geleden trouwde met Alec Baldwin, een acteur die van zijn arrogante macho-taaiheid zijn handelsmerk maakte, en maar al te gretig in de clinch gaat met onbeschofte paparazzi. Basinger en Baldwin werden smoorverliefd tijdens de opname van de Disney-komedie ?TheMarrying Kind?, een desastreuze productie die hun reputatie vestigde van onhandelbaar te zijn, problemen op de set te veroorzaken en regisseurs tot zenuwinzinkingen te drijven.

En dan was er ook het geruchtmakend proces rond ?Boxing Helena?, de hyperbizarre film van Jennifer Lynch (dochter van David) over een man die de ledematen amputeert van de vrouw naar wie hij wanhopig verlangt. Basinger, die alleen mondeling had toegezegd, stapte enkele weken voor de opname uit de productie, wat haar duur te staan kwam. Ze werd schuldig bevonden aan contractbreuk en moest 10 miljoen dollar ophoesten.

Drie jaar hebben we niet van haar gehoord, maar ze is terug met een rol die haar op het lijf werd geschreven : als een spreekwoordelijke femme fatale en Veronica Lake-dubbelgangster die het hoofd op hol brengt van twee rivaliserende speurders (de Australische acteurs Guy Pearce en Russell Crowe) in ?L.A. Confidential?. Een schitterende verfilming van de gitzwarte roman van James Ellroy over misdaad en corruptie bij de politie van Los Angeles.

Je was lange tijd niet meer te zien ?

Kim Basinger : Het is niet dat alle rollen die ik aangeboden kreeg slecht waren of dat ik geen zin meer had om films te maken, maar ik ben moeder geworden, iets waar ik meer van geniet dan van welke rol ook. Ik ben bijna drie jaar in geen film meer te zien geweest, toch zou ik ?L.A. Confidential? niet echt een comeback noemen. Ik werd gewoon zwanger, daarom ben je toch niet uitgeteld.

Ik voel het aan als een nieuwe fase in mijn leven en kijk ernaar uit om weer aan de slag te gaan. Er was een uitzonderlijk project voor nodig om er weer in te duiken en ik denk dat ik goed gekozen heb.

Dat ik ?L.A. Confidential? heb kunnen doen, was een buitenkans. Het wordt moeilijk om na zo’n film een evenwaardige productie te laten volgen. Ik heb al een drietal aanbiedingen moeten afslaan.

Nu ik de baby heb, liggen mijn prioriteiten helemaal anders. Maar zelfs daarvoor voelde ik de verandering aankomen. Met zo’n kleintje blijft geen tijd meer over voor jezelf, jij bent niet langer de belangrijkste. Alles wat niet rechtstreeks met mijn vak te maken heeft, daar heb ik geen tijd meer voor. Mijn dochtertje is in zekere zin meester van mij, ik ben haar bezit. Ik zie nu ook klaar in veel situaties, voel me meer voldaan, pak het allemaal wat rustiger aan. Gedaan met dat hectisch gedoe ! Ik probeer meer te luisteren, neem de tijd om projecten te kiezen en te evalueren.

Hoewel ik van mijn moederrol geniet, blijf ik toch erg drukbezet. Samen met Alec ben ik actief in heel wat organisaties, van dierenbescherming tot campagnes voor de democraten. Soms is het echt moeilijk om de balans in evenwicht te houden ; misschien ben ik wel gek om met zoveel dingen tegelijk bezig te willen zijn.

Was je vertrouwd met het werk van James Ellroy ?

Ik kende ?The Big Nowhere? en ?The Black Dahlia? en vooral ?American Tabloid?. Het vreemde is dat Alec, voor ik ?L.A. Confidential? aangeboden kreeg, al met Ellroy gedineerd had om over een verfilming van ?American Tabloid? te praten. Een boek dat moed vergt om te schrijven. Ik zou meteen na het verschijnen van de roman de stad zijn uitgevlucht ! Ellroy is een fantastisch auteur, maar zijn boeken zijn zó zwartgallig.

?L.A. Confidential? heb ik pas gelezen nadat ik het script kreeg toegestuurd. Ik las het vooral om de verschillen en overeenkomsten met mijn personage in het filmscript te ontdekken.

Was je vroeger al gefascineerd door sterren als Veronica Lake, de actrice die je imiteert in deze film ?

Ik ben weg van films uit de jaren ’30 en ’40. Als klein meisje keek ik met mijn vader naar al die oude films op tv. Ik zag acteren als rollenspel, in andere kleren stappen, briljante dialogen debiteren, glamour uitstralen, gestimuleerd worden door je tegenspeler. En dan kom je in Hollywood en leer je dat het vooral om actiefilms draait waarin voor dit soort ouderwets acteren maar weinig plaats is.

?L.A. Confidential? is de eerste film in lange tijd die me terugslingerde in de tijd toen ik voor de spiegel ging zitten en mama’s jurken uitprobeerde. Het is een van die zeldzame films die voortgestuwd worden door de personages. De onafhankelijke productiehuizen maken wel meer van dit soort films, maar voor de majors (in dit geval Warner, red.) is het uitzonderlijk.

Wat mijn fascinatie betreft voor sterren uit die tijd : ik had nooit echt een idool, maar ontdekte tijdens mijn research dat Veronica Lake een van de beste actrices was die Hollywood ooit heeft gekend. ?The Blue Dahlia? had ik één keer gezien, ?This Gun For Hire? verschillende keren en ?I Married a Witch? wel twintig keer. Maar zoals iedereen kende ik Veronica Lake als de actrice die beroemder was omwille van de blonde haarlok die over haar ogen hing, dan voor haar acteertalent. Door het opnieuw bekijken van haar oude films en door over haar te lezen, leerde ik dat ze niet alleen een van de mooiste vrouwen was die ooit het doek gesierd hebben, maar dat ze ook bijzonder intelligent, gevat en charmant was. Ze was haar tijd ver vooruit. Dat haar tragische carrière zo kort was, betekende een groot verlies voor Hollywood. Ze haatte de Hollywood-politiek, vocht tegen het systeem en dat werd haar ondergang. Ik kan alleen maar hopen dat ze in onze herinnering blijft voortleven.

Je werd de laatste jaren behoorlijk onder vuur genomen door de pers.

Ik heb geleerd dat dat er gewoon bijhoort. Het verschilt trouwens van acteur tot acteur. Over sommigen hoor je nooit een kwaad woord, op een of andere manier worden ze in bescherming genomen. Hoe dat komt, weet ik niet. Het klinkt misschien raar, maar in alle eerlijkheid durf ik nu zeggen dat ik het als een voorrecht beschouw dat ik er zo vaak werd uitgepikt. Eigenlijk wil ik iedereen die ik heb gekend in mijn leven bedanken, zelfs diegenen die me kwaad hebben berokkend, want ze hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Zo is het ook met kritiek : zelfs de meest negatieve reacties hebben me iets geleerd. Al was het maar om bij bepaalde vertolkingen uit mijn eigen woede- en wraakgevoelens te putten. Niet dat ik al die mensen die me hebben neergesabeld nu meteen wil opbellen om ze te bedanken, maar zonder het te beseffen hebben ze me een dienst bewezen. Ze hebben me geholpen om mezelf te vinden.

Maakt de manier waarop journalisten en fotografen je blijven achtervolgen je dan niet boos ?

Dat is een andere zaak. Er zijn journalisten die hun job doen en in dit beroep thuishoren, maar zoals in elk vak zit er ook uitschot tussen, die alleen viezigheid willen opdelven. Tabloids zijn pure afval. En al die opdringerige, niets ontziende fotografen die geen enkele schaamte kennen, die verdienen zelfs de naam niet, wat mij betreft zijn het gewoon ?vuilniszakken met een camera?. Ze blijven je maar achterna hollen op straat, waar je ook bent, met wie je ook bent, wat je ook doet. Ik ben de eerste om te zeggen dat je de fotografen de kans moet geven om hun beroep uit te oefenen. Daarvoor poseren we, zoals in Cannes. Maar daarna moeten ze je met rust laten. Mijn man en ik zijn geen kluizenaars. Alec reist beroepshalve de hele wereld rond terwijl ik met de baby in L.A. of New York blijf. Maar ik ben niet van plan om mijn leven door te brengen achter een hek. Ik geef de fotografen zelfs de kans om mijn baby te fotograferen. In het oude Hollywood hoorden zulke sessies tot de vaste gebruiken, ze werden zelfs georganiseerd door de studio’s die anderzijds ook de sterren beschermden tegen inbreuken en wantoestanden. Nu zijn we op onszelf aangewezen. Als ik in New York of Santa Monica rondwandel, wil ik niet voortdurend achtervolgd en bespied worden door een telelenscamera. Om wat te zien trouwens ? Hoe ik de snot uit de neus van mijn kind wrijf ? Het is zeer ergerlijk als je rustig op een terrasje een koffie zit te drinken en dat beeld ’s avonds op tv in ?Hard Copy? te zien is. Ik vind dat een inbreuk op mijn privacy.

Hebt je er altijd in geloofd dat je het zou maken in Hollywood ?

Hollywood is een stad met oogkleppen. Als je vanaf jonge leeftijd het etiket sekssymbool opgeplakt krijgt zoals bij mij het geval was dan heeft het totaal geen belang of je nu de meest briljante acteur ter wereld bent, de beste Shakespearevertolker of wat dan ook. Negen kansen op tien dat je dit nooit zal kunnen aantonen omdat niemand het lef heeft om je die kans te geven.

Je kan voor jezelf weten wat je waard bent, maar je moet ook de gelegenheid krijgen om jezelf te bewijzen, en dat zijn twee totaal verschillende zaken. Vaak hoor je mensen uit de industrie zeggen dat die en die acteur niet goed gekozen is voor een rol. Maar meestal berust dat op onwetendheid en gebrek aan verbeelding. Er zijn veel vrouwen die mooi zijn maar ook nog iets kunnen. Moeten ze gestraft worden omdat ze mooi zijn ? Daarom pleit ik voor meer regisseurs met lef. De regisseur is als de vader van de film, wij acteurs zijn de kleine kinderen die naar goedkeuring hunkeren. Wij hebben iemand nodig die ons zegt : ?You can do it, and we need you for this part.?

Een andere regisseur had me waarschijnlijk nooit gekozen voor ?L.A. Confidential?. Ik herinner me dat ik Curtis Hanson ontmoette in het Formosa Café (in West-Hollywood) en hij met me sprak alsof ik de rol al had. Zelf had ik nog niets beslist, maar voor hem was ik het personage, punt uit. En ik maar naar hem zitten luisteren, met achter mij al die gesigneerde foto’s van beroemde acteurs en actrices uit de jaren ’30 en ’40. Weet je, ik voelde me net als Jack Nicholson in die scène in ?The Shining? waar het verleden plotseling tot leven komt. Wat ik zo fantastisch vond, was dat hij méér in mij geloofde dan ik in mezelf geloofde.

Waarom ben je uit ?Boxing Helena? gestapt ?

Wel, nu het allemaal voorbij is, wordt het toch wel heel duidelijk waarom. Ik wilde niet iemand zonder benen spelen, ik ben te veel gehecht aan mijn benen.

Wat je ook doet, je zal altijd een sekssymbool genoemd worden ?

Er is niets fout met een symbool en er is zeker niets fout met seks, god weet hoe belangrijk seks is in het leven van iedereen. Ik heb de titel sekssymbool nooit als iets pejoratiefs gezien. Tenzij misschien toen ik als jong meisje in Hollywood arriveerde, vastbesloten om een rol te versieren zonder dat ik dat aan mijn uiterlijk te danken had. Ik droeg opzettelijk slobberkleren, droeg mijn haar in een paardenstaart, geen make-up. Ik probeerde er zo banaal mogelijk uit te zien, maar zelfs toen kreeg ik geen enkele rol. Gezien dit niet werkte, heb ik het nooit meer geprobeerd !

Trouwens, als mijn echtgenoot hier zat, zou hij nogal fronsen bij dat predikaat sekssymbool. Misschien dacht hij er ook zo over toen hij me voor ’t eerst zag, maar eens hij me leerde kennen, zag hij snel dat dit een imago was, en niets te maken heeft met wie ik echt ben. Curtis Hanson ontdekte bij die scènes waarin ik op hoge hakken moet lopen, hoe lomp ik wel ben. Je moest me horen stampen op de parketvloer ! Hij had zeker zin om te roepen : Good God, kun je niet wat eleganter stappen ! De waarheid is dat ik een wildebras ben, maar mijn imago is sterker dan de realiteit.

?L.A. Confidential? loopt vanaf 8 oktober in de bioscoop.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content