Kijkdoos

Interieurarchitect Carlo Seminck pootte midden in deze loft een doos neer met slaapkamers en creëerde zo onverwachte hoeken, vertrekken en kijkgaten. Een architectuur die voor zich spreekt.

Als je op de vensterbank zit en die doos rustig bekijkt, lijkt ze op een rij strandcabines met houten luikjes. Staat er eentje open, dan kan je even binnengluren in een slaapkamer. Maar aan de achterkant lijkt de doos op een ouderwetse ijskast met houten schuifdeuren. Aan de “keukenkant” van de doos werd een klein bureau met bibliotheek ingebouwd: een handige en elegante oplossing. De doos is dus van alle kanten een bezienswaardigheid. Kinderen zouden dit huisje direct omtoveren tot een speelpaleis. Maar het object fascineert ook volwassenen. Dat heeft interieurarchitect Carlo Seminck goed begrepen. Daarom heeft hij de luikjes niet netjes naast elkaar getekend. Ook het feit dat de doos helemaal kan worden afgesloten, wekt nieuwsgierigheid op. Ten slotte zorgt ook de streep neonlicht, die als een plint in de vloer zit, voor de nodige geheimzinnigheid.

Misschien wist Carlo Seminck aanvankelijk niet dat er zo’n kracht zou uitgaan van deze ingreep, want hij had er een louter functionele bedoeling mee. Deze loft is wel ruim, maar kampt met plaatsgebrek. Doordat de twee lange zijden bijna volledig van vensterramen zijn voorzien en de ruimte vrij smal is, zijn er te weinig muren voor slaapkamers en opbergruimtes. De architect hield de ruimte ook liever intact, zodat de imposante balkstructuur overal zichtbaar blijft. Daarom plantte hij een gesloten doos neer die een stuk lager is dan de zoldering. Dankzij de luikjes en de schuifdeuren kan je er dwars doorkijken. Het valt ook op hoe het zonlicht zich door de slaapkamer boort. De doos leunt dus nergens tegenaan. “Want als je bijvoorbeeld slaapkamers tegen een muur plaatst en daar wanden rond zet, bouw je weer klassieke vertrekken en maak je er een flat van, geen loft”, legt Seminck uit. Ook het keukenblok, waarachter een berghok verborgen ligt, staat los van de wanden en het plafond. Boven de keuken duikt een diagonale balk op, die verwijst naar de master bedroom. Deze kleine en vrij duistere ruimte wordt in een hoekje gedrumd. Carlo heeft dat bewust zo gelaten om ook hier weer geslotenheid te creëren. De kale wanden en het lage bed verrijkt met een hemel maken er een intieme slaaphoek van. Recht voor het bed staat een losse wand bekleed met witte mozaïektegels: een prachtige textuur. Daarachter schuilt een kleine, spievormige badkamer. Zoals de doos slaapkamers onthult, laat Seminck je in deze hoek kamers ontdekken op plaatsen waar je een berging zou verwachten. Zo houdt hij de spanning in zijn architectuur hoog. De badkamer is overigens zakelijk ontworpen, maar is leuk en handig opgevat met een open douche.

Omdat je hier driehoog zit met een vergezicht over het Antwerpse noordkwartier, is er vooraan een terrasje voorzien, afgesloten met een glazen wand. Ook achteraan is er een boeiend uitzicht; achter de doos botsen we op een oud, industrieel, ijzeren raam met zicht op een atrium. Dit venster werd met zorg hersteld. Jammer genoeg werden gelijkaardige vensters aan de voorkant van het gebouw in het verleden vervangen, wat afbreuk doet aan het industriële karakter van het gebouw.

De inrichting van de loft is sober. Carlo Seminck koos zitmeubels van Citterio en ontwierp zelf de salontafel, maar de lange eettafel vond hij bij een Antwerpse brocanteur. Decoratrice Helena Van Den Driessche ( Homestore-Antwerpen) bracht alle decoratieobjecten bij elkaar. Ook zij houdt niet zo van franjes en koos voor strak serviesgoed in plaats van modieus design dat de stempel draagt van zijn ontwerper. Zo zet ze de zensfeer nog wat kracht bij. Schriftkunstenaar Pieter Boudens bedacht de muur achter de zithoek met een uitgehouwen tekst. Samen met het Afrikaanse smeedwerk op de salontafel is dit het enige kunstwerk in huis. Voor de rest wordt de architectuur aan het woord gelaten.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde