:: Reacties : jp.mulders@skynet.be

Soms wou ik dat ik zo’n man was die Het Weet. Zo’n man met klare lijnen en principes waar hij nooit van afwijkt. De waarheid is echter dat het pad dat zich voor me uitstrekt steeds schemeriger wordt. Almaar vaker moet ik toegeven dat ik Het Niet Weet. Ik ben een twijfelaar geworden, iemand die zijn kans niet grijpt. Die pas beseft wat hij liet liggen als dat allang weer voorbij is geijld.

Kiezen tussen dertien tandpasta’s lukt meestal nog wel, zij het soms met een nukkige wanhoopsuithaal om de consumptiestress van me af te schudden. Hinderlijk wordt het pas als zich een ingrijpender keuze aandient, die het verdere vervolg van mijn leven lijkt te zullen beïnvloeden. Zo’n keuze verlamt mij. Ze maakt van mij die ezel waarover mijn vader soms vertelde. Hij (de ezel natuurlijk) had in zijn stal de keuze tussen een bak haver en fris water. Beide opties leken hem even aanlokkelijk zodat hij net zolang aarzelde tot hij, ergens in het midden, omkwam van honger en dorst. Blijkbaar heb ik daar destijds toch niet goed genoeg naar geluisterd. Ik kom nog voortdurend om van honger en dorst.

“Je moet durven springen”, zeggen mensen dan. “Je moet je hart volgen” & andere clichés. Nu wil ik dat best. Maar het heeft vele kamers en kleppen, dat dwaze hart van mij. Boezems en ventrikels en weet ik wat nog meer. De stem daarvan wíl je trouwens niet horen. Onlangs, tijdens een routineonderzoek, is het mij overkomen. De dokter smeerde gel op mijn borst en hield daar een soort micro tegen. Als een meute dolle varkens in een modderpoel na een wolkbreuk op een heldere dag. Zo klinkt je hart. Het zegt ook nog eens tegenstrijdige dingen, en is in zijn oordeel even onbetrouwbaar als pakweg een inhalende vrachtwagenchauffeur.

Om van mijn erftwijfel af te geraken, heb ik in mijn jonge leven al van alles geprobeerd. Raad vragen aan vrienden, bijvoorbeeld, wat telkens weer hetzelfde ongewenste effect sorteert : van de vier aan wie je het gevraagd hebt, vinden er twee dat je de ene, en twee dat je de andere keuze moet maken. Altijd zijn de meningen even uitgesproken als verdeeld. Doe je dan het ene, dan voelen de voorstanders van het andere zich verongelijkt – en omgekeerd natuurlijk. Een ideale methode om binnen de kortste keren zelfs goede vrienden tot vijand te maken.

Waarzeggers en sjamanen bieden dan weer het voordeel dat je ze betaalt voor hun diensten. Ik ben er niet trots op te bekennen dat ik ook hen al heb aangezocht in mijn zoektocht naar de juiste beslissing. De waarzegster keek mij indringend aan, en mompelde dan iets over verminkingen bij een zwaar verkeersongeval. De sjamaan van zijn kant zag maar liefst 70 vloeken op mij rusten. Die had ik te danken aan een overgrootvader die lang geleden had aangepapt met een meisje van een andere godsdienst. De toverpriester zwaaide vervaarlijk met zijn Afrikaanse talisman, mummelde allerlei onbegrijpelijks en bevrijdde mij intussen van mijn vloeken, alsmede van 55 euro. Bij het buitengaan van zijn praktijk voelde ik mij als herboren. Voortaan zou alles helder zijn en zonneklaar. Maanden later las ik in de krant een reportage van een collega die voor zijn reeks over esoterie ook bij die sjamaan had aangeklopt. Hij had er krek hetzelfde verhaal te horen gekregen als ik.

Een mens zou zich voor minder aan zijn lot overgelaten voelen, hier op deze kille planeet die doelloos rondjes draait rond een vergeten zon. Gelukkig heb ik sinds vanmiddag een hulpmiddel in handen dat van de moeilijkste beslissing kinderspel maakt. Een fluwelen en hoogst aaibaar boekje, waar in groene letters een geheimzinnig woord opstaat : “Kattenorakel”. Gekregen van een goedbedoelende vriendin. “Ga met uw kat naar de orakelkamer of een andere ruimte waar u ongestoord te werk kunt gaan”, luidt de gebruiksaanwijzing. “Zie erop toe dat u en uw kat de komende 30 minuten van alles voorzien zijn, zodat u zich ongestoord op de vraag kunt concentreren. Wacht tot uw kat u oplettend aankijkt. Stel dan met een rustige stem uw vraag. Observeer nu de reactie van uw kat. Neem hiervoor de tijd en geef vooral ook de kat de tijd – ook een kat moet eerst even nadenken.”

Geamuseerd fixeer ik mijn hoogstpersoonlijke orakel, de stokoude en inmiddels ietwat reumatisch geworden Theo de Verschrikkelijke. Zoals altijd wanneer ik mijn blik iets te lang op hem laat rusten, kijkt Zijne Gevlektheid mij wantrouwig aan. Shit, toch niet weer zo’n ontwormingspil ? Ik zie het hem denken. Vervolgens verbergt hij zijn staart tussen zijn achterpoten. “U hebt weliswaar behoefte aan helderheid,” leidt mijn boekje uit deze subtiele beweging af, “maar u zou er goed aan doen om vanuit de huidige situatie geen beslissingen te nemen. Dit zou consequenties kunnen hebben die u op het ogenblik niet kunt overzien en die op de lange termijn ongewenst zouden zijn.”

Yeah right, denk ik. Glimlachend gooi ik het kattenorakel van me af en begeef mij in het vrije veld, waar angsten en verlangens zich laten bewerken, nuchter als een wiskundig bewijs.

JEAN-PAUL MULDERS