Interieurontwerper en uitbater van Strantwerpen (33)

Alles begint met een droom. Mensen verklaarden me gek, maar ook Strantwerpen is ontstaan op een bierkaartje. Na elf jaar beurzen aflopen met interieurontwerpen, zitmeubelen, lampen en accessoires wilde ik iets anders doen. In maart ben ik dan naar het stadhuis gegaan met een businessplan en zes maanden later was het rond. Ik moest me door de kabinetten leren werken, maar behalve het multiculturele aspect hebben opdrachten als het café van het Fotografiemuseum of horecazaken als Ferrier 30, Mogador en Chez Fred natuurlijk geholpen.

Ik steek graag mijn nek uit. Ook als allochtone Antwerpenaar. In deze stad zijn er te weinig mensen die durven. Ze vrezen op voorhand al kritiek, omdat ze de taal niet beheersen of de verzuring. Kijk naar Ramsey Nasr. Die werd afgeschoten voor hij ocharme zijn eerste gedicht had voorgelezen. Maar het kan dus toch, al die culturen samen. Antwerpen heeft nu een loungestrand waar iedereen komt : jong en oud, modellen én ambtenaren. Het doel is bereikt.

Een interieurontwerper is een dokter. Hij geneest, hij voelt mensen aan, kan ze stuwen. Dat is ook de kracht en de verantwoordelijkheid van creatieve geesten. Ik teken liever een badkamer voor een gezin dan het zoveelste horeca-interieur. Daar doe ik het voor, om met gevoelens en mensen te werken en de spirituele dimensie, niet om het geld. Strantwerpen is dan mijn showroom, iedereen kan er wel op vakantie komen.

Ik ben een geduldig mens. Zo rustig dat mensen rond me zenuwachtig worden. Ik ken wel innerlijke stress, er gaan altijd honderden dingen door mijn hoofd, maar dat merkt niemand. Ik spring niet uit mijn vel. Ik heb trouwens zelden het gevoel dat ik werk. Mijn vrije tijd, werk en gevoelsleven vloeien in elkaar over.

Mijn jeugd heeft me leren te vechten. Ik ben geboren in Parijs, maar ben opgegroeid bij pleegouders in Antwerpen. Mijn Algerijnse moeder en Tunesische vader heb ik jarenlang niet gezien, tot ik op mijn zestiende zelf de wereld introk. Het wederzien was moeilijk, ook omdat ik een Europese jongen was, maar ik moest die bagage afzetten. Het verleden moest een plaats krijgen. Nu begrijp ik dat het een leerschool was, iets wat ik móest meemaken. En dat ik de luxe had om zelf mijn familie te kiezen, al zijn het dan soms vrienden in verre landen.

Ik heb altijd op mijn vrijheid gestaan. De productie bij Ann Demeulemeester, modellenwerk voor Dries Van Noten, horecawerk in de Sfinx in Boechout en La Rocca, improvisatietheater bij Nick Kortekaas, ik was van alle markten thuis.

Mensen maken het leven zo moeilijk. Ze plannen en organiseren alles om maar niks tekort te komen, om geen tegenslag te hebben. Ze studeren en doen hun hele leven hetzelfde. Dat wil ik niet. Ik wil zoeken, aftasten, me laten leven en niet bang zijn om een nieuwe straat te verkennen. Zo zie ik ook mijn werk : zoals een songschrijver heb ik allerlei teksten liggen, en de kunst bestaat erin de juiste tekst boven te halen op het juiste moment.

De praktijk was mijn school. Ik heb een diploma loodgieterij en dakwerken, maar het bewerken van tadelakt en leder of kleidraaien, dat heb ik bij mensen als Axel Vervoordt en in landen als Marokko geleerd. Ik gedraag me daar ook niet als rijke westerling. Ik steek de handen uit de mouwen zoals andere handwerkers. Zo heb ik in mijn atelier in Marrakech meer recht van spreken en toon ik zelf dat eenvoudige artisanale producten actueel en vernieuwend kunnen zijn.

Ik ben strenger voor mezelf dan voor anderen. Ik ben geen losbol, ik drink geen alcohol. Ik wil eerlijk zijn met mezelf en puur blijven. Om weg te zijn, heb ik geen drugs nodig. Ik heb fantasie genoeg. Of ik maak een vegetarische schotel uit de Arabische keuken.

:: Strantwerpen is dagelijks geopend tot 18 september. Info : www.strantwerpen.be

Wim Denolf I Foto Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content