K.D. LANG. Applaus voor een rebel

“Ik ben niet gekant tegen hits hebben. Het is een fantastisch gevoel,

maar je mag er je primitieve artistieke drijfkracht niet voor opofferen. “

Dat deed k.d. lang ook niet op haar nieuwe “All you can eat”.

Jacky Huys

Het Amerikaanse blad Vanity Fair had wel vaker controversiële covers, maar toen het nummer van augustus 1993 in de kiosken lag, slikte de natie nog iets nadrukkelijker. Op de foto werd k.d. lang (in mannenmaatpak) geschoren door Cindy Crawford (in wulps badpak). k.d. lang is de Canadese zangeres die een paar jaar geleden over haar lesbianisme begon te praten, Crawford het supermodel dat toen nog met Richard Gere getrouwd was. De foto was grappig. En ook grappig bedoeld. Maar Amerika kon er niet om lachen. “Amerika heeft geen kultuur, ” zegt lang, “ik denk er écht over om naar Europa te emigreren. “

Kathryn Dawn Lang groeide op in Consort, een dorp van 650 inwoners dat God met graagte heeft vergeten. Ze was een rebel. “A rebel with a cause”, zeg ik. Ze lacht : “En nu a rebel with applause. ” Ze was 22 toen haar eerste plaat verscheen. De eerste van vier waarmee ze Nashville wou overtuigen. Ze ging zelfs zover in haar fascinatie voor de zangeres Patsy Cline en haar liefde voor country, dat ze de legendarische producer Owen Bradley ertoe kon overhalen zijn pensioen even te vergeten om Shadowland op te nemen. Nashville haalde zijn neus op. lang baalde. En maakte Ingenue, een plaat waarop ze met een perfekt gevoel voor drama torch songs neerzette. Een ervan, Constant craving, werd nummer 1. Ze kreeg de ene prijs na de andere, ze werd door iedereen gevraagd om te duetteren, ze was een ster. Er was maar één probleem : wilde ze dat eigenlijk wel, een ster zijn ?

Ik kan me voorstellen dat je biezonder mooie nieuwe “All you can eat” niet zonder bloed, zweet en tranen is gemaakt.

k.d. lang : Ik stond onder verschrikkelijke druk. Ik wil mezelf nooit herhalen. Ik heb een hekel aan mensen die steeds opnieuw dezelfde platen maken, omdat ze weten dat ze zo blijven verkopen of omdat ze niet kreatief genoeg zijn. Ik kan het gewoon niet helpen steeds andere wegen in te slaan, ik ben te geïnteresseerd in muziek, ik heb te veel invloeden. Een plaat maken betekent voor mij iets kortstondigs, vluchtigs. Zoals zeggen : ik heb zin in Chinees vanavond. Voor deze plaat wilde ik wat funkier, wat poppier zijn. Dat maakt het natuurlijk moeilijk voor de platenfirma om me in een hokje te plaatsen. Ik kreeg bij Sire een kontrakt als een country-punk artieste. Ik heb ze in die tien jaar nog nooit een plaat bezorgd die ze konden verkopen. Met de nieuwe hebben ze voor de eerste keer gezegd : “Oef. “

Maakte je bewust platen die ze niet konden verkopen ?

lang : Waarschijnlijk wel. Ik ben altijd al een beetje rebels geweest, zelfs vóór ik platen begon te maken. Dat heeft met verschillende faktoren te maken. Ten eerste word je ermee geboren. Ik kom uit een familie van artiesten. Ik groeide op in een klein dorp waar je alleen maar kon fantazeren. Dat mijn vader ons huis heeft verlaten, heeft er zeker iets mee te maken. Ook het feit dat ik lesbisch ben, het soort zangeres dat ik ben. Want ik hoor er eigenlijk niet bij, ik zou in de jaren vijftig moeten leven. Ik moet dus verschillende manieren zoeken om me uit te drukken. Als songwriter en als een konceptueel artiest ben ik zeer alternatief, maar vermits mijn stem klassiek klinkt, moet ik die twee op de een of andere manier zien te verzoenen.

Wat de sound betreft, is “All you can eat” je meest moderne.

lang : Bewust. Op dit moment interesseer ik me erg voor de Britse popscene. Het soort geëmancipeerde oneerbiedigheid dat Blur, Oasis en PJ Harvey tentoonspreiden, komt vrij goed overeen met de attitude die ik had toen ik countryplaten maakte. Toen Ingenue af was en ik eindelijk een hitsingle had en waardering kreeg, overviel me het gevoel dat ik het gemaakt had. Ik had sukses. Ik zwelgde erin, de titel “All you can eat” is daar een rechtstreekse verwijzing naar. Maar ik besefte op een bepaald ogenblik dat het alleszins niet was wat ik wilde, en ik begon me weer te voelen alsof ik 21 was. Toen ben ik me voor de Britse muziekscene gaan interesseren, en wist ik dat kunst belangrijker voor mij was dan sukses. Begrijp me niet verkeerd, ik wil wel dat deze plaat suksesvol wordt, maar het was een behoorlijk bevrijdende ervaring. In Hollywood ben ik een paar keer met louche figuren in kontakt gekomen, en dat maakte me bang. Ik dacht dat ik immuun was voor zulke toestanden, maar nee. Ach, het zijn zaken die je overkomen als je beroemd bent.

Is het ooit een ambitie geweest een nummer 1 te hebben ?

lang : Toch op bepaalde momenten. Toen ik naar de universiteit ging en veel marihuana rookte je weet wel, de periode dat je je afwijkend gedraagt , dacht ik er niet aan om op de radio te worden gespeeld en commercieel te zijn. Maar dan heb je die nummer 1 en dan kijk je in de spiegel en denkt : “Is dat alles ? ” (glimlacht, begint Peggy Lee na te zingen 🙂 “If that’s all there is, my friend, then let’s keep dancing. “

Je lijkt mij iemand die het sukses op een Madonna-niveau niet zou aankunnen.

lang : Om dat sukses te hebben, moet je bepaalde dingen doen. Wat ik zo interessant vind aan Madonna, is dat ze er geen probleem mee heeft om precies te doen waardoor ze suksesvol is en blijft. Dat is bewonderenswaardig. Even bewonderenswaardig als een kluizenaar die weigert zijn schilderijen te tonen. Madonna heeft altijd kontrole over elke zet die ze doet. Bij Boy George en Tracy Chapman gebeurde alles veel te plots, het overviel hen en dat was fataal : ze waren er niet klaar voor. Maar zo ben ik niet, en ik betwijfel of ik ooit zo groot zal worden. Ik denk zelfs niet dat ik ooit in de buurt van Barbra Streisand kom. Ik hoop alleen dat mijn carrière voor altijd zal blijven duren.

Jij bent, zeker na je coming out, voor veel vrouwen een rolmodel geworden.

lang : Het koncept “rolmodel” is beangstigend. Je hond zou je rolmodel moeten zijn of je moeder. Ik vind niet dat men rolmodellen onder beroemdheden moet gaan zoeken, want ook Hitler was er een en hij is dat voor sommigen nog. Maar ik begrijp wel dat ik een rolmodel ben op een echte en noodzakelijke manier. Ik wil alleen dat mensen weten dat ik niet de lesbische gemeenschap vertegenwoordig, maar alleen mezelf, als een artieste die toevallig lesbisch is. Ik ben eerst en vooral een zangeres, geen professionele lesbienne. Maar een lesbienne die sukses heeft : ik zou liegen als ik zei dat ik me daar niet bewust van ben. Maar ik vind het geen determinerende faktor. Als ik bang was om de lesbische kwestie in interviews te bespreken, had ik seksualiteit niet als tema op mijn plaat aangesneden. Op dit ogenblik kan het zowel een last zijn als een grappig instrument.

Ik bezondig me er ook aan : ik heb het met jou over lesbianisme, maar ik heb nog nooit een andere artiest gevraagd waarom hij hetero is.

lang : Op zich is dat niet erg. In vele delen van de wereld is homoseksualiteit een mysterieus taboe-onderwerp, dus men grijpt de kans als er iemand beschikbaar is om erover te praten. Het verkoopt kranten. Ik heb gelukkig zelden problemen met de rioolpers. Ik denk dat dat komt omdat vele van de krantenbazen nichten zijn (lacht). Misschien moet ik hout vasthouden, maar behalve wat verhalen over Martina Navratilova en mij zijn ze braafjes geweest.

Waarom is er nog zoveel angst over homoseksualiteit, vooral in Amerika trouwens ?

lang : Omdat er geen kultuur is. Amerika is nog maar een paar honderd jaar oud. In oudere, meer liberale kulturen van Europa maakte kunst een essentieel deel uit van het dagelijkse leven. Zoiets kan niet anders dan je vrije denken verhogen. Daarbij komt nog dat Amerika een kristelijke gemeenschap is.

Dus neem je het expliciete “Sexuality” op ?

lang : Ik wist dat die song veel aandacht zou krijgen, maar ik heb hem niet daarom geschreven. “Sexuality” gaat over een flirt met een heteromeisje. Het was gewoon grappig bedoeld, speels en jeugdig.

Tegen wie spreek je in de song “Acquiesce” ?

lang : Tegen iedereen, mezelf inkluis. Je hoeft niet te rekenen op de hulp van anderen als het om morele problemen gaat, want ze zijn er toch niet voor jou. Het rechtssysteem, godsdienst al die priesters die kinderen molesteren , het loopt allemaal uit de hand. Je kan nergens nog de waarheid vinden, behalve in jezelf.

Je beschreef jezelf ooit als een panteïst. Zijn je ideeën over spiritualiteit veranderd ?

lang : Integendeel : ik ben panteïstischer dan ooit. God is in alles aanwezig. Maar er zijn wel aardbevingen en de natuur vernietigt zichzelf. Daarom geloof ik dat God en de duivel een en dezelfde zijn. Ik zie geen verschil tussen de twee. God betekent voor mij de beweging van het leven : de dag en de nacht, de wreedheid, zwart-wit, het is alles. Het is progressie, ontwikkeling, pijn en plezier. Ik ben protestants opgevoed tot ik dertien was. Toen werd ik een tijdje een ateïst, daarna een boeddhist, en uiteindelijk dacht ik : whatever. Toen ik dertien was, begon ik langzaam te ontdekken dat ik anders was. Ik was altijd al lesbisch, maar ik wist toen nog niet dat de maatschappij dat beschouwde als anders-zijn. Ik zag dat het kristendom homoseksualiteit niet aanvaardde, en heb toen een periode alles gerevalueerd. Over het algemeen is het de natuur die me toont in wat ik moet geloven : ik kijk naar dieren, insekten, wind, regen, water, sneeuw. Ik heb in mijn hele leven nog nooit die energie zien stoppen. Ik moet dus wel geloven dat er iets gebeurt, dat we ons naar een ander niveau begeven, naar een andere vorm.

Je gelooft dus niet dat jij de persoon bent die zin geeft aan je leven ?

lang : Ik geloof dat ik schijnbaar éven kontrole heb, maar uiteindelijk niet. Ik geloof in paranormale krachten, maar als je 25 dollar voor een lezing vraagt en het je niet veel doet, dan verlies je je kracht. Je kan je er voor openstellen of niet. Men zegt weleens : als God bestaat, waarom is er dan zoveel ellende ? Ik denk dat pijn noodzakelijk is. De dood is een noodzakelijk kwaad. Er zijn een heleboel dingen die ik liever niet zou zien gebeuren. Ik zou liever hebben dat Hitler niet bestond, dat verkrachting niet gebeurde, dat mensen geen dieren meer aten. Ik zie niet graag een luipaard een zebra doden, maar het gebeurt nu eenmaal. Het leven verloopt niet altijd zoals we dat zelf willen.

Je bent slim voor iemand die nooit boeken leest.

lang : Ik had en heb er geen tijd of interesse voor. Ik had het te druk met denken, bidden of leren zingen. Ik lees alleen het woordenboek. En af en toe een telefoonboek.

Wat ik nooit goed begrepen heb, is waarom jij en bijvoorbeeld ook Elvis Costello je als rebel zo aangetrokken voelde tot Nashville en country : 90 procent ervan is ultrakonservatief en reaktionair.

lang : Rebellie betekent voor mij alternatief zijn, wat op zijn beurt betekent : kontrasterende dingen bij elkaar brengen. Rebellie hoeft niet gelijk te staan met links zijn. Ik wil in staat zijn om naar rechts te gaan en te begrijpen waar dat voor staat. Ultra-alternatief betekent tolerant, en dingen kunnen aanvaarden en begrijpen. Je moet in staat zijn zowel de goede als de slechte kanten te zien. Extreem links kan in teorie even eng zijn als rechts. Costello en ik respekteerden country als kunstvorm, hoewel we alternatief waren en beseften hoe onaantrekkelijk de politieke connotaties van country waren.

Er lijkt zo’n beetje unanimiteit te bestaan over het feit dat jij vandaag de beste zangeres in de populaire muziek bent.

lang : Ik kan het toch niet oneens zijn met de critici ? Ik denk alleen : fantastisch om te horen, maar ik moet mezelf wel blijven bewijzen. Een uitstekend zanger moet z’n hele leven gezongen hebben. Kom dus maar eens terug als ik tachtig ben, en zeg me dan dat ik een fantastische carrière heb gehad en een van de beste zangeressen aller tijden was. Dát zou een kompliment zijn. Ik ben zeer kompetitief. Maar het is moeilijk om te zeggen wie mijn tegenstanders zijn. Er zijn zoveel verschillende zangeressen, en de manier waarop hun leven en carrière zich ontwikkelen, heeft ook een invloed op hun talent. Het is een kombinatie van faktoren : niet alleen het technisch aspekt telt. Het imago is ook zeer belangrijk : ik hou niet van Sinatra, hij is een klootzak, ik luister liever naarDean Martin. Maar de manier waarop ze zingen, is vrij gelijkaardig.

Jij bent een militant vegetariër. Overtuig me eens om geen vlees meer te eten.

lang : Oh nee, dat is een spirituele beslissing, een individuele kwestie. Ik wil je er net zo min van overtuigen dat er een god is. Ik groeide op in Canada en ik heb nogal wat dieren zien afslachten. Dat was geen prettig gezicht en ik voelde me er niet goed bij. Dan heb je ook nog gezondheidsredenen, maar dat is meer ijdelheid en ligt niet aan de basis van mijn beslissing. Ik vind gewoon dat mijn leven niet waardevoller is dan dat van iets of iemand anders.

“All you can eat” van k.d. lang is verschenen bij Sire/Warner.

Rebelse k.d. lang is aangetrokken tot Nashville en country, hoewel 90 procent daarvanultrakonservatief is.

“Een uitstekend zanger moet z’n hele leven gezongen hebben. Kom dus maar eens terugals ik tachtig ben. “

Ik ben eerst en vooral een zangeres,

geen professionele lesbienne.

Maar een lesbienne die sukses heeft.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content