Na een leven lang voor de camera is ze sinds enige tijd ook regisseur en producent. Voor haar rol in “Nell” een film die ze zelf ook produceerde werd ze door velen al vóór de wereldpremière bedacht met een derde oscar.

AB VAN IEPEREN

FOTO’S : FIROOZ ZAHEDI

(I.D. PRESS)

Ze heeft haar kleine zusje gestuurd, is de eerste indruk. Jodie Foster lijkt niet op de tweeëndertigjarige oscarwinnares die gerekend wordt tot een van de vijf invloedrijkste vrouwen van Hollywood. Het meisje zonder make-up, met T-shirt en jeans, ziekenfondsbril en tuinschaarcoiffure ziet er nauwelijks ouder uit dan het minderjarige hoertje dat ze achttien jaar geleden speelde in Taxi Driver. Anders dan de meeste kindsterren groeide ze schijnbaar probleemloos naar een akterende volwassenheid. Al die tijd wist ze ook de roddelrubrieken te mijden behalve dan die keer dat haar fan John Hinkley zijn adoratie wilde bewijzen met een aanslag op Ronald Reagan.

Hoewel ze een eigen woning heeft in Parijs, ontvangt ze in Hôtel Lancaster, in een suite waar de verwarming zich niet laat temperen, de ramen klemmen en de ter verfrissing bestelde karaf ijswater niet wordt gebracht. Reden voor haar verblijf is de Franstalige versie van Nell, de tweede film die ze initieerde en produceerde na haar regiedebuut Little man Tate (over de problemen van een muzikaal wonderkind). De regie van Nell, een film over een vrouwelijke Kaspar Hauser, gaf ze aan de Engelsman Michael Apted. Het meisje Nell groeit in totale afzondering op in de bossen van North Carolina met haar moeder en tweelingzus. Pas als beiden zijn overleden wordt haar bestaan opgemerkt door bewoners van het nabijgelegen dorp, die haar vanwege haar onaangepastheid en onbegrijpelijke taal geleerd van de spraakgestoorde moeder zien als verdierlijkt of geestelijk onvolwaardig. De lokale huisarts (Liam Neeson) en een door hem ingeschakelde kinderpsychiater (Natasha Richardson) nemen haar in observatie en winnen haar vertrouwen.

Ondanks idyllische filmbeelden en wel erg stichtelijke laatste minuten, vermijdt de film overmatige romantizering van de “nobele wilde”. Fosters kranig gespeelde personage werkt in de eerste plaats katalyserend voor de twee ándere hoofdrollen, die steeds hun eigen normbesef en waardeoordelen moeten bijstellen.

Jodie Foster : In het algemeen ben ik nooit erg bezig met mijn eigen rol tot het moment van de opnamen, voordien ben ik meer geïnteresseerd in het verhaal en de struktuur en of voldoende duidelijk wordt verteld wat het wil vertellen. Ik ben vooral gefocust op tekst, ik vind dat je niks kunt zonder een deugdelijk scenario. Het toneelstuk (Idioglossia van Mark Handley) was heel anders dan de film. Er werd een andere taal gesproken en alles speelde in één kamer, zeer teatraal met referenties aan Romeo and Juliet en meer wat niet kon werken in een film. Onze slimste zet is geweest om voor het scenario William Nicholson te vragen, die ook toneelschrijver is en daarom aanvoelde wat belangrijk en mooi was in het stuk en het toch op filmisch boeiende wijze heeft bewerkt.

Ik denk dat dit het beste scenario is in elk geval het beste éérste scenario dat ik ooit heb gelezen. Als producent was ik in staat dat script zo goed mogelijk te beschermen : uitvissen waar de emotionele pieken moesten komen, hoe het verhaal moest evolueren en de personages zich profileerden. Als je tenslotte echt aan de slag gaat, lijkt alles helder en vanzelfsprekend, maar dat heeft veel denkwerk gevergd.

Was die produktionele arbeid tegelijk huiswerk voor de rol ?

Foster : Het is veel simpeler om je rol goed te spelen als de film terdege is voorbereid, zodat je ter plekke spontane invallen kunt toelaten en anderen helpen om zo goed mogelijk te zijn. Helaas is dat niet altijd het geval, zodat ik me soms nodeloos afbeul voor een rol. Daarom doe ik maar één, hooguit twee films per jaar. Het gebeurt steeds vaker dat een studio executive de rechten koopt van een kranteartikel, binnen twintig minuten een akteur heeft gevraagd en gekontrakteerd terwijl er nog niet eens een scenario is. En tegenwoordig wordt bijna elke film klaargestoomd voor een premièredatum : vóór de opnamen is al bepaald of het een kerstfilm wordt of een zomervakantiefilm. Robert Redford en ik waren gevraagd voor Crisis in the hot zone, over riskant uit de hand gelopen virusexperimenten. Er kwam een te snel geschreven script dat niet goed was, maar wel een belangrijk en aktueel onderwerp had. Wij zeiden dat het beter moest worden. Toen volgde een reeks haastig in elkaar geflanste rewrites die alleen maar slechter waren en er werd gesteld : we moeten nú draaien, anders kan hij volgende zomer niet uit, tijdens de opnamen sleutelen we het nog bij. Op zo’n basis wilde ik niet werken, Bob is er ook uitgestapt, en nu wordt die film niet gemaakt.

Wat bepaalde de keuze van regisseur Michael Apted voor “Nell” ?

Foster : Voor mij was het belangrijk dat de film er niet zou uitzien als Disneyland. Nells wereld en taal zijn zo fragiel, dat je haar niet door de bomen mocht laten slingeren met een banaan in haar oor. Daarom was de bijdrage van Michael Apted zo wezenlijk, hij had een zeer dokumentair beeld van hoe de film moest worden. Voortdurend realistisch, zonder versiering of opgeklopt sentiment. Apted vindt dat een verhaal zelf bepaalt hoe het verteld moet worden, dat de personages bepalen hoe ze gefilmd moeten worden, dat er geen visie van buitenaf op mag worden losgelaten. Een purist. Elk personage heeft een oprecht en gefundeerd eigen standpunt, niet volgens dramaturgische zwart-witschema’s, maar als in een dokumentaire.

Nell zelf heeft geen sociale pantsers en schutkleuren, al haar gevoelens liggen direkt aan de oppervlakte. Die autenticiteit heb ik al lang niet meer, met zo’n onbevangenheid zou je worden verpletterd als een kever. Ik dacht dat het een zware opgave zou worden, zo zonder zelfcensuur of schaamte te zijn, maar het akteren bleek eigenlijk een makkie, gewoon gevoelsmatig en fysiek meegaan met de situaties. Misschien is gemakkelijk niet het juiste woord, je moet wél de plek weten te vinden van waaruit je speelt, maar vervolgens was het voornaamste om geen kontrole te willen hebben.

Toch wordt Nells isolement wel erg idyllisch geprezenteerd en gaan de navrante aspekten van het verhaal bijna ten onder in schoonheid.

Foster : Schoonheid was niet te vermijden, omdat die Smokey Mountains zo mooi zijn. Ik zei tegen iedereen : logistiek wordt dit een zware produktie, we zijn indringers in een middle of nowhere en het woud zal machtiger blijken dan wij. Maar het natuurschoon woog ruimschoots op tegen het afzien. Ik heb nooit zo’n montere crew gezien, alsof het een vakantiekamp was : iedereen zat dromerig naar de ondergaande zon te staren. Omdat geen bijkomende onzin ons afleidde, werd er gekoncentreerd gewerkt en ging de saamhorigheid door nà het draaien, iedereen kookte voor elkaar of ging samen op expeditie. En ook in de blokhut van Nell waren allerlei zaken die je zelf waarschijnlijk nooit in huis zou halen, maar die voor verondersteld beschaafde mensen zó mooi zijn om naar te kijken. We hebben niks gedaan om wat dan ook te verfraaien, alleen objekten gezocht die klopten binnen Nells verhaal. Dat ze als enige lichtbron kaarsen had, maakte meteen alles schilderachtig.

Ik vond dat er geen grimeur of kapper aan te pas mocht komen, maar dat het wel om Nell moest gaan, niet om Jodie Foster zonder make-up. Het mag niet fanatiek worden, maar ik moet er wel echt uitzien zoals Nell. Niet als iemand die graag een glaasje en lamb chops lust. Ik dacht : een makrobiotisch dieet komt het meest overeen met hoe ze zich voedt. Binnen twee weken ging dat macbio thing me zo vervelen en ik was me zo bewust van wat ik at, dat het averechts werkte. Toen dacht ik : laat ik dan alleen dingen eten die zo saai en flets zijn dat ik ze ben vergeten zodra ze op zijn. Dat heb ik zes maanden volgehouden.

Is Nells eigen taal “Nellish” ontleend aan autentieke voorbeelden ?

Foster : Het is fiktie, maar alles is wetenschappelijk onderzocht en verdedigbaar. Casestudy’s over tweelingen die hun eigen onderlinge taal hadden ontwikkeld. Nell heeft leren praten van een moeder die een beroerte heeft gehad en een gezichtshelft niet kon bewegen. Daarom vallen er steeds pauzes in de zinnen, waardoor de taal meteen al poëtisch lijkt. Bij vrijwel elke vorm van afasie worden melodie en dialekt van een taal geprononceerder, muziek is gelokalizeerd in de hersenhelft die niet is aangetast en overuren maakt. Ook hebben we exact het moment bepaald waarop ze teksten van de artsen gaat oppikken en dan net als doven die leren praten elk woord, klinkers en medeklinkers, uit elkaar trekt. Wie de film een tweede maal ziet met voorkennis waar de taal vandaan komt, verstaat bijna alles wat ik zeg.

Bijna al uw filmpersonages zijn in eerste instantie underdogs die zich onvermoed weerbaar ontpoppen en autonomie veroveren.

Foster : Dat lijkt wel zo, hè ? Meestal kies ik de personages die dingen doen die ik zelf onmogelijk zou kunnen, omdat ik onmogelijk zoveel andere levens kan leiden. Ik kan zulke mensen wél akteren, een hypotetische realiteit opzoeken, als onderzoek naar de vraag : hoe was ik geweest als dit was gebeurd, wat zou er gebeuren als ik zo zou zijn ? Ik denk dat de grootste gemene deler van alles wat ik doe kracht is. Ik ben niet erg geïnteresseerd in zwakke personages, slachtoffers die zich laten misbruiken zonder te begrijpen wat hun overkomt, alleen klagen en jammeren. Ik denk dat ik zulke rollen niet goed speel, ik weiger ze te begrijpen omdat ik zo niet wíl zijn. Toen ik The accused deed, was er her en der verontwaardiging : dat iemand die zelf onderwerp was geweest van mediaverkrachting een aanrandingsslachtoffer speelde. Ik kan niet vanwege het feit-John Hinkley stellen : ik speel geen slachtoffers, dan moet ik stoppen met akteren. Iedere vrouw is voor grote delen van haar leven slachtoffer. Korrektie : ieder mens ! Maar van vrouwen is eeuwenlang beweerd dat ze niet in staat zijn om te herstellen, te overleven. Voor mij was het belang van The accused dat het personage zich verzette en weigerde slachtoffer te blijven. Ik wil best kwetsbaar zijn, maar niet zwak. Alleen anderen zien Nell als slachtoffer. Mij sprak vooral aan dat iedereen haar benadert met vooropgezette ideeën en dat zij daar de vloer mee aanveegt. Zodra de psychiater Nell ziet, zegt ze : hoe kunnen mensen hun kind dit aandoen ? Alsof er maar iets is in die hut dat duidt op kindermishandeling. Haar onmiddellijke beeld is : Nell heeft een vreselijk trauma doorstaan dat ík niet zou overleven ; dus is ze zielig. Zo’n reaktie is erg onthullend. En als de dokter heeft vastgesteld wie Nell “is”, zegt hij : kun je leven zonder ooit andere mensen te ontmoeten en niet tenslotte gek worden ? Zijn vooroordeel is dat er een soort autonome identiteit mogelijk moet zijn, los van invloeden van buiten. Als hij Nells taal kon spreken, had hij misschien ook niemand nodig.

Het fascinerende is dat Nell precies tegengesteld blijkt aan de vooroordelen van die twee. Ze is absoluut geen misbruikt slachtoffer, en ze heeft de volkomen afhankelijke identiteit van iemand die nooit van haar leven alleen is geweest. Elk spontaan gebaar dat ze maakt, is of ze iemand naar zich toe wil trekken en kontakt wil maken.

U hebt vier jaar lang niet geakteerd om literatuur te studeren, maar keerde toch terug voor de camera.

Foster : Misschien is dat romantisch of naïef, film is voor mij het meest expressieve en indrukwekkende kulturele gereedschap dat we hebben. Als je in een bioskoop zit, word je helemaal opgenomen, bij een toneelstuk of in een museum blijf je je toch altijd van het andere publiek bewust, degene naast je die in zijn neus peutert of zit te schuiven. Ik hou van films die emotioneel beroeren, verwarren of choqueren. Of ik vroeger films mooi vond of niet, er waren altijd momenten die me direkt raakten en wakker schudden. Als kind had die fascinatie ook te maken met alle plaatsen waar ik niet was geweest en heen wilde. Mijn moeder was erg francofiel we reden in een Peugeot en nam me mee naar films die zij mooi vond. Europese films vond ik beter dan andere, omdat daarin talen werden gesproken die ik ook wilde leren. Ondertitels waren heel exotisch. Les quatre cents coups was prachtig, alle films van Bergman… o boy ! Die films maakten me nieuwsgierig naar anderen. Ik kreeg makkelijker inzicht in de psychologie van filmverhalen dan dat ik de mensen om me heen psychologisch doorzag, snapte beter waarom filmpersonages deden wat ze deden dan mensen in mijn eigen familie of vriendenkring. Ik denk dat ik voor film meer open en kwetsbaar durfde te zijn dan in mijn eigen leven.

In The Observer stond : Jodie Foster is een te intelligente aktrice voor normale rollen. Dat een leven lang voor de camera u van de realiteit vervreemd zou hebben.

Foster : O boy ! Dat zeggen ze waarschijnlijk ook van Daniel Day-Lewis. In filmtermen is een normale vrouwenrol de vriendin van… moeder van… zuster van degene over wie het verhaal eigenlijk gaat. Ik doe liever rollen met een betrokken, wezenlijk aandeel in de film. Meestal betekent dat personages die op een bepaalde manier ánders zijn, in de knoop zitten. Ik had dezelfde problemen als iedereen tussen vijftien en achttien, maar uitvergroot, omdat het gebeurde voor de ogen van het publiek. Natuurlijk wist ik dat ik een ander leven had dan leeftijdsgenoten. Als je in Los Angeles woont bij het strand met een broer die surfer is, word je omringd door gebronsde zonaanbidders en raak je bijna geobsedeerd dat jij niét bruin mag worden, omdat het niet goed fotografeert voor film. Ik voelde me meer een freak als bleekneus dan omdat mijn naam op bioskoopgevels stond. Rond mijn achttiende de bewustzijnsfaze die iedereen doormaakt besefte ik dat ik helemaal niet wenste te zijn zoals iedereen en wat eigen of uitzonderlijk aan me was juist wilde koesteren. Dat maakt het leven de moeite waard en kan leiden tot verandering. Elk mens heeft recht op zijn eigen, onderscheiden verhaal. Ik weet niet wat “normaal” betekent, volgens mij bestaat het niet eens. Hoewel, vóór ik in Taxi driver mocht, ben ik psychiatrisch onderzocht en voldoende normaal bevonden om zonder schade een hoer te spelen.

Ik had het geluk dat ik altijd ben beschouwd als een echte aktrice, zeker sinds de eerste film met Scorsese : Alice doesn’t live here anymore. Ik was nooit het kindsterretje dat alleen leuk en lief mocht zijn, ik kreeg echte rollen, niet als tien- of twaalfjarige van dienst. Dat was te danken aan mijn moeder. Ik weet dat wordt gesuggereerd dat moeder mij voor de camera’s heeft geduwd, maar het is níet wáár. Mijn broer speelde in commercials voor extra zakgeld, ik ging mee naar een Coppertone-auditie, wurmde me naar voren en maakte zoveel kabaal tot ik aandacht kreeg. Moeder was erg beducht voor een filmcarrière als de zoveelste leuke meid. Vanaf Alice was iedere keuze die ze voor mij maakte een essentiële film, nooit om een bepaald image te verkopen. Als je jong bent, dóé je dingen gewoon, zonder te vragen waarom. Maar als ik nu terugkijk, besef ik dat er een bewust patroon in mijn rollen was en dat iedere film me heeft verrijkt, telkens om een andere reden.

Ik vond het geweldig een volwassen baan te hebben met volwassen verantwoordelijkheid, om in kommunikatie met volwassenen serieus te worden genomen. Veel kinderen hebben last van de generatiekloof en gaan hun ouders verfoeien ; omdat ik altijd tussen de grote mensen zat, begreep ik ze en had een reëel besef van de konsekwenties van mijn daden. Gewoonlijk mag je je daarvoor drukken tot je achttiende, dan komt die stoomkursus in volwassenheid tot je tweeëntwintigste. De keerzijde is dat elke jongere begint met rebelleren en geleidelijk leert dat er ook situaties zijn waarin je best vertrouwen kunt geven, ik had een omgekeerd trajekt. Omdat moeder zorgvuldig voor me koos, was er nooit reden om nee te zeggen, dat moest ik leren in een laat stadium, als anderen het juist áfleren. Daarom wilde ik in Little man Tate dat Fred tenslotte in de televisieshow weigert te doen wat men van hem verwacht. Geen wraak op mijn jeugd, een inhaalmaneuver.

Het leek er even op dat u terecht was gekomen in een “gemakkelijker” soort films.

Foster : Ik heb die universitaire graad, ben belezen. Ik neem aan dat ik min of meer, terecht of niet, word gezien als een soort intellektueel. Maar ik heb zoveel méér baat gehad van de emotionele aspekten in mijn leven dan van de rationele, dat ik nu vooral daarin geïnteresseerd ben. Ik ben er nu aan toe mezelf te tonen : mijn gevoel, kwetsbaarheid, schaduwkanten. Nell bewijst dat het spirituele en emotionele evenveel bestaansrecht hebben als intellekt. Niks nieuws Jung en Lévi-Strauss hebben zich veel eerder daarmee beziggehouden maar het gaat me zeer ter harte. Akteren is ritualizeren van je eigen persoonlijkheid. Je moet wél altijd het verhaal blijven dienen, het zou treurig zijn als akteurs alleen speelden als partikuliere terapie.

Er zijn zoveel en tegengestelde manieren om je uit te drukken. De films die ik zelf wil regisseren, zijn helemaal persoonlijk : over wat ik heb gedaan en meegemaakt, elke gedachte die ik heb gehad, alles wat ik anderen heb horen zeggen. Home for the holidays zal gaan over een familie die samenkomt voor de feestdagen, alle personages zijn off, maar toch wordt het het gewoonste gezin dat je in jaren hebt gezien in de bioskoop. Holly Hunter krijgt de hoofdrol, zelf wil ik er niet in akteren. Bij Little man Tate dacht ik dat ik dat jochie (Adam Hann-Byrd) beter kon leiden en beschermen als ik niet alleen achter de camera stond maar ook naast hem.

Die film was míjn baby, het leek symbolisch als ikzelf de moeder speelde. Maar ik had onvoldoende de konsekwenties beseft van het belang van die moeder voor Fred : dat ik steeds mezelf prominent in beeld moest brengen. Mijn producer riep : niet doen ! Iedereen valt over je heen, zal je een egomaniak noemen. Ik zei dapper : het gaat niet om wat ze van mij vinden, maar van de film. Maar het bleek katastrofaal voor mijn eigendunk : elke sekonde van mijn spel zag ik duizend keer terug in de montage. Ik kon dat smoel niet meer zien. Als je dan je volgende rol speelt ik had het geluk dat het een klein rolletje was bij Woody Allen en daarvan rushes ziet, denk je : daar is dat vreselijke mens weer, hoe kan iemand naar haar kijken !

Ik herkende dat ook bij Maverick. De eerste week was Mel Gibson erg onzeker, hij had vaak gewerkt met regisseur Richard Donner die niet snapte waarom hij zich niet op zijn gemak voelde. Mel is de prettigste en meest genereuze kollega, de leukste mens om te mogen kennen, echt onvoorstelbaar bij alle pressie en aandacht waaraan hij blootstaat. Maar hij had net zelf The man without a face geregisseerd, waarin hij een introverter personage speelde dan meestal. In zijn montage zal hij regelmatig momenten hebben gezien waarop hij te veel deed en die hij moest weggooien. Dat is normaal, maar daardoor bekeek hij zich bij Maverick ook met een regisseursoog in plaats van dat over te laten aan Donner. Hij vroeg steeds : stel ik me niet aan, is dit niet overdreven, heb ik niet te veel tics ? Terwijl wat hij zijn tics noemt hem juist speciaal maakt als akteur.

Voor die rol in Maverick was u niet eens eerste keus.

Foster : Ik wilde zeker al tien jaar een komedie doen, omdat ik twijfelde of ik het kon. Als kind heb ik komedies gespeeld bij Disney, daar heerste altijd een soort kunstmatige vrolijkheid. Iedereen bleef lachen, ook na de tiende take, alsof ze zichzelf en elkaar steeds moesten bewijzen dat het leuk was wat we deden. Ik had al genoeg filmervaring om daar cynisch over te zijn : zo grappig is het helemaal niet ! Ik had het gevoel dat ik steeds leuker moest doen om alle hilariteit te rechtvaardigen, maar wist niet hoe. Opeens kreeg ik nu de kans : een grappige film met een goed scenario waarin ik omringd zou zijn door mensen met veel ervaring, momenteel de beste in dit genre : Donner, Gibson en James Garner. Ik was vlak voor de opnamen gevraagd Meg Ryan, die eerst de rol zou doen, had een kind gekregen en ik dacht : als ik miskleun zullen zij me wel waarschuwen, ik mag me daar met tamelijk gerust hart toerist voelen.

Op komedie kun je je niet voorbereiden. Als het script deugt en je binnen de contouren blijft, moet je je spontaan openstellen en je zonder bijgedachten willen amuseren. Vooral niet bij een inval of improvizatie denken : is dit wel logisch ? Pas als je zelf plezier hebt, kun je anderen amuseren, dan springen er vonken over. Ik zal niet stellen dat ik me steeds honderd procent in mijn element voelde, maar ik heb bij opnamen nog nooit zoveel pret gehad, echt waar. Maar na afloop zei ik : nu ben ik eraan toe om weer echt te wérken voor mijn brood. Dat bedoel ik niet denigrerend, lichtheid is zeker zo’n belangrijk aspekt van het leven als het diepe en duistere.

Móét je in Hollywood films doen als Sommersby en Maverick om Little man Tate te mógen doen ?

Foster : Het is raar : ik heb me nooit met Hollywood geïdentificeerd, maar zodra Hollywood wordt aangevallen, voel ik me aangesproken. Zelfs toen ik nog helemaal niet doorhad hoe het systeem werkte, had ik al het idee dat ik eerst door dat systeem aanvaard moest worden vóór ik het van binnen uit kon veranderen. Dat gaat niet zonder kompromissen. Omdat ik als aktrice geen produkt wil zijn vergis je niet, de meeste akteurs zijn óók produkt moest ik zakenvrouw worden, terwijl ik echt leukere en interessantere bezigheden ken. Anderzijds besef ik ook dat ik de kans kreeg om te regisseren omdat de studio geld met me heeft verdiend, terwijl een jongen van de filmschool met misschien meer talent vergeefs zal aankloppen. Ik vroeg me af waarom ik nooit meer werd gevraagd voor Franse films. Ze zeiden : je bent nu te duur, we kunnen je niet betalen. Eigenlijk beledigend, dat ze veronderstellen dat ik alleen akteer voor het geld. Als iemand een mooie rol heeft, wil ik graag werken voor standaardtarief.

Ik weet dat er in Europa de neiging is “Hollywood-film” te verwarren met Jurassic Parc. Maar er worden jaarlijks honderden films gemaakt, drie keer meer independents dan studiofilms. Alles is relatief. Is Martin Scorsese Hollywood ? Ik vind van niet. En ik zal de eerste zijn om te erkennen dat in alle lof voor Schindler’s list iets onrechtvaardigs is, want er waren heel goede Poolse films over dat onderwerp die geen fraktie van die aandacht en waardering hebben gekregen. Maar als mensen in horden op een film of een bepaald genre film afkomen, moet daarvoor een maatschappelijke reden zijn, een kollektief onderbewustzijn dat wordt aangesproken. Silence of the lambs appelleerde aan wat veel mensen bleek te fascineren, maar vertelde het vanuit het standpunt van de held, van mijn personage. Zij nam de taak op zich vrouwen te redden die ze zelf had kunnen zijn, en moest dus leren begrijpen wat de man bezielde die hen vermoordde. Dat aspekt was wezenlijker voor het sukses dan de obsessie voor seriemoordenaars. Er is een causaal verband tussen geweld als probleem in de samenleving en geweld als aansprekende filmstof, maar ik geloof niet in direkte beïnvloeding. Elk mens is toch vrij om met informatie die hij krijgt te doen wat hij wil, ik denk dat hij uiteindelijk doet wat hij ook zou hebben gedaan zónder films, maar ik vind dat je geweld nooit mag verheerlijken. Ik ken geen twee films die meer verschillen dan Natural born killers en Silence of the lambs, al gaan ze allebei over geweld. Voor mij is Natural born killers van een andere planeet. O boy, schrijf dát vooral op.

Nell draait vanaf deze week in de bioskopen.

Jodie Foster : “De film mocht er niet uitzien als Disneyland. “

Jodie Foster : “Ik ben er nu aan toe mezelf te tonen : mijn gevoel, kwetsbaarheid, schaduwkanten. “

Jodie Foster : “Eigenlijk beledigend, dat ze veronderstellen dat ik alleen akteer voor het geld. “

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content