JAZZKLARINETTIST

Mijn leven raakte in een stroomversnelling door naar New York te verkassen. Tot twee jaar geleden reisde ik om de paar weken heen en terug. Dat is vermoeiend en duur, en op die manier zou ik nooit iets opbouwen in New York. Bovendien wilde ik bij Bei zijn.

Bei is Chinese. Ze was twaalf toen ze met haar familie uit China naar Chicago emigreerde. Vijf, zes jaar geleden kwam ze naar New York om antropologie te studeren. Sinds we samenwonen, zijn we vaak verhuisd, soms na amper een paar maanden. Dat is ook een manier om de stad goed te leren kennen.

Reizen zit me in het bloed. Mijn ouders zijn allebei leraar. Elke vakantie gingen we weg, in de zomer meestal voor de volle twee maanden. Ik reisde van jongs af aan. Toen ik pas geboren was, nog tijdens het zwangerschapsverlof, namen mijn ouders me al mee naar Zuid-Afrika. Mijn vader was uit Zuid-Afrika aan de academie van Antwerpen komen studeren, en hij is er gebleven.

Het muzikale heb ik waarschijnlijk van mijn moeders kant. Haar broers en haar zus zijn zeer muzikaal. Mijn vader is beeldend kunstenaar. Van hem heb ik het vermogen om me urenlang op details te kunnen concentreren. Zijn geduldige precisie én zijn perfectionisme, want dat heb ik ook.

Mijn vader gaf me zijn klarinet toen ik zeven was. Ik volgde een opleiding klassieke muziek, maar als puber luisterde ik vooral naar rock en pop. Maar een klarinet leent zich niet tot die genres. Dan ontdekte ik de jazz en wereldmuziek, en maakte al gauw deel uit van een klezmertrio.

Ik ging naar het Koninklijke Conservatorium in Den Haag. Daar had ik meteen een hoop internationale connecties en collega’s. Dat is het grote voordeel van jazz of improvisatiemuziek : verbale communicatie is bijna overbodig. Als je je instrument goed beheerst, communiceer je via de muziek.

Jazz kent geen grenzen. In Rawfishboys ben ik een duo met een Franse contrabassist, in mei komt onze eerste officiële cd uit: Piano Works / Piano Worksn`t. Ik heb ook groepen in IJsland, Ierland, Denemarken… In New York ben ik gevraagd voor het octet van saxofonist Tony Malaby, een van mijn helden.

New York is het mekka voor de jazzmuzikant. Onvoorstelbaar hoeveel er wonen. Gisteren ben ik nog naar een lezing geweest van saxofonist Evan Parker, ook een van mijn grote voorbeelden. Parker is een generatiegenoot van Han Bennink. Han is 67 en een legendarische Nederlandse drummer. Hij heeft me gevraagd om samen met hem en een jonge Deense pianist een trio te vormen.

Van zulke mensen kan ik veel leren. Naar hun carrières kijk ik op : ze maken een leven lang muziek, ze blijven creatief, open en jong van geest.

Geen idee of ik in New York blijf wonen. Ik wil blijven reizen, ik wil blijven optreden met mensen met wie ik graag muziek maak. Ik zou ook graag solo spelen, maar daar heb ik nog weinig ervaring mee.

Met New York heb ik een haat-liefdeverhouding. Nu vind ik het heel fijn, maar ik vraag me af of ik er nog tegen kan als ik tien jaar ouder ben. De levenskwaliteit ligt er een stuk lager. Er is vreselijk veel lawaai, van het verkeer, de subway, sirenes… New York is inspirerend, maar het is niet simpel. In België kon ik op mijn leeftijd al leven van mijn muziek. Nu moet ik heel hard werken om iets te bereiken.

Door Bei heb ik rust en evenwicht gevonden. In een stad als New York kun je jezelf gemakkelijk verliezen. Er is zoveel te beleven, elke avond zijn er honderden concerten. Maar ik doe ook graag andere dingen, zoals naar een museum gaan, of thuis een boek lezen.

–

Joachim Badenhorst (28 jaar) is tijdelijk in België voor optredens : 12 mei Zuiderpershuis Antwerpen, 13 mei Club Reserva Gent, 15 mei Koetshuis Sint-Niklaas, 21 mei met Rawfishboys live bij ‘Neve’ op Radio Klara, 21 mei Recyclart Brussel, 25 mei Kinky Star Gent. Info : www.myspace.com/joachimbadenhorst

Door Griet Schrauwen – Foto Dries Segers