Parijs. Ellis, vader, piano. Branford, zoon, sax. De clan Marsalis houdt hof in de bar van het George V hotel. ?Je noemt ons toch niet de Marsalis-clan in je artikel ?? jent Branford. ?Ik moet niks hebben van dat familiegedoe. Ik speel saxofoon, punt uit.? Dat neemt niet weg dat hij met zijn vader net een heel album uitheeft : Loved Ones, allemaal songs die over vrouwen gaan. ?Raar toch,? opper ik, ?dat er nooit eens songs over mannen gaan ?? ?Waarom zou ik songs moeten spelen over mannen ? Je denkt toch niet dat ik een fucking homosexual ben ?? Boos kijkend beent hij weg. Mooi hoe hij die rol speelt. Het moeilijke zoontje dat stout doet terwijl vader erbij is. Die laatste zit er goedmoedig bij, nu en dan iets brommend. Sonore stem. ?Iedereen denkt dat ik mijn zoons met harde hand de jazz heb opgelegd, maar dat is helemaal niet zo. Van mij hebben ze altijd de vrijheid gekregen om te kiezen wat ze wilden. Eén regel : wat je ook kiest, try to be the best.? Intussen is Branford er weer bijgekomen. Had hij niet evengoed de beste schurk kunnen worden, de knapste carjacker of zo ? Want in het diepe zuiden mag de zwarte toch niet te veel verwachten. ?Had gekund, had gekund. Maar zo vrijblijvend als m’n vader het voorstelt, ging het er thuis nu ook weer niet toe. Het werd ons mooi duidelijk gemaakt dat wij absoluut niet hoorden te worden wat de blanken zich van een nigger voorstellen. Er moest bij ons worden gewerkt, man, geen nonsens, geen excuses.? Toch delen vader en zoon een andere dan de gebruikelijke kijk op het racisme in de VS. ?Ik zat in LA voor die afschuwelijke Tonight Show?, vertelt Branford. ?Die stad is rot. Nu woon ik in New York. Idem. Het stikt er van de hypocrieten die de zwarten, sorry, de afro-americans als groep in hun reet likken. Maar toen ik pas nog een hoge executive van Columbia in downtown Manhattan tegen het lijf liep, herkende ze me niet eens. Ze liep angstig weg, dacht dat ze werd aangerand.? Senior vult het verhaal aan. ?Zie je, in het zuiden, in New Orleans, waar wij vandaan komen, ligt het net omgekeerd. Daar moeten ze niks van zwarten hebben als groep. Wat kunnen ze op ons schelden. Maar van mens tot mens kun je er vaak wél met elkaar opschieten. Eens je hun buurman bent, lijkt het alsof je van kleur verandert.?

Straks gaan ze samen op toernee, de zomerfestivals. ?Nee, geen sentimentele vader-en-zoonact?, waarschuwt Branford. Dat liet hij de vorige avond tijdens een privé-concertje voor de pers duidelijk blijken. Hij keek zijn vader nauwelijks aan, leek er tijdens diens solo’s demonstratief ongeïnteresseerd bij te zitten. Liep aan het slot als eerste straal het podium af. ?Ik weet het. Er wordt vaak gedacht dat ik er tegen mijn zin bijsta, maar dat is echt niet zo. Ik ben zo bezorgd over de muziek, dat gewoon ontspannen of vriendelijk doen er vaak niet inzit. En als ik knorrig overkom, is het omdat ik niet tevreden ben over mijn eigen spel.?

Voor vader zijn al die oude liefdesliedjes natuurlijk gesneden koek. Maar voor deze jonge felbegeerde vrijgezel ? ?De meeste kende ik nauwelijks. Ik had ze in elk geval nooit gespeeld. Maar ze komen precies op een goed moment. Vorig jaar liep de relatie met mijn vriendin stuk, en ik stel me een hoop vragen over hoe het verder moet met mij en de vrouw. Het gevoel dat in al die songs zit, herken ik heel sterk.? Hij heeft echter niet veel gestudeerd op het repertoire. ?Dat is niet nodig, you just play that shit.?

Ellis & Branford Marsalis ?Loved Ones? (Columbia/Sony Music). Ze komen op 14/7 naar North Sea Jazz in Den Haag.