MAYS SPEELT ELLINGTON

Pianist Bill Mays voegt nummer zoveel toe aan het eindeloze rijtje repertoire-albums gewijd aan de grote bandleader en komponist Duke Ellington. “An Ellington Affair” geeft niet een desnoods betwistbare maar interessante visie op dat repertoire zoals “I thought about Duke” van de Oostenrijkse trompettist Franz Koglmann dat pas nog deed. Het trio, met bassist John Goldsby en drummer Lewis Nash, kiest voor een klassieke aanpak die ook in een betere hotelbar niet zou storen. Zonder pretentie en in alle eenvoud brengen zij acht welgekozen stukken en een medley van Duke, en een eigen hommage. Precies dan, bij al die gewoondoenerij, moet je de klasse in huis hebben om de melodieën van Ellington te voorzien van het aksent, de kleur en de glans die het toch nog spannend houden. Mays is een knappe pianist met een mooi toucher en een grote vakkennis, maar die klasse heeft hij net niet. Het blijft allemaal wat gewoontjes en een beetje braaf. En dat kan bij Ellington toch niet de bedoeling zijn ?

– Bill Mays, “An Ellington Affair” (Concord/Baltic).

FAMILIE

Van alle jongens die de moderne jazz van toen proberen na te spelen, staat trompettist Roy Hargrove bovenaan mijn lijstje. Hij kan fel uitpakken, hij heeft geen schrik om fouten te maken en is geen schoolmeester zoals Wynton Marsalis. Maar sinds Hargrove naar het Verve-label overstapte, lijkt hij niet meer de oude. Hij klinkt bedachtzamer, ruilt de scherpe trompet vaker voor de zachte bugel. Wil hij het zo of moet het van de baas, wie zal het zeggen ? “Family” is zijn tweede album voor het label en verzamelde in de studio Hargrove’s vaste kwintet (saxofonist Ron Blake, pianist Stephen Scott, bassist Rodney Whitaker, drummer Rodney Hutchinson) en een tiental gasten onder wie Wynton M., saxofonisten Jesse Davis en Fathead Newman, bassisten Walter Booker en Christian McBride en drummer Jimmie Cobb. Een mix van nieuwe helden en oude voorbeelden. Het was vast een prettig familiefeestje, maar door al die verschillende kombinaties zit er maar weinig lijn in. En nu de scherpe kantjes eraf zijn, klinkt Hargrove al veel meer als al die anderen. Moeten we straks ook voor hem de typerecensie voor neoboppers uit de lade halen ? Een paar mooie momenten lijken nog een en ander goed te maken, maar een onwaarschijnlijk klungelige versie van “Nostalgia” doet de deur dicht. Wilt u weten waarom : luister eens naar het origineel van de fabelachtige trompettist Fats Navarro. het staat op het gelijknamige Savoy-album en voor een enkele noot daarvan krijgt u van mij de hele “Family” cadeau.

– Roy Hargrove, “Family” (Verve/Polygram).

ROB LEURENTOP