MACHADO KOMT

Pianist Jean-Marie Machado, binnenkort in ons land, schermt virtuoos met de eruditie, dubbelzinnigheid en veelzijdigheid van zijn afkomst en interesses : Portugese vader, Italiaanse moeder, klassieke studies, maar ook belangstelling voor jazz en improvizatie. Het leidt tot avonturen in de kamermuziek, een grote produktie als komponist, de oprichting van het Trio Machado met de gebroeders Moutin op bas en drums, en een stilistische aanpak die wordt gekenmerkt door klassieke precisie, zuiderse zangerigheid en bravoure. Als ik een naam moet noemen die Machado bij me oproept, dan wel Martial Solal, de Franse pianist die ook uit het zuiden kwam en als het ware de brandende middagzon van Algiers scherp en onverbiddelijk de contouren van zijn muziek liet aflijnen. Diezelfde scherpte treft de luisteraar meteen in de landschappen van Machado. Is het toeval dat op het trio-album “Séquence Thmiryque” een van de stukken “Huit Minutes du Soleil à la Terre” heet ? Is het toeval dat ik het woord “landschappen” hanteer ? Nee. Machado roept beelden op, plekken. Net als Solal schrijft hij veel voor de film. Hij demonstreert een gelijkaardige zin voor grapjes, woordspelingen, korte stukjes, sluwe spelletjes met de melodie. Het wil niet zeggen dat Machado een soort kloon van zijn voorganger zou zijn. Zijn muziek ligt in het verlengde van de aanpak van Solal, maar heeft haar eigen kleur en karakter, staat verder van de moderne jazz en klassiekers zoals Tatum, en neigt meer naar verstilling, herhaling, spaarzaamheid. Het best bevalt hij mij met de Moutins erbij mooie verdeling van rollen en initiatief. Helemaal alleen, zoals op het recente “Blanches et Noires” lijkt Machado minder vertrouwen te hebben in zichzelf en de overtuigingskracht van een welgekozen noot of akkoord. Hij neemt er zijn toevlucht tot overdubbing en vervalt al te vaak in gezwollen praatjes. Een ongelijk album, vaak irritant precieus, maar met genoeg geslaagde passages luister naar het middenstuk van “Scrapple from the Apple” om naar het bezoek van de pianist uit te kijken.

– Trio Machado, “Séquence Thmiryque” (Label Bleu/import). Jean-Marie Machado solo, “Blanches et Noires” (Label Bleu/import). Koncert : Jean-Marie Machado solo, 9 juni in Le Travers in Brussel, (02) 218.40.86.

DIVA

Abbey Lincoln trok in de jaren zestig op met Max Roach, Sonny Rollins en andere groten van de moderne jazz. Haar trotse, emotionele stem kwam aangrijpend over op “Straight Ahead” en andere uitdrukkingen van militante tijdsgeest. Later ging het bergaf met haar zangcarrière tot een kontrakt met Verve records haar opnieuw in de belangstelling bracht. De wraakgodin van toen zingt nu over de vergankelijkheid van de liefde en het leven, en de troost die een mooi moment, een vluchtige ontmoeting in deze droefheid kan bieden. Zij schrijft daarbij eigen teksten die sommigen als grote dichtkunst beschouwen maar die op uw dienaar de indruk maken van bakvissenpowezie. Goed omringd en in een tweedeplansrol valt Lincoln nog best mee haar gebarsten, eerlijke stem heeft wel iets. Heeft zij zelf de touwtjes in handen, dan staat er op de smartlapperij al gauw geen maat. En dat gebeurt helaas op “A Turtle’s Dream”. La Lincoln wordt er als een grande dame gediend door diverse bezettingen, inclusief strijkers en special guests zoals Roy Hargrove en Pat Metheny. De patos wordt door hen extra dik in de verf gezet, met als uitsmijter de in weerbarstig Frans gezongen versie van Leo Ferrés “Avec le Temps” ongetwijfeld een hoogtepunt van exotiek. Men wil Lincolns stem wel eens vergelijken met die van Billie Holiday. Beiden hebben inderdaad een beperkt geluid, een klein bereik. Verder is het verschil hemelsbreed. Holiday zong sentimentele liedjes met een sarkasme, een humor en een levenslust die ze boven alles uittilden. Lincoln zingt al even schmaltzy dingetjes maar ze gelooft er niet in, met een gebrek aan humor en afstand waardoor die liedjes uiteindelijk allemaal over haar arme ego gaan. De fans van Abbey Lincoln en zij zijn talrijk zullen “A Turtle’s Dream” niet willen missen. Alleen al de ambitie van het opzet zal Lincoln definitief verheffen tot sterrenstatus, tot de eenzame hoogte van diva.

– Abbey Lincoln, “A Turtle’s

Dream” (Verve/Polygram).

OP HET PODIUM

Festival : het traditionele Pinksterfestival in Moers, Duitsland (tussen Venlo en Duisburg) op 2, 3, 4 en 5 juni met o.a. Don Moye African Percussion Group, Herbie Hancock Trio, Horace Tapscott Arkestra met Arthur Blythe, Dave Holland solo, Sonny Simmons Trio, Abraham Burton Quartet, Vernon Reid & Rappers, David Murray Tribute to Albert Ayler. Info : (00-49) 2841-20.17.22.

– Op komst : het 23ste Schelde Jazz Festival met o.a. het gitaarduo Philip Catherine en Wim Overgauw, het Rob Van Bavel Quintet met John Ruocco in Terneuzen, 9, 10 en 11 juni. Info : (00-31) 1150-94.735.

ROB LEURENTOP

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content