RAAK DEBUUT

Het eerste wat opvalt aan “The Cat Walk”, het nieuwe album van Philippe Aerts, is het prachtige geluid van de contrabas. Droog, donker, warm, de noten mooi kort en strak gehouden. En gekozen met dezelfde precisie en koncentratie waarmee Aerts snaren, versterkers en de stand van de baskam uitkiest. Met diezelfde zorgvuldigheid zocht hij ook zijn medespelers uit. Samen met Philippe Aerts vormen saxofonist John Ruocco en drummer Toni Levin een echt en hecht trio. De ooit zo virtuoze Ruocco speelt tenorsax met een soberheid en een eenvoud die hem plotseling een eigen stem geven. Op zijn klarinet, het in kennerskringen inmiddels legendarische plastieken prulletje, tovert hij een geluid te voorschijn van bijna ondraaglijke melancholie. Geen man die geschiedenis schrijft, die Ruocco, wel een van die knorrige zonderlingen die de jazz piment en persoonlijkheid geven. Levin speelt daarbij drums zoals het hoort niet vreselijk luid of druk, wel krachtig, attent, alert. Het repertoire bewaart heel intelligent het evenwicht tussen standards (Monk, Porter, Rollins, Strayhorn) en eigen stukken van Aerts en Ruocco. Die lijken nu eens niet op de doorslagjes uit The Real Book, maar hebben elk hun eigen karakter en logika. Dat Aerts een voortreffelijk bassist is, wist men al van zijn werk bij onder andere Philip Catherine. Dat hij stukken in de pen heeft zitten van het niveau en de spankracht van “Hotel Seventeen” en “Three for Alfy” is nieuws. “The Cat Walk” is het rake debuut van Philippe Aerts alsleader. Niet het zoveelste album van een bassist met snelle vingers en exhibitionistische neigingen, maar van een rijp muzikant met eigen ideeën en heel veel overtuiging. Zoveel overtuiging dat het niet eens bij mij opkwam om te gaan vergelijken met de trio-albums van Rollins en Henderson, de grote voorbeelden in dit genre. Om toch even aan dat spelletje toe te geven : “The Cat Walk” slaat met vele lengten, bijvoorbeeld, het recente debuutalbum van de veel bejubelde Amerikaanse wonderbassist Christian McBride. Aanbevolen.

– Philippe Aerts, “The Cat Walk” (Igloo/Amg).

HET CIRCUS VAN THREADGILL

Composer of the Year staat er op de sticker. Hij kleeft op het doosje van “Carry the Day”, het nieuwste album van Henry Threadgill en zijn ensemble Very Very Circus. De mirakels zijn de wereld niet uit. Niet alleen verkiest het konservatieve Down Beat deze eigenzinnige saxofonist uit slecht befaamde kringen tot komponist van het jaar, de man krijgt bovendien een kontrakt van Columbia, het label van de door hem fel bekritizeerde Wynton Marsalis. Tegengestelde temperamenten : Marsalis op zoek naar de gestileerde weergave van een puristische jazzfilozofie, een gesloten systeem ; Threadgill naar raakpunten tussen de geluiden van de wereld, van toen en nu, van hier en ginder, een open formule. Aan die open formule geeft Threadgill met de helderheid die ook zijn vorige album kenmerkte (“Too Much Sugar for a Dime”), gestalte op “Carry the Day”. De geheimzinnige titel “Jenkins boys again, wish somebody die, it’s hot” geeft een mooie aanwijzing van de poëtische, associatieve, tegelijk complexe en naïeve aanpak van de komponist. De zogenaamde Jenkins Boys waren de door slaven op de plantages in het diepe zuiden gevreesde geesten, gevormd door hittetrillingen boven de katoenvelden. Om aan de boze boys te ontsnappen, hoopte men dat er in het huis van de meester iemand zou sterven het werk werd dan een dag stilgelegd, de enige manier om aan de geesten en de hitte te ontsnappen. Bill Laswell tekende weer voor de messcherpe produktie. Very Very Circus wordt hier aangevuld door diverse gasten, stemmen, perkussionisten. In hun originele bezetting staan zij volgende woensdag, merkwaardig symmetrisch, op het podium van Vooruit (Gent) voor een koncert waar naar uitgekeken wordt : Threadgill, rieten ; Mark Taylor, hoorn ; en Marcus Rojas, tuba ; Brandon Ross en Masujaa, gitaar ; Gene Lake, drums.

– Henry Threadgill & Very Very Circus, “Carry the Day” (Columbia/Sony Music). Koncert : Vooruit in Gent (24/5), (09) 223.82.01.

OP HET PODIUM

– Evenement : met “Old Flames” maakte Sonny Rollins zijn aardigste album sinds jaren. De saxofonist, altijd goed voor een indrukwekkend staaltje powerplay, komt met zijn sextet naar het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel (28/5). Info : (02) 507.82.00.

– Ook nog : de explosieve funkjazz van Defunkt in de Botanique (Brussel, 25/5). Info : (02) 226.12.11.

ROB LEURENTOP