MILES PLUGGED

Rond Kerstmis 1965 speelde het Miles Davis Quintet een week lang in Plugged Nickel, een morsig klubje in Chicago dat aan nauwelijks honderd fans plaats bood. Jawel hét kwintet, met Wayne Shorter, Herbie Hancock, Ron Carter en Tony Williams. Producer Teo Macero reisde mee voor Columbia Records en liet twee avonden de bandopnemers draaien. Bescheiden porties van deze opnamen verschenen al verspreid op diverse elpees en cd’s, maar in 1992 verscheen bij Sony Japan, intussen eigenaar van Columbia, een doos met alle zeven de sets die het kwintet toen speelde. Het kostbare ding bereikte zelfs nooit de winkelrekken want dolgedraaide verzamelaars kochten de hele voorraad op voor zij in handen van het publiek geraakte. Groot is dan ook mijn verbazing dat er, bij Fnac en bij Jazz Corner in Antwerpen, plotseling een aantal van de in een fraaie blauwe box gevatte en genummerde eksemplaren te voorschijn komen, inclusief het Japanse boekje waarvan het enige leesbare woord Bob Blumenthal is, de naam van de auteur. Liefhebbers snellen dan ook meteen daar naartoe, maar men bedenke wel dat het opduiken van het fel begeerde objekt wellicht te maken heeft met een nakende commerciële en goedkopere editie. (Deze kost rond de 8000 frank.) Vakbladen signaleren inderdaad een op til zijnde “normale” uitgave door Sony USA, waarbij nogal mysterieus en vaag wordt gedaan over mogelijk bijkomend, nieuw ontdekt materiaal en verbeterde klankkwaliteit. Volgens het vakblad Down Beat stootte producer Michael Cuscuna in de kelders van het bedrijf namelijk op de originele tapes, een twintigtal dozen en dus meer dan wat de Japanners op zeven cd’s kunnen persen. Overigens koestert Cuscuna het plan om voor zijn eigen luxelabel, Mosaic, een vinyleditie te produceren.

Over muziek gaat dit natuurlijk al lang niet meer. Voor wie daarbij stil wenst te staan : Complete Live at Plugged Nickel 1965 bevat typische Miles van die periode, met het bekende beperkte repertoire en dus nogal wat herhalingen (My Funny Valentine, Stella…), die voor serieuze Mileswatchers interessante vergelijkingspunten opleveren. De kwaliteit varieert van voortreffelijk tot sporadische momenten van vermoeide slordigheid, onvermijdelijk bij dit soort kluboptredens. Het geluid, een beetje kaal maar heel naturel, vind ik mooi bij een dokument van deze allures passen.

Miles Davis, Complete Live at the Plugged Nickel (Sony, Japan, doos met 7 cd’s).

HOMMAGE

Brownie, zo heet de hommage van zangeres Helen Merrill aan het adres van de in 1956 jong gestorven trompettist Clifford Brown. Merrill is goed geplaatst voor zo’n onderneming want ze nam ooit een stemmig album op waarop Brown haar van repliek diende. Een paar van de stukken van toen worden hier hernomen, gelukkig zonder de perfekte remake na te streven. De ijle, suggestieve stem van Merrill zwijgt overigens vaak op dit album. Zij laat dan het woord aan trompettisten Wallace Roney, Roy Hargrove, Lew Soloff en Tom Harrell. In verschillende kombinaties brengen zij hun visie op Brown, met als merkwaardigste moment Harrells soloversie van Joy Spring. Het opzet van dit album, een mozaïek van verschillende bezettingen en stemmingen, is aardig. Het geheel neigt echter iets te veel naar de voor Merrill zo typische dromerigheid en onderkoeling om blijvend indruk te maken. Met verder Kenny Barron, Rufus Reid, Victor Lewis, Torrie Zito.

Helen Merrill, Brownie (Verve/Polygram).

NIEUWE BRIES BIJ SONY ?

Keert het tij bij Sony Music ? In elk geval waait er een voorzichtige nieuwe bries. In de marge van het neoklassicisme van Wynton Marsalis kwam de platengigant recent met de nieuwe reeks Epicure (opnamen van onder andere Winard Harper, Leon Parker en Dave Kikoski) die duidelijk op een andere markt mikt. Niet echt radikaal andere geluiden, maar toch een verschillend aksent en een anders ogende packaging. Een duidelijker signaal is het kontrakt dat Sony aanbood aan saxofonist en komponist Henry Threadgill, een figuur die zich al herhaaldelijk fel uitsprak tegen de konservatieve terreur van Marsalis en de zijnen, en die zichzelf ziet als een wereldburger van het muzikale universum. Het eerste album van Threadgill en zijn Very Very Circus is inmiddels al uit in de Verenigde Staten. Later dit jaar komt hij op toernee (in België in Vooruit, Gent) en men mag hopen dat de cd dan ook hier verschijnt.

SCENE

– Aanbevolen : Dave Holland Quartet met Eric Person, Steve Nelson, Gene Jackson, in De Werf (Brugge), op zondag 2 april (20 u.30). Info : (050) 33.05.29.

– Op komst : Jimmy Mc Griff en Hank Crawford, kultureel centrum Luchtbal in Antwerpen (25/4, 20 u.30), (03) 542.49.40 ; Trio 3 met Oliver Lake, Fred Hopkins, Andrew Cyrille, Vooruit in Gent (27/4, 20 uur), (09) 223.82.01.

– Wedstrijd : wie wenst in te schrijven voor Europ’ Jazz Contest Belgium ’95 in Hoeilaart (22, 23 en 24 september), kan dat doen vóór 1 juli bij de gelijknamige organizatie, p/a Albert Michiels, Jezus-Eiksteenweg 47 in 1560 Hoeilaart. Tel./fax : (02) 657.09.76.

ROB LEURENTOP