Greg Marvin leidt een kwintet met een conventionele bezetting : hijzelf op tenorsax, Tom Harrell op bugel, James Williams speelt piano, George Mraz contrabas, Lewis Nash drums. Ook het repertoire wijkt niet af van het gebruikelijke aanbod : een paar ballads, wat snelle stukken die prettig swingen. En stilistisch gaat het vijftal terug naar de pure jazz, Lester Young, de jaren vijftig. Niets aan de hand dus.

En toch verrast ?Wake-Up Call !? van de eerste tot de laatste noot. Greg Marvin geeft al dat vertrouwde namelijk opnieuw de glans van het onbekende, vindt toch nog een ongehoorde, verfrissende benadering. Om te beginnen gooit hij het bekende thema-variatie-thema-stramien overboord. Zoals je bij sommige films van bij het eerste beeld middenin de actie terechtkomt, zo valt hier elk stuk meteen met de deur in huis solo’s, van bij de eerste tel. Daar schrik je even van, zoals van een wake-up call in een hotel. De dag begint nu.

Schreef ik solo’s ? In feite klopt dat niet, daar moeten we maar duo’s van maken. Ziedaar de tweede merkwaardigheid van Marvins aanpak : tenor en bugel spelen voortdurend samen, lange melodische lijnen die elkaar kruisen, aanvullen, in elkaar haken. Meestal doen ze dat met de hele ritmesectie erbij, in een stevige vierkwartsswing. Soms met alleen de bas van Mraz, soms zomaar met zijn tweeën.

De luisteraar moet er wel zijn hoofd bijhouden. Niet een song en zijn akkoorden bepalen het verloop van al die mooie lijnen, wel wat de muzikanten horen in hun eigen hoofd. Marvin : ?We change keys when we want to, rather than when we have to.? En hij maakt de vergelijking tussen zomaar wat wandelen op een vrije namiddag en een georganiseerd tochtje met een vaste bestemming.

Die vrijheid, en ook dat gebruik van het contrapunt, is niet zo verbazend als men weet dat pianist Lennie Tristano een ereplaats inneemt in Marvins heldengalerij. Ook Tristano, en zijn saxofonisten Lee Konitz en Warne Marsh, experimenteerden met dat spel van stem en tegenstem. Maar nu hoor ik het voor het eerst zo ver doorgedreven op plaat. Alleen, als er dan toch een beetje moet worden gezeurd, de overigens knappe solo’s van James Williams lijken wat los te staan van de rest.

Als u bij uw volgende winkelbezoek één cd koopt, dan deze.

Greg Marvin ?Wake-Up Call !? (Planet X/Solo Music).

ROB LEURENTOP

Frank Wess en Frank Foster (foto rechts) zaten van 1953 tot 1964 zij aan zij in de saxofoonsectie van het Count Basie-orkest.Ze maakten ook platen met hun eigen kleine groepen, samen of elk apart. Maar nu staan beide tenoren Wess speelt ook knap dwarsfluit voor het eerst samen met zo’n kleine band op het podium. Frankly Speaking, Frank Wess & Frank Foster met het Rein de Graaff Trio, Gele Zaal, Gent, dinsdag 8 oktober. Tel. (09) 235.37.03. (Voorverkoop : Fnac)

Dave Douglas is alomtegenwoordig, tegenwoordig. Bij John Zorns Masada, met diverse eigen groepen, met eigen albums. De veelzijdige trompettist komt naar Antwerpen voor een dubbel-concert. Eerst het speels-melancholische Tiny Bell Trio, dan het sextet dat het mooie ?In Our Lifetime? opnam (New World). Aanbevolen. Donderdag 10 oktober, CC Luchtbal, Antwerpen. Tel. (03) 542.49.40. (Voorverkoop : Fnac)