Wijnschrijfster (55)

Ik hou van wijn, van voedsel en van taal. En ook van reizen, al van jongs af aan. Na mijn studies wiskunde en filosofie in Oxford kon ik aan de slag bij de grootste Britse reisagent.

Tijdens een sabbatical inde Provence, vlak naast het dorp waar Peter Mayle woonde, besefte ik hoe belangrijk voedsel kan zijn. De culinaire revolutie in Engeland, die van onze chefs echte sterren heeft gemaakt, was toen nog ver af.

Toen ik solliciteerde bij Wine & Spirit, hƩt wijnblad in Groot-Brittanniƫ, had ik het geluk dat de baas me niet vroeg of ik kon typen. Ik begon er eind 1975.

In 1979 verscheen mijn debuut, The Wine Book. Vrij snel volgden er nog twee boeken. In 1980 werd ik aangeworven door de Sunday Times. Datzelfde jaar heb ik mijn echtgenoot leren kennen, Nicholas Lander. Drie jaar later begon ik met televisie : The Wine Program was het allereerste tv-programma over wijn.

Ik slaagde meteen voor het examen Master of Wine. Ik was in 1984 de eerste die niet in het vak was opgegroeid en toch MW achter zijn naam mocht zetten. Ik werd me pas daarna bewust van het risico dat ik had genomen, toen ik zag hoeveel collega’s-journalisten mislukten.

De meeste wijnen proef ik in mijn eentje, in mijn kelderkeuken. Er wordt beweerd dat het beste moment daarvoor het einde van de voormiddag is, wanneer onze smaakpapillen op scherp staan. Ik verkies de namiddag, na mijn schrijfwerk.

Vier op de tien wijnproevers/journalisten zijn vrouwen, in de Angelsaksische wereld. We bevinden ons vaak in een bevoorrechte positie. Als vrouw mogen we plaatsnemen naast de belangrijkste gast : de eigenaar-wijnbouwer of de enoloog. Zo verzamelen we gemakkelijk informatie. Bij Tesco, de grootste winkelketen, zijn alle wijninkopers vrouwen. In Groot-BrittanniĆ« staan Australische wijnen nu op de eerste plaats (wat omzet betreft), vĆ³Ć³r de Franse wijnen.

Gelukkig werd ik in 1984 Master of Wine. Toen smaakte een Californische wijn nog duidelijk naar Californiƫ en een Australische wijn naar Australiƫ. Er wordt wel eens beweerd dat alle wijnen op elkaar gaan lijken, een chardonnay zou overal hetzelfde smaken.

Van een interessante wijn bestel je meteen een tweede fles.

Ik geloof dat we evolueren naar een wereld met twee snelheden. Er zijn de wijnen die in grote hoeveelheden gecommercialiseerd worden en die door bepaalde mensen wel op prijs gesteld worden. Daar worden allicht kunstmatige aroma’s aan toegevoegd, zonder dat de consument daar weet van heeft. Maar ook de zogenaamde signature wines hebben een toekomst, via een ander netwerk dan wel, dat van de kleinhandelaars die ter plekke hun wijnen uitkiezen en rechtstreeks aan de verbruiker leveren.

Ik ben een workaholic, zeg dat wel. Ik ben minstens twee uur per dag bezig met sleutelen aan mijn website (www.jancisrobinson.com). Het spreekt vanzelf dat ik binnen afzienbare tijd wat meer tijd voor mezelf wil hebben. Voor ons beroep, artikelen schrijven voor de Financial Times, logeren mijn man en ik in prachtige hotels, dineren in exclusieve restaurants en proeven goede wijnen. Daarna mogen we zelfs over die ervaringen schrijven. Hopelijk kunnen we binnenkort ook samen op reis en samen ten volle genieten van al dat moois.

Aan de telefoon vermijd ik de naam Robinson te gebruiken, zelfs om een taxi te bestellen. Er worden te veel grapjes over gemaakt en ik krijg te vaak het begin van dat liedje van Simon & Garfunkel te horen : Hello Mrs. Robinson.

Wij hebben drie kinderen, alle drie geboren in een uitstekend wijnjaar : 1982, 1984 en 1991.

:: Inge Van Gheel zorgde voor de inhoudelijke restyling van Versus, de bijlijn van TribĆ¹, en ontwierp daarvoor onder meer de outdoor lounge-collectie Prado.

Jean-Pierre Gabriel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content