Jo Blommaert Tekening Sandra Schrevens

Ze kenden elkaar al drie jaar toen Natasha een brief in de jas van haar vriend stopte. Pas op zijn werk ontdekte David de brief. Na lectuur was hij van de hand Gods geslagen : Natasha vroeg hem ten huwelijk ! ?Geen haar op mijn hoofd had eerder aan de mogelijkheid van een huwelijk gedacht,? vertelt David achteraf, ?en plots werd ik geconfronteerd met haar huwelijksaanzoek.? Heel lang moest hij nochtans niet nadenken over een antwoord. Op een briefje dat hij bij haar in de bus ging stoppen, stonden enkel de woorden : ?Ja, ja, ja.? Natasha en David zijn eind april getrouwd.

Natasha is geen uitzondering. Steeds meer vrouwen wachten niet meer af tot hun vrijer hen een aanzoek doet en nemen het initiatief. Volgens de laatste cijfers zouden in Groot-Brittannië jaarlijks 7000 vrouwen een huwelijksaanzoek doen, terwijl dat een paar decennia geleden zo goed als ondenkbaar was.

Die groeiende vrouwelijke assertiviteit is volgens The Sunday Times slechts een van de dingen waaruit blijkt dat jonge koppels van vandaag anders tegen het huwelijk aankijken. Zo zouden ook steeds meer bruiden erop staan zelf een toespraak te houden tijdens het huwelijksfeest, en zoeken zij een vrouwelijke gast uit die voor de klassieke anekdotes moet zorgen. Tot nu toe was dat een taak van de bruidegom, die dan ook naar een heer op zoek ging.

Vrouwen zouden hun huwelijksaanzoek ook niet zo zeemzoet inpakken. In plaats van te wachten op het psychologisch goede moment tijdens een etentje bij kaarslicht, zouden ze de voorkeur geven aan een nogal zakelijk gesprek thuis of bij de notaris. Sinds 1990 zouden de voorhuwelijkse contracten, waarin de toekomstige verdeling van goederen en centen geregeld wordt, vervijfvoudigd zijn : van 1000 naar 5000 koppels.

Een en ander zou volgens deskundigen te maken hebben met de grotere financiële onafhankelijkheid van vrouwen. Eerst bouwen ze hun beroepsleven uit waardoor ze vaak al iets ouder zijn, meer zelfvertrouwen hebben, assertiever zijn en in een financieel stabiele situatie zitten.

Ook het groeiend aantal samenwonenden speelt een rol in Groot-Brittannië gaat meer dan een derde van de 20- tot 30-jarigen eerst samenwonen eer ze huwen. De vaststelling dat twee op vijf huwelijken in echtscheiding eindigt, overtuigt bovendien steeds meer mensen van het nut om een en ander op papier te zetten voor het geval dat het tijdens het samenwonen al misloopt.

Jongeren zien steeds minder redenen om te trouwen. Als ze daar wél toe beslissen, heeft dat meestal te maken met pensioen- of hypotheekoverwegingen of met de komst van kinderen.

Dat de ten huwelijk vragende vrouw geen marginaal fenomeen is, blijkt uit het feit dat de Bruid van het Jaar van het tijdschrift Wedding and Home deze keer een vrouw is die zelf het initiatief nam. De stier rechtstreeks bij de horens vatten, durfde ze nog niet. De 31-jarige arts Lyn Berry deed haar aanzoek via een berichtje in de plaatselijke krant. Met succes, want als sinds het verschijnen van het artikel in The Sunday Times,Roger Hamlet niet aan het twijfelen is gegaan, is ook dit koppel inmiddels getrouwd. ?Ik ben voor Roger niet op mijn knieën gaan zitten,? zegt Lyn, ?ik wou gewoon trouwen en ik vond het heel normaal die vraag te stellen.? Volgens de hoofdredactrice van het blad illustreert de Bruid van het Jaar dat vrouwen zich niet meer laten intimideren door conventies. ?Vrouwen nemen steeds meer de controle over hun eigen leven.?

Niet iedereen is even opgezet met deze gang van zaken. De romantische schrijfster Barbara Cartland, die zelf zo’n 65 huwelijksaanzoeken kreeg, vindt het zelfs beneden alle peil. ?Elke echte man zou weigeren?, luidt haar oordeel. ?Bovendien is dit alles niet zonder gevaar. We zijn de man als man aan het kapotmaken.?

Of ondernemende vrouwen al geconfronteerd werden met een weigering en hoe ze reageren als ze een blauwtje lopen, stond niet in het artikel. Evenmin werd gewag gemaakt van de mogelijkheid om de hand van de zoon aan de moeder te gaan vragen. Want dat zou pas écht revolutionair zijn.

Maar dat het rommelt in de trouwerij, is duidelijk. Ook dichter bij huis gebeuren er vreemde dingen. In de krant De Morgen van 10 mei stond een merkwaardige advertentie. De boodschap ervan is allicht enkel door insiders volledig te begrijpen. Toch menen we er een mooi voorbeeld van het hierboven vermeld fenomeen in te zien.

Onder de titel Proficiat Dirk en Katelijne werden enkele jaartallen vermeld met een woordje uitleg. In 1983 zei de hij : Trouwen ? Wij ? Nooit ! Dat is tegen onze principes. Waarop zijn toekomstige zou gereageerd hebben met : Oké. In ’87 luidde het : Trouwen ? Wij ? Nooit ! Tenzij met aangepaste teksten. Waarop zijn toekomstige alweer reageerde met : Oké. In ’96 waren zowel de hij als de zij ervan overtuigd nooit een vrouw, respectievelijk een man te vinden. Maar naast de datum 10 mei ’97 staat de tekst : Zij : ?Wij trouwen?, waarop hij : ?Oké.?

Toegegeven, deze Katelijne vroeg niet meer ten huwelijk, ze besliste gewoon. Misschien is dat een voorbode van de volgende trend. Zullen we Katelijne alvast tot Bruid van het jaar uitroepen ?