SCHRIJFSTER
HET LEVEN GEEFT SOMS CADEAUTJES. JE MOET ZE WÉL ZIEN LIGGEN, AANNEMEN EN KOESTEREN. Het liefdesverhaal uit mijn nieuwste boek Aankomen in Bali is mij uit totaal onverwachte hoek toegewaaid. Ik botste op een vrouw die ik lang niet meer had gezien. Ze begon te praten over haar zoon, die als kleine jongen al naar het Oosten wou, en nu in Bali met een tempeldanseres is getrouwd. Dat verhaal bleef hangen.
EEN BOEK BEGINT BIJ MIJ ALTIJD MET EEN VRAAG. Ik zet dan een zoekproces in gang dat telkens weer mijn leven verandert en verrijkt. In dit geval was de vraag : ‘Hoe kun je je bestemming volgen als je je bestemming niet kent ?’ In dit boek zegt de zoon dat je je bestemming niet hoeft te kennen om haar te herkennen. Zo bekeken kun je een verhaal dat me niet meer loslaat ook als mijn bestemming zien.
HET IS NIET GEMAKKELIJK OM IN EEN ANDERE CULTUUR TE LEVEN. Dat ondervond ik toen ik in Bali een maand met gamelanspelers en maskerdansers mee op tournee trok. Ik begreep waarom de zoon moeite had gehad om daar aanvaard te worden. Wij zijn op privacy gesteld, terwijl ze in Bali meer in gemeenschap leven. Ons individualisme mag dan een motor zijn van vooruitgang, aan warme verbondenheid tussen mensen hebben we ingeboet.
DE HINDOECULTUUR HEEFT MOOIE KANTEN DIE WIJ VERLOREN ZIJN. Een hoop rituele momenten zorgen er voor een zeker ritme. Het zijn momenten van stilte en bezinning. Wij rennen maar en hebben niet langer de reflex om af en toe stil te staan.
BALINEZEN ZIJN ER ZICH VAN BEWUST DAT ZE SLECHTS STIPJES IN DE TIJD ZIJN. Ik was vertrokken na een jaar waarin ik van te veel mensen afscheid had moeten nemen. In Bali gearriveerd, belandde ik meteen in het Voorouderfeest : gedurende tien dagen komen de voorouders terug op aarde en wordt dat uitgebreid gevierd. Ze zijn daar heel goed in het meenemen van gestorven mensen en van dingen die niet noodzakelijk in het hier en nu relevant zijn.
OP MIJN VIJFDE MAAKTE IK AL TONEELSTUKJES. Ik wilde studeren voor kostuum- en decorontwerper. Maar het enige wat in de ogen van mijn vader genade vond, was rechten. Als ik daarin slaagde, mocht ik nadien nog academie doen, zo beloofde hij. Daar kwam hij later op terug. Na mijn studies kon ik de academie niet zelf bekostigen, en omdat ik graag schreef, stapte ik in de journalistiek. Met een grote boog ben ik uiteindelijk toch weer bij mijn eerste liefde terechtgekomen : mijn jongste boeken bewerkte ik tot theatervertellingen.
IK VERDRAAG GEEN LELIJKHEID. Een kader dat niet hangt zoals het moet, voelt aan als iets dat niet klopt. Schoonheid is voor mij harmonie. Hoe ik me kleed, hoe ik woon, wat ik doe : in alles streef ik die schoonheid na. Ik erger me aan lelijke mensen. Dan heb ik het niet over fysieke kenmerken, maar over onoprechtheid.
MELANCHOLIE IS DROEFHEID DIE ‘JA’ ZEGT TEGEN HET LEVEN, las ik onlangs in een interview met Arnon Grunberg. Doordat je het een en ander hebt meegemaakt, beslis je dat je minder van het slechte en het lelijke wilt. Voor mij geen polonaise meer. Ik wil mooie, goede dingen.
ELKE DAG FIETS IK NAAR EEN PARK, OM TELKENS DEZELFDE WANDELING TE MAKEN. Ik zie dan de natuur veranderen. Een paar dagen geleden viel me een houten bordje aan een bank op: “Als de nacht valt, is deze bank voorbehouden aan een jongen en zijn meisje”. Aan zoiets beleef ik plezier.
–
Ingrid Vander Veken (63) schrijft romans, jeugdboeken, theater en verhalen, en was ook actief als journaliste en columniste. De theatervoorstelling Bali is gebaseerd op haar roman Aankomen in Bali, uitgegeven bij De Bezige Bij. Première op 14 en 15 december in het Zuiderpershuis in Antwerpen, 03 248 01 00,
www.zuiderpershuis.be.
DOOR PETER VAN DYCK – FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
