Net voor haar vertrek naar de opnames van ‘Salaud, on t’aime’, de nieuwe film van Claude Lelouch, spreken we met Isabelle De Hertogh. Over haar succesrol in ‘Hasta la Vista’, het vak, haar plannen, het verglijden van de tijd en het leven.

Hasta la Vista is een film die je niet vlug vergeet. Het is een verhaal dat mensen naar de keel grijpt en tot tranen toe beroert. En dat is voor een deel te danken aan Isabelle De Hertogh, de Belgische actrice die moeiteloos het scherm vult. Nee, we hebben het niet over haar mollige figuur, maar over het feit dat deze gulle, goedlachse Waalse in staat is om ons onverhoeds emotioneel te raken, met een close-up, een veelzeggende stilte of een gevatte repliek.

Isabelle De Hertogh, de ‘kleine’ Belgische actrice die nu aan een steile opmars bezig is, werd gevraagd voor de volgende film van Claude Lelouch. Maar voor ze naar de set in de Haute-Savoie vertrok, wilde ze wel met ons praten, begin juni in Ukkel, op een rustig, schaduwrijk terras.

Isabelle is net terug van een weekje Cannes, waar ze juryvoorzitter was op het festival Entre Deux Marches, met als thema ‘handicaps’, in de marge van het grote filmfestival. Sinds haar rol in Hasta la Vista heeft ze bijna een heiligenstatus gekregen, en wordt ze, samen met de andere acteurs en regisseur Geoffrey Enthoven, zowat beschouwd als een spreekbuis van de goede zaak. “Het festival was best wel een intense ervaring”, zegt ze. “Je moet je ermee verzoenen dat je drie dagen lang vrij zware films te zien krijgt, en aangezien ik de jury voorzat, was ik daar onvermijdelijk ook emotioneel erg bij betrokken. Maar het is belangrijk dat de fakkel wordt doorgegeven, want alleen zo kun je dit soort projecten ondersteunen. Ik kan dit niet elk jaar met evenveel overgave doen. Ik ben op de eerste plaats een actrice, ik heb nog andere projecten die daar helemaal los van staan.”

IN EEN STROOMVERSNELLING

Hasta la Vista is een succesfilm die telkens weer een nieuw publiek, telkens weer een nieuw land verovert. En dat nu al meer dan twee jaar. Op 7 juni was er nog de Londense avant-première van de film, onder de titel Come As You Are. Deze roadmovie, die in Franstalig België zeer weinig aandacht kreeg (had het te maken met de impact van Intouchables ?), vertelt het verhaal van drie vrienden – een verlamde, een blinde en een kankerpatiënt – die niet als maagd willen sterven. Ze beslissen samen naar een bordeel in Zuid-Spanje te reizen, waar de prostituees bereid zijn te werken voor “mensen zoals wij”.

De drie gekwelde zielen verbinden hun lot aan dat van Claude (Isabelle De Hertogh), die in dienst wordt genomen als verpleegster en chauffeur. De kracht van de film, afgezien van het originele thema, ligt vooral in de subtiele, ontroerende en grappige verfilming door Geoffrey Enthoven. “Het publiek wil lachen, daar ben ik zeker van, ook bij zware thema’s. Of zoals Geoffrey zegt : humor is de confituur waarmee je de boodschap naar binnen lepelt. Vergeet niet : het gaat over zware, serieuze problemen ! Maar we moeten ze bespreekbaar maken. Als actrice zie ik mezelf als een communicatiekanaal. De film van Claude Lelouch waar ik nu in speel, gaat meer over familierelaties en over het verstrijken van de tijd. Dat herken ik ook, want als je veertig wordt, maak je toch een beetje de balans op en vraag je je af wat de toekomst nog in petto heeft. Sinds ik enkele jaren geleden mijn vader heb verloren, denk ik vaak : wat gaat het leven snel !”

Ze komt over als een ernstige, geëngageerde, gevoelige actrice, terwijl ze in wezen best wel opgewekt, luchtig en speels is. Haar gevoeligheid heeft veel kanten, en die zal Claude Lelouch vast weten uit te spelen in Salaud, on t’aime, met als medeacteurs Johnny Hallyday, Eddy Mitchell, Sandrine Bonnaire en Rufus. “Soms kan ik het nog altijd niet geloven”, zegt ze. “Claude was D’un film à l’autre komen voorstellen op het Festival van Montreal. Hij had nog wat tijd over vóór zijn presentatie, dus liep hij een filmzaal binnen. En puur toevallig zag hij daar Hasta la Vista. Als hij in het zaaltje ernaast was gaan zitten, was er dus waarschijnlijk niets gebeurd. Dan zou mijn leven heel anders gelopen zijn, daarom niet slechter, maar wel heel anders.”

“Claude Lelouch was onder de indruk. Hij besloot meteen dat hij de distributie van Hasta la Vista in Frankrijk en in het buitenland op zich zou nemen via zijn productiebedrijf Les Films 13. Er werden contacten gelegd, er volgde een promotietour, en de film was gelanceerd. Op een dag waren we op het Festival de l’Alpe d’Huez, en hij kwam me daar opzoeken, om me te midden van mijn Hasta la Vista-vrienden te vertellen dat hij een rol voor mij had geschreven… Ik dacht dat hij me voor de gek hield ! Het is ook best opwindend als je weet dat hij in december 1972, de maand van mijn geboorte, de film L’Aventure c’est l’aventure met Johnny Hallyday heeft opgenomen. En veertig jaar later speel ik dan in zijn nieuwe film, samen met Johnny. Maar voor Claude bestaat het toeval niet, voor hem stond het in de sterren geschreven.”

DE KRACHT VAN HET FILMMILIEU

Het is voor Isabelle een buitengewoon verrijkende, maar veeleisende ervaring. Lelouch heeft immers een zeer bijzondere manier van regisseren. Hij laat veel ruimte voor improvisatie, een zekere nonchalance, hij is ervan overtuigd dat net in de verrassing, in het ongecontroleerde de essentie naar boven komt, in het leven evenzeer als voor de camera. “Hij is zeer veeleisend voor zichzelf, en zeer gul in wat hij aanbrengt, en hij verwacht hetzelfde van zijn acteurs. Bij hem ben ik geen actrice, ik ben Isabelle, en daarom heeft hij mij ook gekozen, omdat hij me iets wil aanreiken. Je krijgt dus veel, maar er wordt ook veel van je verwacht. De uitdaging ligt erin gefocust te blijven en altijd weer met de voetjes terug op de grond te komen. Als ik daar niet toe in staat was, zou ik waarschijnlijk dit vak niet uitoefenen, het zou te destructief, te destabiliserend zijn. Dat was ooit zo, maar nu kan ik de balans in evenwicht houden. Want er is meer in het leven. Mijn privéleven is mijn fundament.”

Isabelle De Hertogh woont samen met de man van haar leven op het platteland in Waals-Brabant. “Als ik wekenlang aan een film heb gewerkt, heb ik altijd wat tijd nodig om me weer aan te passen aan het leven thuis. Ik ben altijd blij om terug te keren naar mijn man, mijn katten, het buitenleven, waar ik kan luisteren naar de zwaluwen en het ruisen van de populieren in de wind… Daar kan ik echt van genieten. Maar het is wel wennen. Tijdens het draaien van een film kan ik geen normaal leven leiden, dan ben ik te veel los van de realiteit.”

HET VLINDEREFFECT

Haar rol in Salaud, on t’aime is zonder twijfel een van haar meest markante ervaringen van de laatste maanden. Maar daarnaast is er ook haar rol in de laatste film van Stefan Liberski, Baby Balloon, die in november wordt uitgebracht. Daarin vertolkt ze een ziekelijke veelvraat. “Vroeger werd ik altijd gecast als moeder, vriendin, verpleegster… Dat is allicht toe te schrijven aan mijn goedlachse natuur. Ze gingen nooit op zoek naar mijn donkere kant, hoewel ik die heel graag zou exploreren ! De film gaat over het ellendige bestaan van mensen die van binnen leeg zijn, terwijl ze zich volproppen met eten en drinken. Stefan vroeg me tot het uiterste te gaan met dat idee van leegte, terwijl je jezelf volstopt…, hoewel dat in mijn leven helemaal niet het geval is. Ik hoop echt dat ik heel ver afsta van dat personage !”

Naast deze twee filmrollen zijn er nog een rol in Témoin Muet in de serie Agatha Christie voor France 2 (uitzending in oktober 2013), een kortfilm van Adrien François, enkele kleine rolletjes voor tv-series, een scenario dat geleidelijk gestalte krijgt, een zelfgeschreven toneelstuk, en hopelijk ook een samenwerking met Jean-Luc Couchard (Dikkenek). Er zit dus heel wat aan te komen. “Soms begrijp ik ook niet hoe ik het klaarspeel ! Maar ik heb hard gewerkt, en dan schiet alles ineens in gang. Ik geloof dat je als je positieve energie uitstraalt, veel dingen aantrekt en opvangt, in een positieve sfeer. Als je jezelf toestaat te geloven dat veel mogelijk is, dan maak je ook veel mogelijk”, filosofeert ze. “Als het slecht gaat, voel je dat. Maar als het goed gaat, denk je daar niet bij na. Dat is het leven. Je mag je niet te veel vragen stellen wanneer het goed gaat, je moet gewoon voluit leven, met veel levenslust en een beetje geluk.” En leven, dat doet deze Waals-Brabantse actrice met ongelooflijk veel talent, een guitige blik en veel liefde voor de mensen.

DOOR STÉPHANIE GROSJEAN & FOTO’S JULIEN POHL

“Je mag je niet te veel vragen stellen wanneer het goed gaat, je moet gewoon voluit leven, met veel levens-lust en een beetje geluk”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content