In the ghetto

Negen jaar na het debacle van Glitter probeert popdiva Mariah Carey (39) het eindelijk nog eens op het witte doek. Zonder make-up dit keer. La Carey over haar prima bijrol in Precious, een Afro-Amerikaans drama over incest, misbruik en analfabetisme. “Dat mensen me niet herkennen, vind ik een mooi compliment.”

175 miljoen verkochte platen. Vijf Grammies. Plus : de meeste nummer 1-hits sinds The Beatles. Slecht heeft popdiva Mariah Carey de voorbije twintig jaar niet geboerd, al wilde het op het witte doek helaas iets minder vlotten. Zo zag ze de enige film waarin ze ooit de hoofdrol speelde – het tuttige Glitter (2001) -niet alleen royaal floppen. Voor haar ronduit beroerde acteerprestatie kreeg Carey indertijd ook nog eens een Razzie Award in handen gedrukt. Oftewel : de spotprijs voor de kneusjes van Hollywood.

Geen wonder dat de Amerikaanse glamourqueen het daarna wijselijk bij zingen hield, al duikt ze de voorbije jaren nu en dan weer op in een discreet bijrolletje in een nog discretere film. Zo is Carey vanaf volgende week te zien in het aangrijpende tienerdrama Precious. Tenminste, als u haar zonder make-up al herkent. Daarin zet ze een prima bijrol neer als de sociaal werkster die zich het trieste lot aantrekt van de 16-jarige Precious (Gabourey Sidibe), een zwart meisje uit Harlem, New York dat niet alleen modder-vet en analfabeet is maar ook zwanger blijkt van haar bloedeigen vader.

Hoewel de film, met zijn loodzware thematiek en bescheiden budget, niet meteen blockbustermateriaal lijkt, deed de tweede langspeler van regisseur Lee Daniels verrassend veel stof opwaaien. Zo werd hij niet alleen uitgebreid gepromoot bij Oprah Winfrey, die haar naam op de credits liet zetten als executive producer. De pakkende verfilming van de roman Push door de zwarte schrijfster Sapphire werd ook enthousiast onthaald op de prestigieuze filmfestivals van Sundance en Cannes.

Bovendien haalde de film – waarin ook Careys collega Lenny Kravitz even de revue passeert – ondertussen drie Oscarnominaties binnen. Eén voor beste regisseur (Lee Daniels), één voor beste vrouwelijke bijrol (Mo’Nique) en één voor beste film.

Geen nominatie voor Mariah zelf dus, al zullen de positieve reacties op de film – én op haar acteerprestatie – haar ongetwijfeld deugd gedaan hebben. Een gesprek.

Had je de roman Push van Sapphire gelezen ?

Mariah Carey : (knikt) Ik was een enorme fan van het boek, hoewel ik geen groot lezer ben. Het zou verplichte literatuur moeten zijn voor elke Afro-Amerikaan. Tenslotte gaat het niet alleen over typisch ‘zwarte’ problemen. Het is ook op een typisch ‘zwarte’ manier verteld. Het is rauw en poëtisch, funky en keihard tegelijk.

Je hebt dus zelf gesolliciteerd naar een rol ?

Carey : Dat niet. Ik ken regisseur Lee Daniels al een paar jaar en had ook al een rolletje in zijn vorige film Tennessee. Toch heb ik even geaarzeld toen hij me vroeg voor Precious. Ik zag namelijk niet goed in welke rol ik kon spelen. Tot Lee op de proppen kwam met het idee om het personage van die sociaal werkster speciaal voor mij aan te passen. “We verzinnen wel een nieuwe look voor jou”, verzekerde hij mij. “Bovendien zal het je deugd doen om ook eens zonder schmink en blingbling in beeld te komen.”

Hij heeft woord gehouden want glamoureus zie je er in de film niet uit. Sommige mensen hebben je zelfs niet herkend.

Carey : Dat vind ik een mooi compliment. Hoe je het ook draait of keert, ik ben en blijf een celebrity, wat de meeste mensen associëren met luxe en glamour. Als je dan op een overtuigende manier een sociaal werkster wil spelen, komt het er op aan om die uitstraling laag voor laag weg te schrapen. Tot alleen nog je personage overschiet. Daar ben ik hopelijk in geslaagd.

Je maakt je dus geen zorgen over hoe je eruitziet in de film ?

Carey : Toch wel. Ik ben ijdel, net als iedereen. Alleen had ik Lee beloofd dat hij me mocht filmen zoals hij wilde. En ik moet zeggen : hij heeft zich niet ingehouden. Toen ik mezelf zag onder dat felle fluorescerende licht, met dat ongewassen haar, was het wel schrikken. Vandaar dat ik tussen de takes door stiekem toch even mijn poederdoos heb bovengehaald. (lacht) Alleen had Lee het meteen in de gaten en wilde hij er jammer genoeg niks van weten.

Je bent opgegroeid in New York als dochter van een blanke moeder en een zwarte vader. Was je vertrouwd met de sociale problematiek uit de film ?

Carey : Voor een stuk. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was en met mijn vader had ik als kind niet veel contact. Ik ben gelukkig wel naar school geweest tot mijn achttiende en met incest, verkrachting of drugs heb ik godzijdank nooit iets te maken gehad. Dat betekent niet dat die problemen niet voorkwamen in onze buurt. Ik weet dat er in mijn vaders familie nogal wat ooms en tantes met drank- en drugsproblemen waren. Ik heb zelf ook mensen gekend die me heel erg dierbaar waren en in de marge dreigden te belanden ( haar oudere zus Alison raakte op haar vijftiende verslaafd aan drugs, belandde daarna in de prostitutie en is inmiddels al vijftien jaar seropositief). Meer wil ik daar niet over kwijt. Laat het me erop houden dat ik niet in een zeepbel geboren ben waarin ik alleen maar hoge noten zat te zingen. Ik ben voldoende vertrouwd met de problemen van Precious om me in haar wereld in te leven.

Precious sleept zich door de moeilijke momenten door zich in te beelden dat ze een popster is. Hoe ging jij daar vroeger mee om ?

Carey : Als kind deed ik niks anders. Maar wie heeft er nooit voor de spiegel gestaan met een haarborstel als microfoon ? Gelukkig bleek ik ook écht te kunnen zingen. Muziek is dan ook altijd mijn grote passie geweest. Ik besefte dat het mijn enige kans was om aan mijn milieu te ontsnappen. Mijn moeder was mijn grootste fan en heeft me altijd aangemoedigd om te zingen.

Op je achttiende werd je een wereldster toen je ontdekt werd door platenbaas Tommy Mottola met wie je in 1993 trouwde, een sprookjeshuwelijk dat vier jaar later alweer eindigde.

Carey : Ik was zo trots en zo blij dat ik mijn droom gerealiseerd had dat ik emotioneel verblind was en niet inzag hoe scheef die relatie zat. Van in het begin werd ik emotioneel misbruikt, maar niemand durfde wat te zeggen. Er zijn diverse vrienden en meerdere jaren voor nodig geweest om mijn ogen te openen. Maar goed : die geschiedenis ligt achter me. Het heeft me sterker gemaakt. Als zangeres maar ook als actrice.

Je bent duidelijk gegroeid als actrice. Hoe kijk je nu terug op je geflopte acteerdebuut Glitter ?

Carey : Als ik mag kiezen, dan kijk ik liever helemaal niet terug op Glitter. (lacht) Het was gewoon een slechte film en achteraf bekeken hadden de critici overschot van gelijk. Toch leek het me aanvankelijk best een leuk project en het had ook effectief iets kunnen worden. Alleen was ik als actrice niet rijp genoeg en is het hele project me een beetje boven het hoofd gegroeid. Heb ik er spijt van ? Neen. Zou ik het opnieuw doen ? Ook niet. Het is gewoon een mislukking waar ik de nodige lessen uit getrokken heb.

Ben je een groot filmliefhebster ?

Carey : Absoluut. Ik ga weliswaar niet vaak meer naar de bioscoop. Maar als er een goede Hollywoodklassieker op tv is, zal ik zeker kijken. Mijn favoriete regisseur is Douglas Sirk. Misschien zijn de films van Sirk een tikje traag en sentimenteel naar de huidige normen, maar ze zijn zo goed gemaakt en zo ontroerend dat ze ook jongeren van nu zeker kunnen aanspreken.

Slotvraag : Je wordt er straks veert…

Carey : (onderbreekt) Oh no darling. Don’t you mention the F-word around me. (lacht) Tot het zover is, ontken ik alles.

We zwijgen zedig. Bedankt.

Door Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content