Gisteren zag ik ze allemaal samen door mijn straatje lopen : de ijdele eigenaars van windhonden. Al vroeg op zondagochtend werd de weg half versperd door een rood-wit dranghek met daarop een handgeschreven bord : “Opgepast hondenwandeling”. Daar kon ik mij niet zo direct iets bij voorstellen.

In ons dorp is het elk zonnig weekend sowieso een begankenis van wielertoeristen, motorclubs of oldtimerclubs die met zijn allen de smalle straatjes innemen. Maar een hondenwandeling, dat hadden we nog niet eerder gezien. Ik stond aan de afwas toen ze langs mijn keukenraam voorbijtrokken. Het was een beetje een onwezenlijk tafereel. Met tientallen waren ze, ieder met ten minste een van die rare, dure beesten op hoge poten aan de lijn. Ze schijnen ook allemaal verschillende ‘merken’ en beroemde stambomen te hebben, die kort- en langharige, witte, gevlekte en bruine beesten. Hun eigenaars zijn zo trots op hun statussymbolen dat ze met zijn allen een lange showwandeling maken op zo’n zondagmiddag. Een propagandaritje voor de windhond als het ware. Er viel geen lijn op te trekken, op die eigenaars, al liepen ze van trots op bijna even hoge poten als hun huisdier. Er waren nuffige dametjes bij met een Vuittonhandtas over de schouder, maar net zo goed bonkige types met opzichtige T-shirts, die recht uit hun populaire stamcafé leken te komen.

Hetzelfde weekend keek ik op zondagavond laat naar het televisiedebat tussen de drie politieke kopstukken. Boeiend, hoewel vaak zo overgestileerd dat het naar het onoprechte neigde. Linda De Win die in de mooi geënsceneerde wandelgangen vraagjes stelde over de voorbereiding en hen volop de kans gaf een nummertje op te voeren. De stijl van de heroptredende Phara de Aguirre, scherper dan ooit, leek bij tijd en wijle wel te storen in deze afgelikte show.

Tot slot was er die taalraadsman van de VRT, een ijdeltuit lijkt mij dat, die de manier van debatteren mocht analyseren. Dat doet dus blijkbaar steeds meer ter zake. Precies daarom werden in die nabeschouwing mensen als Annemie Neyts en Miet Smet gewoon het woord afgenomen als het wat te inhoudelijk werd. Men wil ons graag doen geloven dat vorm erg belangrijk is, even belangrijk als wát er gezegd wordt. Vorm, zoals in dat beige pak met blauwe das van Leterme, allicht gekozen samen met Katja van Putten, zijn persoonlijke coach, die zich gespecialiseerd heeft in ‘vrouwelijke’ communicatie. Die man zag er voordien, op gewone werkdagen, nooit zo piekfijn uit. Hij was bij dat debat opgedoft om de kiezer, eerder de vrouwelijke dan de mannelijke, te verleiden.

Of die tendens van ‘opdoffen’ heeft gewerkt, weet u intussen – wanneer ik dit schrijf, zitten we nog enkele dagen voor de verkiezingen. Politieke communicatie wordt steeds meer ‘opgedoft’ en naar mijn gevoel bijgevolg minder oprecht. Wie nog niet zo lang geleden het hardst riep tegen de spindoctors van de anderen, lijkt in de laatste rit toch ook wel heel goed naar die communicatieraadgevers en schaduwfiguren te hebben geluisterd. De peilingen leerden ons alvast dat wij daar toch gevoelig voor zijn.

IJdelheid der ijdelheden dit weekend is zeker de foto in de krant van het platina afgietsel van een achttiende-eeuwse schedel, door de Britse kunstenaar Damien Hirst met diamanten bezet, dat in de Londense White Cube Gallery te kijk staat. Het kunstwerk kost 73 miljoen euro. De titel van het werk is For the love of God – Om de liefde gods. Het zal wel niet de liefde van welke god dan ook zijn, die de toekomstige eigenaar van dit decadente artefact een kapitaal laat uitgeven om zich dergelijke extravaganza te veroorloven. Allicht ook niet de liefde voor de mensen. Wel de ijdelheid. Een doodshoofd moet in sommige rituelen de mens confronteren met zijn vergankelijkheid en zijn ijdelheid. In de facetten van de 8601 diamanten van Damien Hirsts doodshoofd wordt die ijdelheid oneindig weerspiegeld.

Tessa blogt ! Op www.knack.be

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren