Helemaal klaar om BV te worden”, stond er een paar weken geleden in Het Laatste Nieuws boven een interview met Joyce Van Nimmen, de Schone die het Beest Eva Pauwels vorige zomer mocht vergezellen op haar Ciao Bella-tocht door Italië. Je las tussen de regels : eindelijk is het ultieme bereikt. Dé status waar blijkbaar bijna iedereen het tegenwoordig voor doet : die van Bekende Vlaming. Een vak als een ander is het tegenwoordig, bekend worden, dat met alle middelen proberen te blijven en daar munt uit slaan. Want wie BV is, hoeft nooit meer wat zinnigs te zeggen of te doen. Er zijn, en tijdvulling uitkramen voor de camera kunnen volstaan tegenwoordig om goed je boterham te verdienen.

Tijdens mijn zaterdagse supermarkttocht viel ik haast over de kop van Piet Huysentruyt die Belolive aanprijst. In de krant lees ik dat Frank Fol, die zijn restaurant heeft verkocht, nu wel eens zijn met veel werkzweet en goede relaties verworven naam te gelde wil maken met een eigen sauzenreeks. Joyce De Trochs type is perfect gecast bij de gezellige, lichtjes kitscherige relaxzetels van Chateau d’Ax. Véronique De Cock is het gezicht van Pelsland en Ilse De Meulemeester verdedigt de kleuren van Rover.

Marc Reynebeau prijst op een volle advertentiepagina in De Standaard zijn enige echte specialiteit aan : de geschiedenis van 175 jaar België. De slungel met de versleten, ongepoetste schoenen achter een verrekijker aan zee, hét imago van de Vlaamse intellectueel ? De advertentie viel precies in het weekend dat hij zichzelf speelde in Het geslacht De Pauw. Good or bad timing ? Die schlemielige performance probeert hij in een stukje in de mediapagina’s van zijn krant dan weer te onderbouwen met een intellectualistisch discours. Luister naar mijn woorden, kijk vooral niet naar mijn daden. Ik neem mezelf niet ernstig en u moet vooral niet vragen hoeveel zaad dit allemaal in het bakje brengt.

Het is een gekke tredmolen, waar een mens per ongeluk of met opzet in kan belanden. Vreemd hoeveel mensen, die je toch voor intelligent aanziet, helemaal opgaan in het BV-schap en de daaraan verbonden milde douceurs. Verwonderlijk toch ook hoe dat soort potsierlijke bekendheidscultus geculmineerd is. Iedereen beroemd van Dominique Deruddere was een haast profetische film.

Maar zoals u weet, lopen wij hier altijd wat achterop. In Groot-Brittannië lijkt de geloofwaardigheid van Bekende Britten dezer dagen flink te tanen. Dat geeft de burger moed. 67 procent van Britse consumenten zou bijvoorbeeld absoluut niet meer te pramen zijn voor gerechten waaraan bekende chefs hun naam verbinden. Jamie Oliver wordt haast weggehoond omdat hij zijn geloofwaardigheid te grabbel gooide voor een vetbetaald contract bij de supermarkten Sainsbury’s, om niet zo kosjere zalm aan te prijzen. Volgens het onderzoek van het marketingbureau Mintel, waaruit bovenstaande cijfers komen, zijn 3 op de 5 volwassenen al die Beroemde Britten hartsgrondig beu. 1 op de 5 zegt van zichzelf dat hij ‘immuun’ wordt voor celebrities.

Mark Griffiths, een Britse prof in de psychologie die veel onderzoek heeft verricht rond roem, zegt in The Independent on Sunday dat het stilaan zo ver is dat een beroemdheid in een reclamecampagne een merk eerder schaadt dan baat. Het saturatiepunt is volgens hem bijna bereikt.

Het kan ook niet anders natuurlijk. Toen Germaine Greer onopgemaakt en een beetje slonzig rondliep in het Britse Celebrity Big Brother viel zelfs deze cassante intellectuele met veel gedruis van haar piëdestal. Het zou Marc Reynebeau en Rik Torfs ook wel eens snel kunnen overkomen. Nu stilaan iedereen beroemd is, wordt het weer interessant om anoniem te blijven. Achter de schermen is het leven pas werkelijk boeiend. Howard Hughes, de perfecte antithese van al onze hedendaagse celebrities, was de meest mysterieuze man ter wereld. Over hem maken ze nog altijd films.

TESSA VERMEIREN