Isla Fisher is mooi, grappig en durft met zichzelf te lachen. Een exclusieve ontmoeting in New York met een eersteklas verleidster, enkele uren voor de première van haar nieuwste film.

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt. Dat huiverende gevoel. Op de achterkant van een envelop staat het adres van de kredietinstelling die haar diensten zo vriendelijk ter beschikking stelt. Maar die op het einde van de maand nooit vergeet te melden wat je nog moet betalen. Onderaan de factuur : het bedrag. Het resultaat van het geheugenverlies waaraan alle winkelverslaafden lijden : zo gekocht, zo vergeten…

Rebecca Bloomwood, het modieuze hoofdpersonage uit Confessions of a Shopaholic, zit tot over haar oren in de schulden, maar kan het winkelen niet laten. Haar speelterrein : New York, de concept store-stad, waar rondlopen met de laatste ‘ it bag‘ een nationale sport geworden is.

De producer van deze chickflick, Jerry Bruckheimer, kreeg in het wereldje de bijnaam ‘Mr Blockbusters’. Hij is de man achter de filmtrilogie Pirates of the Caribbean. En vreemd genoeg ook van Flashdance. Of je nu wel of niet van zijn keuzes houdt, die de filmindustrie al meer dan vijftien miljard dollar hebben opgeleverd, één ding staat vast : weinigen hebben zo’n neus voor jong talent als hij. “Hij was het die Isla Fisher koos”, herinnert realisator P.J. Hogen zich. Voor deze film had de Australische schone nog nooit een hoofdrol gespeeld in een Hollywoodproductie. “We zochten voor deze rol een actrice die de gekke kant van het personage wilde aanvaarden. Die bereid was deuren in haar gezicht te krijgen, zowel letterlijk als figuurlijk. Een actrice die de clown kon uithangen, die een geloofwaardige shopping junkie kon neerzetten en tegelijk het publiek in een seconde kon kraken”, vervolgt de cineast. “Isla kon dit allemaal.”

Het magazine Rolling Stone omschreef haar als een eersteklas verleidster. Maar is deze vurige redhead in het echte leven even schitterend als op het scherm ? Glimlachend maakt Isla er zich met een grap vanaf : “Een interview geven is als een analyse bij de psychiater, maar dan gratis ! Je moet een antwoord geven op allerlei vragen die je zelf nooit stelt en die bij niemand uit je omgeving ooit zijn opgekomen.”

Humor zit haar in de genen. “Als kind was ik de clown van de familie”, zegt ze. “Maar ook mijn vader is een grapjas, net zoals mijn vier broers. Er was thuis altijd concurrentie om de anderen te doen lachen of om moppen te vertellen. We zijn vaak verhuisd voor het beroep van mijn vader, waardoor ik mij constant moest aanpassen. Als ik in een nieuwe school kwam, had ik al heel snel door dat grappig zijn, de clown uithangen, de beste manier was om vrienden te maken.”

Toen ze begon, deed Isla Fisher nochtans haar best om dramatische rollen vast te krijgen. Tot de man van haar leven, de Britse onrustzaaier Sacha Baron Cohen, haar in de richting duwde die hij het best kende : de komedie. Dat de pers haar soms ‘Mrs Borat’ noemt, stoort haar helemaal niet. “In tegendeel”, zegt ze. “Ik beschouw het als een compliment. Om een goede komische actrice te zijn, moet je tot alles bereid zijn. Een gamel in je gezicht krijgen, indien nodig. De gevraagde kluchten spelen. Ik heb er geen enkel probleem mee om de gekheid die in mij sluimert te tarten.”

Het is duidelijk dat ze zich met hart en ziel, en op hoge hakken, geeft op het scherm. “Dat beeld van de steltloper is de letterlijke definitie van Becky Bloomwood”, zegt ze ironisch. “Als je aan haar denkt, hoor je haar open schoentjes. Tak, tak, tak… Uiteraard peperduur, niet te dragen en totaal onpraktisch.” Echte must haves die soms samengaan met oorlogsaanvallen. Zo twijfelt Rebecca niet om, indien nodig, de aanval in te zetten als ze de laarzen van haar dromen wil bemachtigen. “Geen enkele winkelervaring die je ooit had, kan rivaliseren met wat zij doorstaat. Verloren moeite. Je kunt nooit aan haar tippen”, voegt Isla Fisher eraan toe. “Als Becky iets ziet dat haar bevalt, moet ze het kopen. Het is pure passie. Er is geen stemmetje dat haar halt toeroept.”

Het is duidelijk dat Isla niet het type is dat het script klakkeloos volgt. “Ooit ga ik aan de andere kant van de camera staan”, verzekert ze. “Op een dag kwam Isla langs en zei : ‘Weet je, P.J., Sacha vindt dat ik supergrappig ben als ik dans. ‘ Meer moest ze niet vertellen ! Ik heb er met Jerry en de schrijfster Sophie Kinsella over gepraat en we besloten haar de danzon te laten dansen, een oorspronkelijk Cubaanse dans waarbij de vrouw een waaier gebruikt.” Het type voorwerp dat in de handen van Isla een saldo van grappen oplevert, zodat een verleidingsscène pure poëzie wordt…

“Ik heb het gevoel dat de studiobazen na het succes van Sex and The City eindelijk begrepen hebben dat vrouwen ook naar de bioscoop gaan, op voorwaarde dat er een film op de affiche staat die hen aanspreekt”, dringt Isla aan. Maar waarom moet het hoofdpersonage van dit soort komedies bijna altijd afgeschilderd worden als een onvolwassen vrouw die geobsedeerd is door kleren, die op zoek is naar de perfecte man en die sowieso goed bij kas zit ? “Voor mij is Becky niet louter oppervlakkig”, verdedigt Isla Fisher. “Ik zie haar als iemand die haar weg nog niet gevonden heeft en daarom zoveel belang hecht aan uiterlijkheden. Ik probeer mijn personages en de beslissingen die ze nemen niet te veel te beoordelen. Ik vind het belangrijk om verliefd te worden op het personage dat ik speel en Becky is aanbiddelijk, lief en optimistisch. Het is ook een heel fysieke rol en ik houd van situationele humor. Haar telkens terugkerende stommiteiten zijn de ingrediënten van het genre : het is een komedie die er alles aan doet om mensen te laten lachen. Er zijn trouwens genoeg voorbeelden van sterke en schitterende vrouwenrollen in de bioscoop. En van actrices om ze te spelen.”

Het idee dat ze nu een mode-icoon is, vindt ze maar niks. “Dat doet me schaterlachen”, giert ze. “Als ik een kledingstuk kies, gaat comfort voor alles. Mode interesseert me niet. Ik heb mijn kindertijd doorgebracht met voetbal spelen met mijn broers. Ik was een echte jongen. In het begin had ik het zelfs wat moeilijk met kleren, tot ik ze zag als kostuums die me hielpen om in de huid van mijn personage te kruipen. Ik begreep dat elk accessoire moest roepen : deze vrouw is een shopaholic !” Na de opnames heeft Isla trouwens niets bewaard van haar prinsessengarderobe. Zelfs geen paar stiletto’s. “Die deden me alleen maar denken aan het maandenlange opstaan voor dag en dauw”, zegt ze al lachend. Ook thuis praat ze niet over kleren met Sacha, die nochtans sinds enkele maanden in de huid van een grappige fashionisto gekropen is, alias Bruno, een Oostenrijkse modejournalist. “Gelukkig hebben we elkaar andere dingen te vertellen”, ontwijkt ze de vraag. “Bruno en Becky zijn vast en zeker even competent, op hun manier. Maar als je mijn mening wilt : Rebecca Bloomwood heeft veel meer smaak !”

Door Isabelle Willot