Grant moet het vooral hebben van zijn jongensachtige charme, zijn spreekwoordelijk Brits flegma, zijn aandoenlijke onhandigheid en zijn zichzelf omlaaghalende humor. De laatste jaren speelde hij tot vervelens toe de stotteraar die nonchalant over zijn dialogen struikelt. Liefhebbers zullen even opschrikken als ze hem zien in de medische thriller ?Extreme Measures?, vanaf volgende week in de bioscoop.

Patrick Duynslaegher

De carrière van Hugh Grant (36) valt keurig uiteen in een periode voor en een periode na het beruchte incident in Beverly Hills tijdens de zomer van 1995. Na een interviewsessie in het Four Seasons-hotel besloot Grant zijn gedachten te verzetten. Hij werd door de politie in zijn auto betrapt terwijl een prostituee hem pijpte. De roddelpers stortte zich met een zelden geziene hardnekkigheid op het minischandaal. Het werd zelfs in serieuze opiniebladen als Time en Newsweek breed uitgesmeerd, alsof het om wereldschokkende onthullingen ging.

Volgens velen had Grant zich voor eeuwig verbrand, en zou dit slippertje aan zijn carrière onherstelbare schade hebben toegebracht. Niets was minder waar. Terwijl Grant en verloofde Elizabeth Hurley geen moment rust meer kenden, floreerde de carrière van Grant, een bevestiging van het showbizz-axioma dat elk schandaal goed is voor de ticketverkoop. Zelfs een misbaksel als Nine Months profiteerde van de extra publiciteit. Deze zwangerschapskomedie was ook de eerste grote Hollywoodfilm van deze Britse acteur, die met de fenomenale hit Four Weddings and a Funeral voorbarig werd binnengehaald als de Cary Grant van de jaren negentig.

Voor Grant is de medische thriller ExtremeMeasures minder een radicale koerswijziging dan een terugkeer naar zijn eerste periode, de jaren voor zijn internationale doorbraak in Four Weddings. De in 1960 geboren acteur die in Oxford literatuur studeerde, had toen al een 15-tal films op zijn actief, onder andere Maurice en Remains of the Day van Merchant-Ivory, Lair of the White Worm van Ken Russell, en Bitter Moon van Roman Polanski.

In Extreme Measures speelt hij Guy Luthan, dokter op een eerstehulppost van een groot ziekenhuis in New York. Een aantal patiënten bezwijkt aan geheimzinnige symptomen. Het rare is dat het altijd om mensen gaat die door niemand zullen gemist worden : daklozen, schooiers zonder verwanten of vrienden. Luthan wil er het fijne van weten en komt een geheim medisch researchprogramma op het spoor, geleid door dr. Lawrence Myrick ( Gene Hackman), een van de meest gerespecteerde neurologen van het land. De publiciteitsslogan van de film (?Not all surgery is intented to cure?) wordt akelig bewaarheid.

Extreme Measures, een film over morele dilemma’s in de medische professie en de niet zo nobele daden van machtige dokters die God willen spelen, is de eerste productie van Simian Film, de maatschappij die Grant zelf oprichtte met Elizabeth Hurley, zijn vriendin én het gezicht van Estée Lauder. Voor het in de productie debuterende duo staat er dus heel wat op het spel, ook de reden waarom Grant noodgedwongen interviews geeft. Omdat het Sunset Boulevard-incident toch onvermijdelijk is, vallen we maar met de deur in huis.

Dat incident is u blijven achtervolgen. Is daar volgens u iets positiefs uit voortgekomen ?

Hugh Grant : Ik heb er een punt achter gezet en wil er gewoon niet meer over praten.

Maar toch blijven de mensen ernaar verwijzen ?

Nee, niet ?de mensen?, journalisten ! Nogmaals, ik heb niets meer te zeggen over deze zaak.

Is het de eerste keer na het incident dat jullie getweeën de pers trotseren ?

We willen de film promoten, zo simpel is het. We hebben erover gepraat, en besloten dat het echt nodig is om met de pers te praten. Ik kan je verzekeren : als we het hadden kunnen vermijden, hadden we dat zeker gedaan. Maar het hoort er nu eenmaal bij. Ik zal trouwens nooit meer tegen de Engelse pers praten, die kan me gestolen worden het gaat toch om een relatief klein marktsegment.

De Engelse roddelpers is de ergste. Ze belet ons gewoon om in Engeland te wonen. Het is toch godgeklaagd dat we niet terugkunnen, hoe graag we dat ook zouden doen. Misschien gaan we deze winter in Frankrijk doorbrengen. Ik mis vooral het vroegere Engeland. Voor mij wil dat zeggen : het Engeland van voor ik Four Weddings and a Funeral maakte, de film die mijn leven helemaal overhoop gooide.

Wat is het meest irriterende dat u recent over uzelf hebt gelezen ?

Ik weet niet wat voor gekke dingen ze nu over mij schrijven, want ik lees het gewoon niet meer. Mijn publiciteitsagent stuurde me vroeger altijd van alles op, maar ik heb hem gevraagd om ermee te stoppen. Je krijgt het altijd ’s ochtends op je boterham en het verpest je hele dag.

Regisseur Michael Apted zei dat de uitdaging van Extreme Measures was of het publiek u zou aanvaarden in een regelrechte dramatische rol.

Ik heb vroeger heel wat puur dramatische rollen gespeeld, maar sinds Four Weddings and a Funeral hebben mensen de neiging om dat te vergeten. Voor mij was het dus geen onontgonnen terrein. Maar natuurlijk stellen de makers zich de vraag of de film zal aanslaan bij het grote publiek dat me associeert met komische rollen.

Een film als The Englishman Who Went Up a Hill But Came Down a Mountain kostte vijf miljoen dollar, je weet dat die film vroeg of laat zijn geld zal opbrengen. Maar als je 38 miljoen dollar krijgt om een film te maken, ben je de geldschieters enige verantwoording schuldig. Je moet het commerciële aspect in overweging nemen. Dat is gewoon een kwestie van verantwoordelijkheidszin.

U praat als een echte Hollywoodacteur.

Ik hoop echt dat ik niet de mentaliteit van een Hollywoodster heb. Het was nooit mijn bedoeling om carrière te maken in Hollywood, maar als je door een samenloop van omstandigheden plotseling die kans krijgt, kun je ze ook niet laten liggen. Ik was de eerste om me erover te verbazen dat ik zulke aanbiedingen kreeg, maar dacht bij mezelf : waarom er niet van profiteren ? Mijn ?Hollywoodcarrière? stelde me in staat een film te produceren, iets wat ik echt graag doe en wat ik in de toekomst meer wil doen. Het laat me toe om echt betrokken te zijn bij het creatief proces. In mijn Engelse films werd ik meer opgevoerd als acteur en had ik zelf weinig in de pap te brokken.

U hebt zelf meegeschreven aan uw rol in Extreme Measures ?

Mijn personage was eerst heel obstinaat. Een ex-cocaïneverslaafde, typische New Yorker, erg agressief. Ik vond hem gewoon niet sympathiek. Ik heb de bittere pil wat helpen verzachten, zodat het publiek de kans krijgt om me ook te appreciëren in een puur drama, en geen etter van een kerel te zien krijgt.

Hebt u ten behoeve van uw rol research verricht in een ziekenhuis ?

Ja, we hebben veel uitgehangen in het Bellevue Hospital in New York, een zeer angstaanjagend ziekenhuis uit de vuurlinie : crackverslaafden, daklozen, mensen met kogelwonden. De eerste dagen waren we zwaar ontgoocheld omdat er vreemd genoeg niets vreselijks te beleven viel, maar dan kregen we onze portie geronnen bloed. En het was behoorlijk fascinerend. Het zag er helemaal niet uit zoals die dokters die ons adviseerden bij het script ons hadden verteld. Als je plotseling opgeroepen wordt voor een urgentie, heb je helemaal niet de tijd om je masker te dragen en beschermende kledij. Nee, je vliegt er gewoon in, het is een totale chaos.

Als ik zelf een dokter zou moeten zijn, dan liever een in de geneeskunde, want het psychische boezemt me te veel angst in. Maar ik zou een levensgevaarlijk chirurg zijn : ik ben zo onhandig dat ik iedereen zou doden die bij mij onder het mes gaat.

Bent u ook afgedaald in de ondergrondse parallelle wereld van de stad, waar de ?molmensen? leven ?

Jawel, we hebben allemaal die plekken bezocht. Zeer onprettig, vies en bangelijk.

Hoe ziet u de problematiek van Extreme Measures ? Hoever mogen experimenten gaan om de medische wetenschap vooruit te helpen ?

Ik deel in grote mate het standpunt van mijn personage in Extreme Measures. Dit gezegd zijnde, zodra Gene Hackman aan het eind zijn grote speech afsteekt, begon ik toch te twijfelen : misschien heeft hij toch niet helemaal ongelijk. Maar zodra ik weer rationeel denk, ben ik het volkomen eens met mijn personage. We hebben er ook over gewaakt dat Hackman niet de gebruikelijke krankzinnige geleerde is, maar hebben hem een grote credibiliteit meegegeven.

Wat is uw ergste ziekenhuiservaring ?

Jaren geleden kwam ik terug van een feestje en dacht ik dat ik doodging. Ik was doodziek, er kwam een rood goedje uit mijn mond, ik dacht dat ik bloed spuwde, ging in aller ijl naar het ziekenhuis, viel bijna in zwijm, maar hoorde toch nog de verpleegster aan de dokter vragen wat er met mij scheelde. Niets zei de dokter, hij is gewoon stomdronken. Maar ik bleef aandringen dat ik doodziek was en bloed spuwde. Tot de dokter vroeg of ik misschien tomaten gegeten had. Jawel, dat was de verklaring. Een bijzonder vernederende ervaring !

U speelt ook een kleine rol in ?Restoration? ?

Een heel klein rolletje. Ik ben een boosaardige 17de-eeuwse portretschilder. Ik hou ervan af en toe een klein rolletje te doen. Zoals ik ook graag weer toneel zou spelen, wat nu helaas niet mogelijk is. De kansen die ik nu krijg, krijg ik nooit meer.

Krijgt u nog altijd veel scripts toegestuurd ?

Stapels, maar eerlijk gezegd is daar niet veel goeds bij. Het maakt mijn agent wanhopig. Daarom probeer ik liever via onze nieuwe productiemaatschappij projecten te ontwikkelen. Er zijn een paar projecten aan het sudderen, met name een komedie die ik heel graag zou doen en waarin ik ook zal meespelen. Ik geniet meer van het produceren of het schrijven, maar ik moet wel acteren, want dat is de reden waarom die films zullen gefinancierd geraken. Maar ik beleef er het minste plezier aan. Liefst zou ik natuurlijk regisseren, want de regisseur is de echte baas. Ik vrees wel dat ik een echte machtswellusteling zou zijn.

Is het het acteren zelf dat u niet graag doet, of alles wat er bij komt kijken ?

Het is niet dat ik het niet graag doe. Maar ik heb er nu twintig films opzitten en na een tijdje wordt het een beetje saai. Iedere acteur zal je hetzelfde vertellen. Komt daarbij dat je vertolking in zulke sterke mate in handen is van andere mensen. Alles hangt ervan af hoe je rol wordt geschreven, hoe jij wordt belicht, hoe het materiaal wordt gemonteerd. Je hebt er zo weinig controle over.

Produceren was een echte uitdaging. Ik ben nog altijd doodsbang. Ik was zo bezorgd dat ik er net voor de opname letterlijk grijze haren van kreeg.

Nu ik bij de productie ben betrokken, moet ik ook non-stop aan de slag. Ik word met van alles lastiggevallen, tot en met de kleur van de T-shirts die we voor de filmpromotie weggeven. Ik mis mijn vroegere luilekkerleventje. Maar het is nog niets vergeleken met Elizabeth. Zij heeft wel twaalf banen, gewoon krankzinnig !

We zijn nu acht jaar samen en zijn voor het werk soms lange periodes van elkaar gescheiden. Maar Elizabeth en ik hebben een symbiotische relatie. We maken soms ruzie, daar niet van, maar we zijn ook bijzonder goed op elkaar afgestemd. Ik word er soms gek van dat ze mijn zinnen afmaakt, omdat ze precies weet wat ik zal zeggen. Ze is geweldig, zij is degene met de echte passie voor die projecten, dat is echt zeldzaam. Het is een echte koorts. Zij was de stuwende kracht achter Extreme Measures. Telkens Michael Apted en ik ergens klem zaten en ze niet in de buurt was, stuurden we meteen een auto om haar naar ons te brengen, om samen het probleem op te lossen en te onderzoeken waar het in de betreffende scènes precies om ging.

Was er ooit echt sprake van dat u James Bond zou spelen ?

Nee, daar werd nooit serieus over gesproken. Ik weet dat het overal te lezen stond. (Ironisch) Tja, zou het dan toch kunnen dat journalisten af en toe de bal misslaan ? Ik zit niet te trappelen om actiefilms te doen. De opnamen zijn meestal stomvervelend. Er wordt vanuit zoveel mogelijk hoeken gedraaid, en de acteur loopt er voor spek en bonen bij. Drama is oneindig veel interessanter.

Wat doet u in uw vrije tijd ?

Ik luister nooit naar muziek, weet er trouwens niets van. Ik ga zelden naar musea ; dat doet me nog altijd te veel denken aan die schoolreizen uit mijn kindertijd naar het museum van natuurkunde. Veel kranten lees ik ook al niet. Ik ben altijd bang dat als ik de bladzijde omsla, ik iets over mezelf ga lezen. Daarom kijk ik alleen naar de frontpagina. Ik probeer boeken te lezen, maar het probleem is dat ik altijd met mijn gedachten elders ben : bij de film die dan in productie is of bij toekomstige projecten. Er is geen tijd voor iets anders. Dat baart me zorgen, want dat is typisch Hollywood. Je wordt die vervelende vent die alleen maar aan films denkt.

Wat mijn sportieve activiteiten betreft : ik speel een beetje tennis. De rest doe ik met periodes : het gebeurt dat ik drie weken op rij elke ochtend gymnastiek doe, maar het dan van de ene dag op de andere opgeef.

Elke ster opent nu een restaurant in Hollywood.

Interesseert me niet. Trouwens, kent u mensen die naar een Brits restaurant willen ?

Met welke acteurs en regisseurs zou u willen werken ?

Er zijn massa’s acteurs met wie ik graag zou werken, maar hoe beter ze zijn, hoe banger ik ben. Ik vond het bijvoorbeeld erg intimiderend om met Gene Hackman te werken. Regisseurs met wie ik graag zou werken ? Ach, waarschijnlijk dezelfde lijst als iedereen. In Amerika Jonathan Demme, Barry Levinson en Woody Allen. In Europa…, wel twee van mijn favorieten zijn nu dood : Louis Malle en Kieslowski.

Als u het mocht overdoen, zou u nog voor een acteercarrière kiezen ?

Ik betwijfel het. Ik geloof niet dat het beroep van acteur noodzakelijk zo wonderlijk is als velen ons doen geloven. Ik heb er plezier aan beleefd, daar niet van, maar ik denk dat er andere zaken zijn die me meer voldoening hadden geschonken. Wat precies, weet ik niet echt. Op zeker moment twijfelde ik over kunstonderwijs of reclame.

Nu u al die roem hebt vergaard en alles wat erbij hoort, verlangt u soms niet dat u gewoon die Britse knul was gebleven waar niemand ooit van had gehoord ?

Ja, soms denk ik dat wel. Het is natuurlijk aardig om rijk te zijn, maar ik heb dat nooit echt gewild. Ik heb echt niet te klagen, maar de tijden zijn veranderd. Wie in deze jaren een bekend acteur is, betaalt daar een veel hogere prijs voor dan pakweg twintig jaar geleden. De vermenigvuldiging van de media is zo groot, dat je letterlijk geen eigen leven meer hebt. Ik heb nog geen enkele filmster ontmoet die gelukkig is en op een of andere manier een privé-leven heeft. Iets wat in de jaren dertig en veertig wel kon, denk ik. Het leuke is eraf.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content