Amerikaans ambassadeur
VÓÓR DEZE HAD IK EEN BLAUWE. Sinds een jaar of tien draag ik Theo-brillen, lang voor ik ambassadeur was. Ik wist dat Theo een Europees merk was, maar Belgisch ? Geen idee. Maar sinds ik hier ben, leer ik elke dag bij.
BELGIË HEEFT 589 GEMEENTEN. Ik had me tot doel gesteld die stuk voor stuk te bezoeken. Ik ben nu ongeveer in de helft. Overal is iets bijzonders. Een mooi stadhuis, een prachtige kerk, een museum, een beroemd café, reuzen, legendes… Onlangs was ik in Herstappe bij Tongeren, met 84 inwoners de kleinste gemeente van het land. Op en top Belgisch : deels Vlaams, deels Waals.
EIND AUGUSTUS BEN IK TWEE JAAR IN BRUSSEL. Having a wonderful time. The people are wonderful, the food is marvellous. Overal waar ik kom, wachten me de heerlijkste gerechten, minstens een driegangenmenu.
MIJN CARDIOLOOG IN WASHINGTON HOUDT ZIJN HART VAST, maar hij mag op beide oren slapen. Mijn agenda is zo gevuld dat ik geen tijd heb voor al dat lekkers. Ik eet nog geen veertig procent van wat me wordt voorgeschoteld.
DE DAG BEGINT NÓG VROEGER sinds ik in februari een knieoperatie onderging. Elke week moet ik twee of drie keer voor kinesitherapie naar Antwerpen. Om vijf uur opstaan, om zes uur vertrekken. Kine van zeven tot acht. Terug naar Brussel voor mijn taalles van negen tot tien. De ene dag Nederlands, de andere dag Frans.
IK HAD NET ZO GOED IN CHINA KUNNEN ZIJN, in mijn beginperiode in België. Ik begreep geen jota van het Frans en Nederlands om mij heen. Nu weet ik tenminste waar het over gaat. Ik begrijp anderen steeds beter, maar zelf spreken, ho maar. Nederlands is aartsmoeilijk. “De tafel ligt vol boeken” : volgens mij is dat de moeilijkste zin op de hele planeet. Niet de boeken liggen, maar de tafel ligt : totaal absurd in mijn ogen.
“GEEF ME HONDERD REGELS DIE IK MAG VERANDEREN, en ik maak Nederlands gemakkelijk.” Dat heb ik mijn taalleraar gezegd. Frans is veel simpeler. Ik heb onlangs mijn eerste speech gehouden in het Frans, zonder spiekbriefje. Om dat in het Nederlands te kunnen, heb ik twee of drie jaar les nodig, denk ik.
MIJN VADER SPRAK GEEN WOORD ENGELS toen hij naar Amerika vertrok. Hij was een illegale vluchteling die in 1950 met een vals paspoort vertrok uit Dantzig, dat nu Gdansk heet. Als Poolse jood had hij de Holocaust overleefd, maar na de oorlog vond hij nergens werk. Hij heette Mogilnicki. Als je een naam wil verzinnen, neem je Smith, Clooney of Affleck, maar hij wilde Gutman heten, wat zijn voornaam was.
MIJN MOEDERS OUDERS WAREN RUSSISCH, ik ben dus een Amerikaan van de tweede generatie. Ik ben geboren en getogen in New York City, in de Bronx. Toen ik vijf was, zijn we van ons kleine flatje verhuisd naar een grotere woonst in Queens. Mijn vader is overleden toen ik zestien was. Ik kreeg een beurs, maar ik heb mijn studies grotendeels zelf betaald met baantjes als bordenwasser en kelner.
ONZE OUDSTE ZOON HEEFT GESTUDEERD AAN YALE UNIVERSITY en is nu zakenman in Washington. De jongste gaat in Brussel naar school. Na de zomervakantie gaat hij naar het laatste jaar middelbaar. Naar verluidt is het al een vijftigtal jaar geleden dat er nog schoolgaande kinderen in deze ambassade woonden.
–
Howard W. Gutman (New York City, 8 juli 1956) is een Amerikaanse advocaat en acteur en werd ambassadeur tijdens het presidentschap van Barack Obama. Gutman was al lang actief bij de Democraten als adviseur en bij het werven van fondsen, toen hij in 2007 toetrad tot het team van Obama, van wie hij een vriend en vertrouweling is.
Door Griet Schrauwen – Foto Saskia Vanderstichele
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
