Stakingen, scheurtjescentrales, bewaakte terrassen en schietpartijen in dancings : soms lijkt de wereld een dak dat zo hard lekt dat je niet weet waar eerst je potten en pannen neer te zetten om de regen op te vangen.

Gelukkig gebeuren er ook nog goede dingen – dingen die je zelf kunt verwezenlijken, zowel als dingen die op de lauwe wind moeten komen aandrijven. Altijd is er wel iets waar je naar op zoek bent. Is het geen nieuwbouwwoning, dan wel een skinny jeans, een toffere job of de liefde die je per abuis ontglipt is. Misschien is geluk omgekeerd evenredig aan het aantal dingen waar je op een gegeven moment naar op zoek bent. Soms ook, zoals bekend, is de jacht beter dan wat er gevangen kan worden, in putten met puntige staken of in een laf schepnet.

Goed nieuws, ongetwijfeld, is dat er weer Ford Mustangs door de straten rijden. Bakbeesten van 314 en zelfs 421 pk ; als je kiest voor de versie met de 5-liter-V8 onder de motorkap. “Dikke neus, impressionante stroomlijn, verleidelijke heupen, wat wil je nog meer ?”, schreef autojournalist Urbain Vandormael over die wagen, als was het een wat morsige vrouw die hij in een drankgelegenheid tegenkwam. En ook : “Wie valt voor een Mustang is geen watje en geen groene jongen, maar een zelfverzekerde hardrijder die zich geen snars aantrekt van wat de buren en spelende kinderen op straat over hem denken.” Het was lang geleden dat ik nog zo’n gespierde praat over een auto was tegengekomen.

Ooit, in de tijd dat een spoiler nog niet het verklappen van een plotwending betekende – in die tijd dus, was de Ford Mustang de lievelingsauto van mijn moeder. Op onbewaakte ogenblikken verklapte zij mij meisjesachtig dat dat steigerende paardje op de grille haar hart sneller deed kloppen. De Ford Mustang was pure emotie – zo heel anders dan onze duifgrijze of uitwerpselbruine Opels.

Mijn moeder mocht er wezen ; zij was al een babe toen dat woord nog niet op vrouwen gekleefd werd. Toen zij een jaar of twintig was, liep een per toeval passerende motorrijder een schedelbreuk op door zijn hoofd naar haar om te draaien, het evenwicht te verliezen en vervolgens keihard ten val te komen. Het moet een van de waarachtigste complimenten zijn die je een jonge vrouw kunt geven.

Zelf hield ik als kind ook danig van mijn moeder, in die mate zelfs dat ik beloofde ooit een Ford Mustang voor haar te zullen kopen – later, als ik groot en in het leven volkomen geslaagd was. Het is vreemd hoe het slagen in hun latere leven voor de meeste kinderen een uitgemaakte zaak is. Altijd ziet de toekomst er glanzender uit dan het heden ; het spreekt vanzelf dat jouw bestaan dat van je ouders zal overschaduwen. Nooit denk je dat je later misschien bij de hoeren een treurig aftreksel van de liefde zult zoeken, of – erger – in een duf kantoor de clausules van rechtsbijstandsverzekeringen zult zitten uitpluizen. Evenmin sta je stil bij de mogelijkheid dat je je halverwege de veertig kwetsbaar kunt voelen als een hart waar geen ribbenkast omheen zit. Kwetsbaarder dan je je als kind ooit gevoeld hebt.

Hoewel ik niet aan de voorspoed van mijn latere levensloop twijfelde, waren de dromen van mijn jeugd tegelijk bescheiden. Zo herinner ik mij, als veruit mijn brandendste verlangen, de wens om, als ik groot was, minstens één keer per week uit eten te gaan. In dat opzicht kan ik zeggen dat ik in het leven geslaagd ben. Ik ging al vaker uit eten dan ik mij als tienjarige kon voorstellen in mijn stoutste dromen. Een Mustang zou ik nu ook kunnen kopen, van zo’n gladde jongen in een showroom. Wat zou mijn moeder alsnog met zo’n muscle car aanvangen ? Ik zie mij al aankomen, brullend van glorie, op haar oprit waar bloemen in boterpotten groeien. Zij zou bang zijn voor dat monster, en met een zuinig mondje vinden dat ik mijn zuurverdiende geld verspild heb.

“Verlangen is als een rivier die steeds dezelfde naam behoudt”, schreef Multatuli, “maar waarin het water voortdurend verandert.”

En toch overweeg ik een proefrit.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Ik beloofde mijn moeder ooit een Ford Mustang voor haar te zullen kopen