Uit bed, in bad, kleren aan, boterhammen smeren, ontbijten, tanden poetsen, boekentas maken en de deur uit. En dat maal twee, drie of zelfs vier. Voor heel wat ouders is ’terug naar school’ synoniem met ochtendstress. Wij belden voor dag en dauw aan bij vier gezinnen, op zoek naar de ultieme tip.

Bart Van Caekenberghe (43) en Katrien Giebens (37) hebben een strakke ochtendplanning. Ook Emiel (10) en Paulien (7) dragen hun steentje bij.

Bart Van Caekenberghe: “Eigenlijk begint onze week op zondag. Dan kookt Katrien al wat maaltijden voor de volgende dagen. En we schrijven de planning op ons krijtbord. Wie brengt de kinderen naar school, wie gaat ze halen, welke hobby’s staan er gepland enzovoorts? Als de voorraad choco of speculaaspasta op is, dan moeten de kinderen dat ook opschrijven. Zo weet iedereen wat hem of haar te doen staat en is er veel minder stress en gekibbel.”

“De taken zijn trouwens netjes verdeeld : ik ben een ochtendmens, dus sta ik als eerste op, rond halfzeven. Ik maak de brooddozen, zet de boekentassen klaar en doe soms nog wat strijk voor ik vertrek. De kinderen staan zelf op rond kwart voor zeven, puur op hun biologische klok. Dan zijn ze hun vrolijke zelf, soms zelfs iets té. Het moet vreselijk zijn als je hen ’s morgens tegen hun zin wakker moet maken ! Emiel en Paulien gaan zich dan meteen wassen en aankleden. Hun mama legt de kleren wel nog klaar, al gaat dochterlief niet altijd akkoord…”

“Daarna hebben ze nog wat tijd voor zichzelf : ze mogen televisie kijken of een videospelletje spelen. Op school moeten kinderen al genoeg in de pas lopen, dus zo’n rustig momentje is geen overbodige luxe. Maar nadien dekt Emiel wel de ontbijttafel. Intussen is ook hun mama uit bed en ontbijten ze met hun drietjes, ik ben dan al naar het werk. Behalve op woensdag : dan krijgen de kinderen ‘boterhamservice’ in de zetel. Maar meestal loopt alles vlot, want Emiel is een ideale timekeeper. Hij houdt in de gaten of alles volgens schema verloopt !”

Sinds de dood van zijn vrouw Véronique staat Jona Ceuppens (36) er alleen voor om Lucas (9), Simon (7) en Clara (4) klaar te stomen voor school.

Jona Ceuppens: “Vroeger deed Véronique de ochtendshift, want ik was al vroeg de deur uit. Maar toen zij drie jaar geleden stierf, kwam ik er alleen voor te staan. Ik denk dat ik wel iets strenger ben dan zij. Van Véronique mochten de kinderen soms nog wat televisie kijken. Maar ik vind het heel belangrijk om allemaal samen te ontbijten. Gelukkig verloopt dat meestal vlekkeloos. Routine is de sleutel : doe altijd alles in dezelfde volgorde, dan vergeet je niets. Ik sta tussen zes en halfzeven op, neem een douche, drink een kop koffie, dek de tafel en smeer de boterhammen.”

“Rond zeven uur maak ik de kinderen wakker, al is Lucas dan meestal al zelf opgestaan. Mijn oudste zoon lijkt het hardst op mij : hij doet wat hij moet doen, zonder te lanterfanten. Vaak spoort hij zijn broer en zus zelfs aan om wat op te schieten, zodat ik me zeker niet zou opwinden. Simon is een heel ander kind : hij doet alles op zijn dooie gemak. En Clara, dat is de enige met een ochtendhumeur. ’s Ochtends kan ze nog niet tegen licht, en er zijn geregeld discussies : ze wil geen sokken met bloemetjes maar met bolletjes, of omgekeerd. Er moet boter op de boterham, of net niet.”

“Maar eigenlijk krijg ik alleen stress in de auto. Als we om 7.50 uur vertrekken, gaat alles vlot. Maar na acht uur staan we soms in de file. Of erger nog, voor een open brug. Dan durf ik weleens te vloeken. Hun school is ook niet naast de deur. We hebben bewust voor een Freinetschool gekozen, vijf kilometer verderop. Wat doet een mens zichzelf toch aan… Gelukkig is het niet élke dag zo druk, want op woensdag werk ik niet. En elke maandagavond komt mijn moeder logeren. Zij brengt op dinsdag de kinderen naar school, zo kan ik wat vroeger naar het werk.”

De ultieme tip van Jona

“Toegegeven : ik heb een licht ochtendhumeur. Maar ik drink al één kop koffie voor ik de kinderen uit bed haal. Tien minuutjes voor jezelf kunnen wonderen doen.”

Liesje Mentens en Karel Vangrimde (allebei 33) vinden het belangrijk om samen te ontbijten met Korneel (4), Jeanneke (3) en Colette (1).

Liesje Mentens: “Wij leven al vier jaar zonder wekker. In al die tijd hebben we ons nog maar één keer overslapen. Colette is onze wekker : tussen zes en halfzeven wordt zij wakker. Ze begint gelukkig niet te wenen, maar klopt met haar fopspeen tegen haar bedje. Dan krijgt ze haar flesje bij ons in bed. Even later kruipen de andere twee er ook bij, heel stilletjes. Het is heerlijk om daar zo te liggen met z’n allen, midden in de week.”

“Rond zeven uur staan we dan op om de kindjes te wassen en aan te kleden. En daarna beginnen ze elkaar te entertainen. Dan spelen ze allemaal samen in hun keukentje : heel schattig. We krijgen altijd honderden ijsjes en lasagnes voorgeschoteld. Maar tijdens het ontbijt mogen ze niet spelen, dan moet er gegeten worden. En gebabbeld natuurlijk. Dat vinden we heel belangrijk. Karel komt ’s avonds pas vrij laat thuis, de kindjes liggen dan al in bed. Als we niet samen ontbeten, zou ons gezin veel minder samenhangen. Nu kunnen de kinderen naar school vertrekken met een vaste basis.”

“Het ontbijt is trouwens een heel rustig moment : pas om halfnegen vertrekt Karel met Korneel en Jeanneke naar school, op de fiets. Maar als ze buitenstappen, slaat de stress wel toe. Zeker in de winter. Dan moet je aan àlles denken : schoenen, muts, handschoenen, jas, sjaal. Soms staan ze dan al op hun kousen buiten. Dat zorgt wel eens voor elektriciteit in ons hoofd.”

Door haar co-ouderschap is het bij Stefanie Carbon (38) enkele ochtenden per week erg kalm. Maar anders is het gezellig druk met Manon (13), Lukas (11), Basil (8) en Elisa (5).

Stefanie Carbon: “Ik ben een ongelofelijke ochtendmens ! Al zien mijn ochtenden er wel heel verschillend uit. Als de kinderen bij hun papa zijn, is het ’s morgens pure luxe : een uur langer slapen, rustig koffie drinken en de krant lezen. Maar op de andere dagen is het hier ook heel gezellig. Dan sta ik als eerste op, rond halfzeven. Ik maak mezelf klaar en doe nog wat klusjes, zoals de vaatwasser legen. Al probeer ik het meeste werk de avond voordien te doen.”

“Vroeger ontbeten we allemaal samen, maar nu gaat Manon naar een andere school, dus wek ik haar wat vroeger dan de rest. Zij is de enige met een ochtendhumeur, waardoor de ochtendspits tot voor kort nogal moeilijk verliep. Maar nu heeft ze tijd om rustig in haar eentje te ontbijten, wat leuker is voor haar én voor ons. Maar als er iets misloopt – een kleintje dat ziek wakker wordt bijvoorbeeld – kan ik gelukkig wel op mijn oudste dochter rekenen, want ze is heel volwassen voor haar leeftijd. Dan neemt ze de telefoon en zoekt ze mee naar oplossingen. Zulke momenten zorgen natuurlijk voor stress, maar meestal verloopt het ontbijt vrij rustig.”

“Daarna begint de drukte : op de fiets. Dan beseffen ze ineens wat ze allemaal vergeten zijn. Meestal om 8.23 uur, twee minuten voor de schoolbel gaat ! Het fietsen op zich lukt vrij vlot, alleen Elisa heeft nog een beetje hulp nodig. Maar er fietsen dan heel wat andere ouders voorbij en die willen allemaal een praatje slaan. Heel gezellig, maar zo verlies ik het overzicht en word ik soms echt bang voor auto’s. Eigenlijk zou het veel gemakkelijker zijn om snel in de auto te springen. Maar de kinderen kiezen resoluut voor de fiets !”

De ultieme tip van Stefanie

“De kinderen hebben een heel druk leven, dus ik laat hen zo lang mogelijk slapen. De kleintjes maak ik al zingend of kriebelend wakker, en ik geef ze de tijd om zachtjes te ontwaken. Daardoor verloopt het ontbijt heel rustig : ze zitten dan nog in rustmodus.”

DOOR Stefanie Van den Broeck – FOTO’S Filip Van Roe

‘Op de fiets denken ze er plots aan : oei, we moesten van de juf een leeg botervlootje meebrengen… Twee minuten voor de schoolbel gaat !’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content