Crèchecoördinator Een geboren leider ben ik niet. Ik was het tweede in een gezin van vier meisjes. Mijn oudste zus nam het heft in handen. Als puber zat ik vol twijfels. Ik ben lang heel naïef geweest. Met als gevolg dat ik zo nu en dan een flinke mep tegen mijn kop kreeg.

Gelukkig had ik mensen rond mij die me deden openbloeien. Mijn ouders wezen mij de weg, met hun werkethiek en engagement. Ik heb ook veel te danken aan mijn man : voor hem is the sky the limit. Onder impuls van dichte familie richtte ik De Kikker mee op. Toen zij er na een jaar uitstapten, keek ik tegen een berg schulden aan. Toch nam ik de uitdaging aan.

Er is nog niets veranderd. Toen we twintig jaar geleden startten, zonder erkenning, was er óók al een nijpend gebrek aan kinderopvang. Ik kreeg van niemand hulp, maar was ook van niemand afhankelijk. Een prettige gedachte.

Ik wou kinderopvang op maat : inspelen op de noden en behoeften van elke ouder. Nu is flexibele opvang een hot item, destijds waren er nauwelijks centra die dat aanboden.

Mijn vertrekpunt is altijd elk kind in zijn eigenheid. Dat komt op de eerste plaats. Mijn team moet die bezorgdheid delen. Wie er anders over denkt, vertrekt vroeg of laat. De eerste keer iemand moeten ontslaan, bezorgde me slapeloze nachten.

We mogen niet te bescheiden zijn. Dat probeer ik mijn team mee te geven. Vroeger stak ik me als een struisvogel weg. Mijn katholieke opvoeding had me ingepeperd dat je naaste belangrijker is dan jezelf. Nu is mijn overtuiging dat je meer voor anderen kunt betekenen als je stevig in je schoenen staat.

Samenwerken, met inspraak, en toch feedback kunnen geven : dat is het moeilijkste. Tijdens functioneringsgesprekken moeten werkpunten aan bod kunnen komen, zonder dat dit bedreigend overkomt. Daar heb je veel humor en geduld voor nodig.

Ooit hoop ik een boek te schrijven. Vooral over vorming en groeien op de werkvloer. De opleiding kinderverzorging is te theoretisch. Meisjes zouden langer van de praktijk moeten proeven om te ontdekken of de job aan hen besteed is. Met een dagelijkse evaluatie, zodat je kort op de bal kunt spelen. Als ik zeg : “We moeten allemaal nog groeien”, dan schrikt dat mijn mensen af. Wanneer ze hier terechtkomen, hopen ze net eindelijk van de school verlost te zijn. ( lacht)

Het intrigeert me hoe langzaam we vooruitgaan. Ik stel me de vraag hoe we mensen sneller op een hoger niveau kunnen tillen. Want als we hen zover krijgen, vinden ze ook meer voldoening in hun werk.

Onderschat dit werk niet : van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat een groep kinderen animeren. We willen niet enkel goed voor hen zorgen, maar ook hun ontwikkeling stimuleren.

Kinderverzorgster is een roeping. Het moet uit je hart komen. Deze kinderen zitten op een cruciale leeftijd, waarop ze heel afhankelijk zijn. Dat is een grote verantwoordelijkheid. Zelfs na twintig jaar blijf ik het voor ouders een grote stap vinden om hun baby hier achter te laten. Het vertrouwen dat we krijgen, mogen we nooit beschamen.

Ouders zijn ook weleens té bezorgd. Ze durven hun kinderen geen grenzen meer te stellen. Het is nochtans goed dat ze met frustraties leren om te gaan. Als je niet meer “nee” durft te zeggen tegen een kind… Ons principe is : liefdevol kordaat zijn.

Langer dan tien jaar ging ik dit niet volhouden. Ik had nog zoveel plannen. Na die tien jaar vroeg ik me echter af waarom ik zou stoppen. Iets wat je hebt opgebouwd, laat je niet zomaar los. Ik zie trouwens almaar meer uitdagingen.

Mijn dochters, veertien en achttien, vinden dat ik te veel werk. De combinatie werk en gezin is niet eenvoudig. Ik ben net twee weken met vakantie geweest. Geen enkele keer heb ik met mijn medewerkers gebeld. Het was de eerste keer dat me dat lukte.

Tegenwoordig kies ik al eens voor mezelf. Dan ga ik om halfnegen ’s ochtends de stad in, drink een koffie en lees de krant. Als ouders mij op een terrasje zien zitten, geneer ik me niet langer. Door Peter Van Dyck / Foto Wouter Van Vaerenbergh

Hilde Stevens (46) is pedagoge en coördinator van Kindervilla De Kikker in Kessel-Lo.