Toen ze trouwde, kende ze haar rivale al : zijn carrière. De werkgever van André werd almaar inhaliger. Tot de veer brak bij Marianne, ze vond het leven terug in de armen van Herman, hun chauffeur.

Ik heb het gevoel dat ik dertig jaar van mijn leven niet echt geleefd heb. Het is achteraf makkelijk gezegd, en de verwondering over die jarenlange apathie is confronterend, maar het is niet anders. Ik ben op mijn zesentwintigste getrouwd met André. Vanaf onze ontmoeting was het duidelijk dat hij een geweldige carrière tegemoet ging. Al in zijn studententijd deed hij goedbetaalde stages bij gereputeerde werkgevers die hem gretig een contract aanboden. Hij ging na zijn studie dan ook aan de slag bij een onderneming waar slechts weinig jonge starters de kans krijgen om er hun carrière te beginnen. Een dergelijke aanbieding moet je verdienen door het leveren van topprestaties, lange werkuren en een permanente beschikbaarheid. Bij de ondertekening van zijn arbeidscontract begon mijn toekomstige man ook een levenslange intense relatie met zijn werkgever.

Veel mensen waren jaloers op ons. Ik kan me voorstellen waarom. We zagen er goed en gelukkig uit, hadden alles wat we nodig hadden en meer. We maakten verre reizen, gingen stijlvol gekleed, gaven geregeld feestjes. Familie en vrienden zagen de achterkant van een dergelijke levensstijl niet. Mijn man was niet enkel met mij maar ook met zijn werk getrouwd, en die partner is niet alleen veeleisender, maar is ook dwingender en manipulatief, wil altijd op de eerste plaats komen en eist alle aandacht op. Om maar een paar voorbeelden te geven : de nacht voor ons huwelijk heeft André doorgewerkt, waardoor hij voor het altaar stond met een slaapkop. Twee dagen na ons huwelijk zat hij voor een conferentie op een vliegtuig naar Bangkok, alleen. De geboorte van onze dochter Sophie heeft hij op een haar na gemist door een crisisbijeenkomst in Londen, en na de geboorte van onze zoon Christophe ruilde hij vroegtijdig zijn vaderschapsverlof in voor een zakenreis naar Rome.

Ik ben niet vaak alleen geweest. Ik had mijn familie, mijn vrienden en mijn kinderen. Maar ik was heel vaak erg eenzaam. En wat op den duur een uitgeholde relatie en levensstijl werd, werd gevuld door een aanzienlijke sociale status, macht en rijkdom. Ik besef nu dat je daar niet van kunt leven. Het geeft je enkel een vals gevoel van geborgenheid waarin je je probeert te nestelen en waar je erg afhankelijk van wordt.

Gerespecteerde wederhelft

Om de twee jaar bood het bedrijf van André al de werknemers en hun partner een reis aan. Die reizen waren peperduur en representeerden de bedrijfscultuur. Een van die reizen is me meer dan de andere bijgebleven. Twaalf jaar na de geboorte van Christophe pakten we onze koffers voor een vijfdaagse in Marrakech. Er was een vliegtuig gecharterd en een luxueus resort afgehuurd. We hadden diners op plekken waar normale stervelingen geen voet zetten en trokken daarna naar decadente feestjes die altijd duurden tot de zon opging. Ik zal toen ongeveer 44 geweest zijn. André was gepromoveerd tot de op één na hoogste positie in het bedrijf, hij bereidde zich voor op de eindsprint naar de top.

Op de tweede avond in Marrakech had de president-directeur bij het aperitief een mededeling. Het ging over ons, de partners van zijn werknemers. Om zijn dankbaarheid te uiten tegenover de wederhelften die de veeleisendheid van zo’n werkgever moest verdragen, werd ons een nieuwe naam toegekend. Waar ik vroeger op uitnodigingen en in toespraken als lovely partner werd betiteld, werden ikzelf en alle andere aanwezige vrouwen en één enkele man gepromoveerd tot respected partner. De gerespecteerde wederhelften. Daarbij werd ons de volgende dag ook een gratis wellnessbehandeling aangeboden, terwijl onze echtgenoten aan het werk waren. Tijdens die toespraak is er iets in mij veranderd. Ik deed in gedachte een stap achteruit. Ik zag die president-directeur zijn publiek toespreken, ik zag de jonge mensen aan de tafels rondom ons. De vrouwen die vol bewondering hun nieuwe titel in ontvangst namen en trots naast hun partners het glas hieven. Ik zag de partners die de klok rond werkten, de weg naar huis aan het verliezen waren en troost zochten bij elkaar tijdens dure etentjes en zakenreizen. Ik zag collega’s van André van wie het huwelijk op de klippen gelopen was. Ik zag ons allemaal samen in de hoogste kamers van de macht en voelde me ongemakkelijk worden.

En ten slotte zag ik André met een brede glimlach naast mij zitten. Ik ben er zeker van dat hij toen bedacht hoe hij over een paar jaar zelf een dergelijke speech zou geven. Ik wist dat ik hem kwijt was. De concurrentie had gewonnen. Als ik hem zou vragen om eruit te stappen, zou hij niet voor mij kiezen. Het verbaasde me niet eens. Hij kon niet anders. Hij had zijn werk lief en hij had het nodig om een leven op te bouwen. Alleen had ik toen voor het eerst behoefte om uit onze gouden kooi te stappen en die samen in te ruilen voor een hutje, ergens ver weg van de plek waar we toen zaten en van het gezelschap waarin we vertoefden.

Toen Christophe het huis uit was, ben ik weggegaan. Ik heb André de maanden na die reis geconfronteerd met de invloed die zijn keuzes op ons leven en onze relatie hadden. Hij begreep me niet, hij reageerde niet op mijn opmerkingen. Of toch wel : niet zoveel later begon hij een relatie met een collega. Dat was het dan. Ik heb uiteindelijk een helpende hand gehad in mijn beslissing om er een punt achter te zetten.

Bewust sober

Ik ben niet gemaakt om alleen te zijn. Ik ben omarmd door de man die me jarenlang heeft gekend als de vrouw van André, een vrouw die ten dienste stond van haar man en zijn werkgever en daarvoor niet de aandacht en geborgenheid kreeg die ze nodig had. Die man is Herman. Hij was de chauffeur van André en soms ook van mezelf. Hij heeft veel gezien van het leven dat André en ik leidden.

Met Herman kwam ik in een soort film-scenario terecht. Hij was de ‘man uit de straat’ bij wie ik mijn hart kon luchten. Hij leek van een andere, échte wereld. Het klinkt cliché, maar hij gaf me een blik op de realiteit achter het plaatje waarin ik trachtte te overleven. Hij was voor mij het pure leven, met meer lucht, meer ruimte, meer realiteitsbesef en, zo bleek later, met meer liefde. Ik leef nu veel intenser en ben dankbaar voor elke nieuwe dag die ik met Herman doorbreng. We leven bewust sober ondanks de royale alimentatie die ik ontvang.

André is overgeplaatst naar Dubai, hij heeft een fout gemaakt en dat is hem niet in dank afgenomen. Zo gaat het aan de top. Maar hij is niet ongelukkig, hij roeit verder met gouden riemen, hoeft niet in te boeten op zijn rijkelijke levensstijl en hij heeft een nieuwe vrouw die mijn rol heeft overgenomen. Ook zo gaat het aan de top : alles en iedereen is vervangbaar. Ik blijf liever op begane grond en durf al eens te glimlachen als ik een blik omhoog werp. Ik kijk nog met een wrang gevoel op de voorbije jaren terug, maar ik ben nog op tijd geland om intens te genieten van de mooie tijd die me rest.

DOOR TINE MAENHOUT

“Ik had voor het eerst behoefteom uit onze gouden kooi te stappen, en die te ruilen voor een hutje, ver weg van zijn topbedrijf”