Toen het land uit de bol ging over de verloving van kroonprins Filip en Mathilde d’Udekem d’Acoz, lag ik noodgedwongen in bed en had ik dus ruimschoots de tijd om de uitgebreide verslaggeving in kranten, magazines en op de televisie te bekijken. Het was andermaal een beetje verbazingwekkend hoe we met z’n allen wild enthousiast werden over het feit dat een timide Brusselse vrijgezel van 39 een mooi en goedlachs meisje had gevonden op de banale Reyerslaan. Over de kroonprins is niet veel meer bekend dan dat hij de jongste jaren een beetje zat te verpieteren op een flatje in het immense Brusselse koninklijk paleis, en dat hij er alles aan doet om zijn imago van bruggenbouwer tussen de gemeenschappen te verstevigen.

Mathilde is al evenzeer superdiscreet, een illustere onbekende logopediste. Toch slaagden de verslaggevers, ook van ernstige kranten, erin om bladzijden vol te pennen met halve en hele verhalen. Het ging er allemaal in als zoete koek. Alsof het land snakte naar zo’n sprookje voor het slapengaan.

Mathildes pa, een edelman van West-Vlaamse afkomst, heeft een wit kasteel en veel land in een onooglijk Ardens dorp, en gaat minzaam om met zijn dorpsgenoten en nieuwsgierige landgenoten. Dat vindt het volk mooi. Er is ook die sympathieke rondborstige oom die burgemeester is van Poperinge. Er werd nog een zeer vroom nichtje opgevoerd dat over de toekomstige prinses alleen goede dingen kon vertellen.

Al draagt Mathilde nog geen kroon, een aureooltje heeft ze wel al gekregen met ruime instemming van het Belgische volk. Er valt geen wanklank te bespeuren. Filip koos een discreet en mooi meisje van bij ons, en daar lijkt het land unaniem erg tevreden over. Dat ze – ondanks de West-Vlaamse vakanties uit haar jeugd – haar Nederlands ergens bij onze noorderburen moest gaan bijspijkeren gedurende zes maanden, het mag geen smet op het blazoen werpen… Een beetje goede wil van het vorstenhuis wordt immers altijd ruim gehonoreerd met dankbaarheid van de onderdanen.

En het is toch wel sympathiek dat Filip met luider stem verkondigde dat hij zijn verloofde zélf had gevonden. Dat heeft de Nederlandse kroonprins Willem-Alexander allicht ook. Maar met zijn avontuurlijke Nederlandse aard zocht hij het toch iets verder: op een skivakantie in het Argentijnse Bariloche liep hij een flamboyante inlandse dame met een drukke baan in New York tegen het lijf. Alleen brengen de politieke connecties uit het verleden van haar pa wat problemen met zich. Ondanks de ook daar welkome romance veroorzaakte dat toch enige deining in Holland. Op dit moment is het windstil, misschien denken ze daar op het paleis wel dat het zal koelen zonder blazen.

Aan het Belgische hof wordt dezer dagen discreet maar hard gewerkt aan het imago van Filip en Mathilde. Er was de ontmoeting met jonge mensen die via het Prins Filipsfonds hun leeftijdgenoten van over de taalgrens leerden kennen, er komt een reeks Blijde Intredes in de Belgische provinciehoofdsteden, en op 13 november wordt er op het paleis van Laken een groot avondfeest voor “het volk” georganiseerd.

Men is op dit moment nog aan het uitknobbelen hoe dat “volk” nu best kan geselecteerd worden. Het zal allicht “proper” volk zijn. Dat kan haast niet anders met die ietwat vernauwde, oerburgerlijke kijk die de entourage van ons vorstenpaar heeft op de samenleving. Een wandeling door de tuin van Laken en een informele drink met de royalty watchers uit de nationale pers wordt al voorgesteld als een nieuwsoortig avontuur.

Zoals ons enkel een blik op hen gegund wordt door de soft-focuslens van Story en Royalty, zo wordt voor de leden van het koninklijk huis ook een selectie gemaakt van hun contacten met het volk door lieden wier horizon niet veel verder reikt dan conversatieve oerburgerlijke milieus en de bevolking van jezuïetencolleges en selecte kloosterscholen. Wie Filip en Mathilde straks te zien krijgen is dus niet hét volk, maar hun soort volk. Of althans wie naar hun soort volk opkijkt. Het leven in dit land is wat breder dan dat.

Tessa Vermeiren