De architecte Christine Conix heeft een hoevecomplex in de Crete Senesi in Toscane heropgebouwd. Binnen de strikte normen van de lokale stedenbouw wist ze het interieur een heel persoonlijke, minimalistische interpretatie te geven.

:: De vier woningen van Le Podere Ferranesi worden verhuurd. Voor meer inlichtingen surft u naar www.ferranesi.it (e-mail : info@ferranesi.it)

:: Meer inlichtingen over het meubilair van Ethnicraft vindt u op www.ethnicraft.com, de site van de architecten is www.conixarchitecten.be

De renovatie van een gebouw is een avontuur van lange duur, dat meer tijd in beslag neemt dan nieuwbouw en waarbij altijd sterke verhalen ontstaan. Il Podere Ferranesi vormt daarop geen uitzondering en Christine Conix vertelt graag.

Het verhaal begint wanneer de Antwerpse architecte (die momenteel weer in de actualiteit staat met haar renovatieproject van het Atomium) en haar man Philippe Van Doninck beginnen te verlangen naar een eigen plekje in Toscane, een soort buitenverblijf buiten de tijd, waar ze zich misschien ooit nog eens zullen vestigen, maar waar ze intussen zo vaak mogelijk willen verblijven. Hun voorkeur gaat uit naar de Crete Senesi, het prachtige kleiheuvellandschap ten zuiden van Siena, waar û om maar één voorbeeld te noemen û Philippe Herreweghe in de zomer zijn barokfestival organiseert.

In deze streek heeft men het gevoel dat elk gebouw altijd precies op de ideale plek staat : bovenop een heuveltje, zodat het uitzicht uniek is. Dat geldt ongetwijfeld voor dit voormalige landbouwbedrijf langs de weg van San Giovanni d’Asso naar Chiusure. Nog voor je in Chiusure aankomt, zie je een plaat waarop duidelijk Strada delle Ferranesi staat.

Voor de mechanisering in de landbouw haar intrede deed, woonden hier zowat veertig mensen, de landarbeiders en hun gezinnen. Drie, vier jaar geleden bleef van het hele landbouwbedrijf nog slechts één bijgebouw over : vier muren en een dak. De rest was tot puin vervallen, hier en daar stonden nog een restje muur overeind. “Alles wijst erop dat de site ooit een vierkante of minstens een U-vormige structuur had. Maar het pand was een halve eeuw aan zijn lot overgelaten en alle originele plannen zijn verdwenen. Nu zijn de stedenbouwkundige voorschriften in Toscane heel streng. Je mag niets heropbouwen zonder bewijs van een vroeger gebouw. We zijn begonnen met de buren te ondervragen, te kijken of de oudsten geen foto’s van de omgeving hadden bewaard.”

Maar alle pogingen bleven vruchteloos. Ten einde raad wendden ze zich tot het leger, in de hoop dat er luchtfoto’s voor kaartleesoefeningen in die streek zouden bestaan. En dit keer hadden ze geluk : een luchtfoto uit 1954 ! Vanaf dat moment kon Christine Conix, in samenwerking met de architect van de gemeente Asciano, waar het goed gelegen is, beginnen te schetsen en te tekenen.

De plannen getuigen van veel respect voor de plaatselijke landelijke architectuur. De gebruikte natuursteen (uit de streek van Montalcino) kleurt zachtroze in het licht van de ondergaande zon. Veel openingen zijn er niet. De mooiste opening loopt door het hoofdgebouw en verbindt de zuidkant met de noordkant. “De geschiedenis van deze plek heeft het hele project bepaald. Omdat we over zoveel ruimte beschikken, is dit een veel groter project geworden, met vier aan elkaar grenzende, maar onafhankelijk woningen. Zoals vroeger kunnen hier nu meerdere gezinnen wonen, met dat verschil dat de bewoners nu mensen zijn die hier hun vakantie komen doorbrengen.”

Elke woning heeft een eigen identiteit, maar wat ze alle vier gemeen hebben, komt nog het best tot uiting in de hoofdwoning : een minimalistische inrichting, en dat beantwoordt in feite helemaal aan de landelijke leefwijze van weleer.

De meubelen volgen die eenvoud, zoals de lange tafel in de eetkamer, gekozen uit het gamma van Ethnicraft, een complete collectie meubelen in teakhout, massief hout dat voornamelijk uit recyclage afkomstig is.

Wat echter nog het meest bekoort, is de architectuur van deze grote, centrale ruimte. Ze heeft alle kenmerken van de Toscaanse landelijke bouwstijl : gewelfde openingen, rustieke materialen, zichtbare balken. Maar Christine Conix heeft gezorgd voor enkele sterk expressieve elementen : twee trappen. Een gemetselde trap die de schouw en de open haard herbergt en een tweede trap die het vakmanschap van plaatselijke ambachtslui in de kijker zet, namelijk een zigzagtrap met een metalen structuur en eikenhouten treden.

Ze leiden allebei naar de verdieping waar zich twee onafhankelijke units met elk twee slaapkamers met eigen badkamer en dressing bevinden. Elk raam biedt een schitterend uitzicht op het machtige landschap.

Tekst Jean Pierre Gabriel