In het Gentse Sint-Amandsberg hebben Dirk en Els hun droomhuis gebouwd. De woning valt op door de rode dakpannen die de gevel bekleden en de maïs die in de voortuin werd gezaaid. Een leuk ideetje van de eigenaars en de architect.

Dirk Zoete en Els Huygelen hebben elkaar in hun studententijd leren kennen op de Gentse Academie. Els is er nu hoofd van de textielopleiding en is ook zelf textielontwerpster. Dirk is beeldend kunstenaar. Wanneer ik hun woning binnenstap, kom ik terecht in de hal die toegang geeft tot hun ateliers. Twee hoge ruimten vol materialen en ontwerpen, waar overvloedig natuurlijk licht binnenvalt door de hoge ramen. Samen met Dirk loop ik door naar boven waar architect Hugo Vanneste op ons zit te wachten. Al snel wordt me duidelijk dat Dirk en Hugo niet de alledaagse relatie bouwheer en architect onderhouden. Tijdens het ontwerp- en bouwproces zijn ze vrienden geworden. “Vroeger woonden Els, ik en onze zoon Tilo aan de overkant van de straat, in een klein huisje”, vertelt Dirk. “We hadden nood aan extra ruimte om onze ateliers in onder te brengen en gingen op zoek naar een nieuwe woonst. Bij toeval stond er wat verder in de straat een huisje te koop. We hebben het gekocht met het plan om het uit te breiden. Dus gingen we op zoek naar een architect. Via via kwamen we in contact met Hugo. Het klikte onmiddellijk. We hebben heel nauw samengewerkt om het concept van de woning te bepalen. En tijdens de bouw stonden we samen op de stelling om pannenlatten vast te zetten. Het was zo’n precies werkje en de werkmannen slaagden er niet in om het correct te doen.”

Het initiële plan om het bestaande huis uit te breiden werd al snel afgeblazen. Stedenbouw keurde het af. “Het huis was ook in slechte staat,” vertelt architect Hugo, “het zou veel geld gekost hebben om het op te lappen. Dus werd er besloten om het af te breken en een nieuwbouw te plaatsen. Els en Dirk hadden maar één vereiste voor hun toekomstige woning : ruimte. Het werd me ook al snel duidelijk dat ze geen behoefte hadden aan de conventionele ruimten, niet om in te werken, noch om in te leven. Het was belangrijk om Els en Dirk voldoende atelierruimte te geven. Al vrij vlug werd beslist van die op de benedenverdieping te lokaliseren. Zo kan Dirk zijn werken, die soms erg zwaar zijn, gemakkelijk verplaatsen. Op de eerste verdieping bevinden zich de leefruimten. Daar werd een buitenterras aan toegevoegd om licht binnen te laten in de woning. Op de tweede verdieping kwamen de slaapkamers en de badkamer. Het exterieur werd een monolithisch blok.

Millimeterwerk

“Omdat ons huis skeletbouw is, moest het bekleed worden aan de buitenkant. We hebben verschillende materialen overwogen, maar die waren ofwel te duur ofwel ’te design’. We wilden iets simpel en alledaags”, legt Els uit. “De dakpan bleek een uitstekend alternatief. Bovendien heeft ze een mooie kleur.” De architect vond dat een goed idee. “Ik hou ervan om materialen te gebruiken in een andere context dan oorspronkelijk bedoeld”, gaat Hugo verder. “Een groot volume bekleden met een ordinaire rode dakpan heeft op zich ook wel iets grappigs. Dat moet kunnen, humor is heel belangrijk. Zo is ook het idee gegroeid om maïs in de voortuin te zaaien.”

Het plaatsen van de dakpannen bleek geen sinecure. De plaats van elke dakpan werd tot op de millimeter bepaald. Iets wat dakdekkers niet gewend zijn. Uiteindelijk kropen hij en Dirk samen de stelling op, om alle referenties voor de plaatsing van de pannen vast te zetten. “Terwijl de werkmannen aan de ene kant van de gevel pannen aan het plaatsen waren, waren wij ze er aan de andere kant aan het afhalen”, vertelt Hugo.

De inrichting van de woning is het werk van Els. Het is een mix van vintage, design en zelfgemaakte meubelen. “Ons interieur is een samenraapsel van dingen die we hebben aangekocht, gekregen van familie, of stukken die we zelf gemaakt hebben. Zoals het bankje dat soms door het hele huis reist. Ik heb het getimmerd en Els heeft de stof voor de kussens ontworpen. In de keuken staat ook een kast die ik zelf heb gemaakt, ze heeft zelfs ooit nog dienst gedaan als onderdeel van één van mijn kunstwerken”, zegt Dirk.

“Felgekleurde muren hadden we ook in onze vorige woning. Elke muur had er een andere kleur. We houden van een huis met veel kleur, licht en contact met de buitenwereld.”

TEKST JANA MALFROID/OWI – FOTO’S BART VAN LEUVEN

“Els en Dirk hadden maar één vereiste voor hun toekomstige woning : ruimte.”