“Every day is a holiday”, menen ze in Disney World Florida, en omdat een mens hoogstens één keer in zijn leven een eewwisseling meemaakt, duurt de millenniumviering daar liefst vijftien maanden.

Als er één plek op aarde is waar de millenniumbug geen kans krijgt om onheil te stichten, dan is het wel in Orlando, Florida. In de eerste plaats hebben ze bij Disney wel enige ervaring met bugs, te oordelen naar de 3D-show It’s tough to be a bug (Het is geen pretje om een insect te zijn), waaruit blijkt dat spinnen, kevers en bladluizen misschien wel slechte manieren hebben, maar toch vooral grappig zijn. Daar komt nog bij dat Disney-executives niet tot het type mensen behoren dat ook maar iets aan het toeval overlaat. Niet minder dan 25 miljoen dollar trokken ze ervoor uit om te garanderen dat bij de overgang van 1999 naar 2000 alles gesmeerd loopt. Dat was trouwens maar één onderdeel van de voorbereiding van de Millennium Celebration waaraan twee jaar met man en macht gewerkt werd. In het uitgaanscentrum Downtown Disney is het overigens al maandenlang elke avond oudejaarsavond, compleet met een aftelling tot middernacht, champagne, vuurwerk en confetti! Wij nuchtere Europeanen staan daar een beetje vreemd naar te kijken, maar de Amerikanen gaan ongegeneerd uit de bol en het spektakel past helemaal in de Disney-filosofie. Waarom zou een mens maar één keer per jaar een nieuwjaarsgevoel mogen hebben? Vooral omdat we dit keer niet enkel van jaar, maar ook van eeuw wisselen. Geen nood dus als je op 31 december toevallig niet in Florida bent: in Disney World duurt de Global Party van 1 oktober ’99 tot 1 januari 2001!

E verybody neat and pretty? Then let’s get on with the show!” Het staat op het zeepdoosje en shampooflesje in mijn bungalow in het Dixie Landings Resort, en het vat perfect de hele Disney- state of mind samen. Dixie Landings, een van de middenklasse resorts, ademt de nostalgische sfeer uit van een vooroorlogse aanlegplaats aan de oever van de Mississippi, compleet met raderboten en cajunmuziek en -voedsel, maar dan zonder slavernij, hoewel de mensen die de boel neat and pretty houden overwegend kleurlingen zijn. Maar dat is niet alleen bij Disney, maar in de hele US zo. En of het er keurig en mooi is! Als ik voor dag en dauw opsta, ontdek ik op mijn wandeling een schone, weldadige wereld, die eruitziet alsof hij die morgen pas het laatste likje verf kreeg. Ik word voorbijgestoken door energieke joggers met oogverblindende witte sokken. Een oma en opa, net als hun mollige kleinzoon in een blij Mickey-sweatshirt verpakt, roepen mij een welgemeend Have a nice day toe. Nu ben ik een mens die nogal gemakkelijk het woord flauwekul in de mond neemt, maar ik moet eerlijk toegeven dat het goed doet, zo’n paar dagen onderduiken in een fantasiewereld waarin je niet om de haverklap om de oren geslagen wordt met berichten over malafide vetsmelters en tieners die het vuur openen op hun klasgenoten.

In Disney World is fun hebben een dagvullende bezigheid, die met zo’n ernst bedreven wordt dat je je ook daar weer gemakkelijk vrolijk over kunt maken. De Unofficial Guide to Walt Disney World, bijvoorbeeld, begint met een parodie van een vergadering van Disney-kaders, stuk voor stuk kortgeknipt en zonder baard of andere storende gezichtsbegroeiing, die zich ernstig buigen over kwesties als: “Ziet Goofy er niet te verwijfd uit in een zilveren cape? Is het decolleté van de Little Mermaid niet te gewaagd, en kunnen we het ons wel veroorloven om een dwerg Dopey te noemen in een wereld waarin het druggebruik bij tieners angstwekkende proporties aanneemt?” Maar zelfs de auteurs van die vooral praktische en nuchtere gids geven grif toe dat Disney World de moeder van alle moderne familiepretparken is en dat de DisneyImagineers een ongeëvenaard gevoel voor showmanship hebben.

Neem nu de laatst bijgekomen attracties. Disney’s Animal Kingdom opende in april ’98. Het is een verbluffend mooie kruising tussen een dierentuin en een geavanceerd attractiepark, gedomineerd door de Tree of Life, die veertien verdiepingen hoog boven Safari Village uittorent en waarin je bij nader toezien honderden handgesculptuurde dierenfiguren herkent. Wat meteen opvalt, is de authenticiteit die het themapark uitstraalt. Kosten noch moeite werden gespaard om het nep-Oost-Afrikaanse dorp Harambe er zo realistisch mogelijk te doen uitzien: her en der liggen roestige autowrakken en de reclameborden zijn effectief uit Afrika afkomstig. Hetzelfde geldt voor de vegetatie. En net als bij een echte safari hangt het grotendeels van het toeval af of je tijdens de Kilimanjaro Safaris veel “wilde” dieren tegenkomt. Al hebben de imagineers het toeval een beetje geholpen door de strategische plaatsing van voedsel, drinkplaatsen, likzout en uitnodigende geklimatiseerde artificiële rotsen, opdat zo’n leeuw liever lekker in het zicht zou gaan liggen dan onder een dichte struik. Veel kans om je te vervelen heb je trouwens niet, want zoals vaak bij Disney heb je als deelnemer aan zo’n trucksafari ook een missie. Want laten er nu toch sinistere stropers in het wildpark rondsluipen die het op het baby-olifantje Little Red gemunt hebben… En dus hobbelen we over wankele touwbruggetjes en door diepe kuilen om de dikhuid te redden, wat nog lukt ook, want aan het eind van de tocht zien we hoe parkwachters op het punt staan de onverlaten te arresteren. Je zult maar een cast member zijn en een paar uur per dag in tropenpak en met een geweer in aanslag in de namaaksavanne staan, denk ik dan, maar de Disney-medewerkers stralen een bijna religieuze beroepsijver uit.

In Azië, het in het voorjaar van dit jaar geopende werelddeel, zijn de attracties misschien iets minder spectaculair dan in Afrika, maar de tijgers, reuzenvleermuizen en komodovaranen huizen ook weer in een bijzonder natuurgetrouwe omgeving. Wat niet zo verwonderlijk is, want de vegetatie is afkomstig van uit Azië ingevoerde stekjes en zaden, en de tempels en ruïnes die her en der in de jungle staan zijn in het land van herkomst geschetst en gefotografeerd en hier zorgvuldig gereconstrueerd.

” You will get wet!” waarschuwt een bordje bij de Kali River Rapids. Typisch Disney: hoe technologisch vernuftig sommige rides ook zijn, nooit worden de basisprincipes van het menselijk gedrag uit het oog verloren. En vraag me niet waarom, maar een van die reacties is dat mensen uit hun bol gaan als ze natgeplensd worden. Nat worden zul je dus, of het nu is doordat je in een soort tobbe door een reeks stroomversnellingen wervelt, in een boomstam van een waterval dondert, of doordat er een virtuele alien in je nek kwijlt.

Stilstaan is achteruitgaan, denken ze bij Disney, en daarom wordt er voortdurend aan de attracties gesleuteld. Dat is het duidelijkst in Epcot, het meest educatieve en toekomstgerichte van de Disney-themaparken. Logisch dus dat hier het zwaartepunt van de millenniumviering ligt, met onder andere een totaal nieuwe versie van Illuminations, een uitbundig totaalspektakel van vuurwerk, laser, muziek en speciale effecten. Epcot was oorspronkelijk EPCOT, het acroniem van Experimental Prototype Community of Tomorrow. “De levende blauwdruk van de toekomst” dateert van het begin van de jaren ’80, en nogal wat technische hoogstandjes in Future World waren dan ook dringend aan vernieuwing toe. Er zijn er ook een paar bijgekomen. Testtrack, bijvoorbeeld, een samenwerking van Disney en General Motors. Met z’n zessen in een testvoertuig ervaar je aan den lijve welke proeven een prototype moet doorstaan voor het in de showroom terechtkomt. Je dendert over “Belgische” kinderkopjes (zo staat het er echt), gaat met de auto de vriescel in en maakt een computergestuurde slip mee. Maar het opwindendste is natuurlijk met een rotvaart van 110 km door een serie scherpe bochten razen.

In World Showcase, het andere onderdeel van Epcot, kun je van een Mexicaanse tempel langs de Eiffeltoren en een Japanse pagode naar een typisch Britse pub kuieren en in elk “land” van de typische gastronomie genieten. In de millenniumparade Celebrate the Future, met meer dan levensgrote poppen in folkloristische klederdracht en percussiebands die enorme uurwerken verbeelden, zijn 35 naties vertegenwoordigd.

Waarom stapt een mens in een lift als hij van tevoren weet dat die dertien verdiepingen in de diepte zal storten? Niet één, maar twee keer… Puur masochisme, zeker. Of uit angst om een wonderbaarlijke sensatie te missen, want wie de Twilight Zone Tower of Terror in de Disney MGM-studios overleeft, staat na te genieten als een opgewonden tiener. Eens al z’n ingewanden weer op hun plaats zitten, tenminste.

Nu zijn de Disney-attracties zo ongeveer de veiligste in de wereld: in de meer angstaanjagende zit je crashbestendig vast in een soort schouderharnas. Maar ook bij het opbouwen van de spanning zijn de imagineers moeilijk te evenaren. Neem nu dat spookhotel, waar de lift rare kuren heeft. Als voorspel krijg je een soort rondleiding in het hotel: geen slordig toneeldecor, maar een sfeervol antiek interieur, waar je met een aantal optische illusies en speciale effecten geconfronteerd wordt. Op de vijfde verdieping slaat de lift op hol, die is in de twilight zone terechtgekomen. En op de dertiende knapt de kabel…

Disney maakt het kind in je wakker: een kind dat in de gloednieuwe Rock ’n Roller Coaster op daverende rockklanken het zwerk in gecatapulteerd wil worden of in Disney Quest een adembenemende simulatierit in de Cyberspace Mountain wil maken, een virtuele achtbaan compleet met dubbele loopings, schroeven en “kamelenbulten” die je eerst zelf met de computer ontwerpt. Mijn partner in crime is een journalist van een reisvakblad, een grijzende vijftiger en in het dagelijks leven ongetwijfeld een ernstig mens, maar we amuseren ons als twee onnozele twaalfjarigen. En daarna is er La Nouba, de meest recente show van Cirque du Soleil, in een speciaal voor dit gezelschap ontworpen theater in het uitgaanskwartier Downtown Disney. Ik had Saltimbanco en Alegria gezien, hun twee vorige spektakels, maar deze wonderlijk poëtische en ontroerende mengeling van halsbrekende acrobatie, surrealisme en Felliniaanse clownerieën is met niets te vergelijken.

Wie in Disney World Florida het nieuwe millennium komt vieren, kan het feest voortzetten op de Disney Magic of de Disney Wonder, de Rolls Royces van de Carribean en de enige cruiseschepen ter wereld die naast een kapitein ook een muis met grote witte handschoenen aan het roer hebben. Echte showboats zijn het, 300 meter lang en uitgerust voor 2500 passagiers en 1100 bemanningsleden, met vier zwembaden, een openluchtdansvloer, cinemazalen en een vijf dekken hoog theater, waar elke avond een andere show opgevoerd wordt. En terwijl een doorsneeschip bij het vertrek een prozaïsche kuch van de stoomfluit laat horen, produceren de schepen van de Disney-vloot de eerste zeven noten van When You Wish upon a Star…

De inscheping voor een drie- of vierdaagse cruise gebeurt in Cape Canaveral, aansluitend op een perfect georganiseerde bustransfert vanuit Orlando. Na de verwelkoming door Mickey en Minnie in maritieme outfits, trek ik me schielijk terug op het volwassenendek, speciaal ontworpen voor individuen die liever niet doodgeknuffeld worden door cartoonfiguren. Want ook al biedt Disney vooral familie-entertainment, ook singles van alle leeftijden komen hier aan hun trekken. Ik ben zelfs getuige van een ontluikende romance. “Hi, I’m Dave. Are you single?” vraagt een sproetige dubbelganger van Steve Guttenberg uit de Police Academy-films aan een volslanke jonge vrouw die haar ampele vormen in een witte bermuda gewurmd heeft, met die aandoenlijke ongegeneerdheid eigen aan Amerikanen. Een schot in de roos, want een uur later kom ik hen opnieuw tegen, eendrachtig lurkend aan een Pluto’s bone, een plastic frisdrankflesje in de vorm van een hondenbot.

De combinatie van edelkitsch en regelrechte elegantie, het is een Disney-aspect dat me altijd zal blijven fascineren. Neem nu de restaurants aan boord: de passagiers dineren volgens een rotatiesysteem, zodat iedereen kennismaakt met elk van de drie themarestaurants. Het personeel, van maître tot hulpkelner, roteert mee. Van het tropische Parrot Cay, over Lumière (waar het servies gelukkig niet spontaan in dans en gezang uitbarst zoals in Beauty and the Beast) tot Animator’s Palate, waar het decor zowel als de outfits van het personeel van zwartwit naar kleur evolueren. Je moet het zien om het te geloven… Maar net zo goed is er Palo, een elegant panoramisch restaurant voorbehouden aan volwassenen, waar een exquise Noord-Italiaanse gastronomie en een selectie edele wijnen geserveerd worden. Het schip moet ook een van de mooiste ter wereld zijn, met aantrekkelijke staterooms die 25 procent ruimer zijn dan op vergelijkbare schepen en een lounge in nostalgische jaren ’30-stijl, een knap staaltje van Italiaans design.

De eerste aanlegplaats van de Disney-cruise is Nassau, hoofdstad van de Bahama’s en taxfree shoppingparadijs. ’s Avonds hangen de passagiers van de omringende cruiseschepen een beetje sip over de reling, als op het opperdek van de Disney Magic een stomende fuif met vuurwerk losbarst. En dan is er Castaway Cay, Disneys tropisch privé-eiland, waar enkel de schepen van de eigen cruiseline het anker mogen werpen. Je zwemt er in een irreëel turkooizen oceaan of je peddelt rond op een waterfiets, onder het genot van een exotisch drankje, geserveerd in een grote zeeschelp. Ook zeil-, surf- en snorkelfanaten komen aan hun trekken en overtuigde landrotten kunnen een fiets huren. Er zijn kinder- en familiestranden met deskundige monitoren en de noordkust is gereserveerd voor volwassenen, met de mogelijkheid tot een massage in een open cabine met zicht op de branding… “A dream is a wish your heart makes”, wist Cinderella al, en zelfs de grootste cynicus zal moeten toegeven dat ze daar bij Disney iets van kennen, van dromen waarmaken.

Meer informatie over Disney World Florida en de Disney Cruise vindt u in de Sunair cataloog bij uw reisagent en op het internet: www.disneyworld.com

Linda Asselbergs