Niemand kiest ervoor om stiefouder te worden : het woord alleen al. Maar het overkomt je. Je geliefde heeft al kinderen en die neem je erbij. De ene keer wordt een nieuw samengesteld gezin een succes, de andere keer een ware hellevaart. Drie getuigenissen.

JULIE : EEN VERRIJKING

Ze is thuis met baby Bill. Na school komt Michiel met de andere kinderen die op hun broertje afvliegen, hem knuffelen en kussen. Bill geniet. IederƩƩn geniet.

“Volgende week gaat Bill ook naar De Kleine Berg, een crĆØche annex kleuterschool met ouderparticipatie. Daar heb ik Michiel leren kennen toen Janne er terechtkwam. Lars zat er al. Jannes ouders en ik werden vrienden.”

“Michiel was een huiselijke man die veel tijd met zijn kinderen doorbracht. Ik zat goed in mijn vel. Ik studeerde voor kleuterjuf, met de papa van Lars liep alles op rolletjes. Ik had al eens over Michiel gezegd : ‘Als ik ooit zo’n man zou ontmoeten…’ Ik was vrij, maar Michiel had een relatie. Later hebben we elkaar, los van opvang en kleuterschool, beter leren kennen en sloegen er vonkjes over, maar ik trok een muur tussen ons op. Ik wilde niets met hem, zo lang hij de zaak thuis niet had uitgeklaard. Zijn vrouw schrok er niet van, ze had het zien aankomen. Maar ze moesten nog onderling afspraken maken, en dat vergt tijd. Ik heb me altijd heel bewust op de achtergrond gehouden.”

“Net zoals zijn papa was ik pas negentien toen Lars geboren werd. We hadden net onze relatie beĆ«indigd toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Pas toen Lars twee was, vonden we via bemiddeling een regeling die ons allebei schikte : co-ouderschap, maar geen week-om-weekregeling. Dat systeem kwam ook goed uit voor de mama van Janne en Vik. De kinderen zijn dus altijd samen hier, en ze gaan dezelfde periode naar de andere kant.”

“De papa van Lars werkt in ploegendienst en woont nog bij zijn ouders, ze spelen een grote rol in het leven van Lars. De mama van Janne en Vik woont met haar nieuwe partner op een half uurtje hiervandaan, maar gelukkig kunnen onze kinderen naar dezelfde school. Ze hebben wel totaal verschillende manieren van opvoeding. Niet beter of slechter, maar Ć”nders. ‘Eet je bij papa voor de tv ? OkĆ©, maar dat doen wij niet.’ Michiel en ik zitten op Ć©Ć©n golflengte, we delen dezelfde visie op kinderen en opvoeding. Wij willen een tuin waar de kinderen in kunnen ravotten. Hier hebben ze geen computerspelletjes, maar die zijn er in overvloed aan de andere kant en dat is goed : zo hebben ze van alles wat. Ook Lars vindt het heerlijk bij zijn vader. Daar is alle aandacht voor hem alleen, mag hij kiezen wat hij op tv ziet en wat hij wil eten. Maar bij ons eten ze wat de pot schaft.”

“Doorgaans schakelen ze moeiteloos over, maar soms is het schipperen. Als ik een boterham smeer en een kind protesteert : ‘Papa moet dat doen.’ Dan zeg ik : ‘Ik zit het dichtst bij je, ik doe dat wel even.’ Als ze de andere kant missen, probeer ik ze te troosten : ‘Geniet van papa als je hier bent, en van mama als je daar bent.’ Ik probeer me in te leven, maar wil dat zeker niet overdrijven.”

“De vakanties zijn fiftyfifty en dat is puzzelen. Flexibiliteit is nodig, maar ik heb behoefte aan een vaste structuur. De kinderen ook. Ons avondritueel is, dat ik ze de volgende dag vertel. Wie brengt ze naar school ? Wie haalt ze op ? Michiel ? Ik ? Een van de vele grootouders ? Onlangs aan tafel. Hoe heet Omi ? Hoe heet den Oop ? Dat was makkelijk. Tot ik vroeg : ‘Hoe heet ik ?’ Dat wisten ze niet. Toen ik zei : ‘Julie’, moest Vik heel hard lachen : ‘Is dat je nƔƔm ?’ Ik voel me moeder Ć©n Julie. GĆ©Ć©n stiefmoeder. Dat vind ik een lelijk woord. Ook de kinderen lachen ermee : ‘Jij bent toch geen stiĆ©fmoeder.’ ‘Wacht maar’, dreig ik dan. ‘Straks draai ik soepballetjes van jullie.’ Janne en Vik noemen me hun plusmama, maar dat vind ik ook maar raar. Ik ben niet de moeder van Janne en Vik, maar ik vervul wel een moederrol. En ik kan me echt niet voorstellen dat ik ze niet meer zou mogen zien, als er bijvoorbeeld iets met Michiel gebeurt. Het zou zijn als je eigen kind verliezen.”

“Ik vind het heel knap van de moeder van Janne en Vik dat ze nooit negatieve gevoelens over mij heeft geuit. We zijn erg dankbaar dat geen van de ex-partners de ander ooit met de vinger heeft gewezen. Bij ons loopt het soepel, maar dat moet groeien. Je moet vooral respect hebben voor de ander. Ook al hebben ze daar andere waarden en normen, de kinderen leren van allebei. En dat is een verrijking : ze leren in twee gezinnen te functioneren.”

KOEN EN VERONIEK: GEEN BLANCO START

Koen had geen kinderen toen hij Veroniek ontmoette. Zij had er twee, waarvan Ć©Ć©n met een handicap. Nu zijn ze vijf jaar samen en ze vormen een hecht gezin met hun dochtertje Lucy van 14 maanden en de inmiddels dertienjarige tweeling Nathan en Ella.

Koen : “Voor Ella en Nathan hebben we co-ouderschap. Nathan switcht wekelijks, maar na de lagere school ging Ella op internaat. Ze komt alleen de weekends naar huis, afwisselend bij haar vader en bij ons. Ze ging niet graag op internaat, maar het biedt haar de beste kansen voor de toekomst. We willen dat ze zo mobiel mogelijk wordt. Nu kan Nathan boos de deur achter zich dichttrekken en naar zijn kamer rennen, maar Ella moet eerst iemand vragen haar in de rolstoel te zetten, en dĆ”n pas kan ze weg. Maar Ella doet het uitstekend, vind ik. Ze is ook nooit jaloers op Nathan als hij met zijn vrienden gaat skaten, of omdat hij niet op internaat hoeft.”

Veroniek : “Ze trekken ook heel goed de grens tussen de twee gezinnen. Best zwaar. Elke week moeten ze zich aanpassen aan andere regels over tv kijken, over gaan slapen : voor kinderen zijn dat fundamentele zaken.”

Koen : “Ik was nooit van plan om een vrouw met kinderen te zoeken. Je gaat als vanzelfsprekend uit van een bijpassend profiel : iemand die single is, van ongeveer dezelfde leeftijd, een sportief type zoals ik en groot, want dat ben ik ook. Natuurlijk denk je na als je een relatie begint met iemand die kinderen heeft, maar ik heb me laten leiden door mijn gevoelens. Ik vind Veroniek geweldig, en ik neem haar kinderen er graag bij. Toen ik ze als achtjarigen leerde kennen, had ik nooit het gevoel dat ik mijn best moest doen. Het was altijd leuk, de kinderen vonden het fijn om samen van alles te ondernemen.”

Veroniek : “Ik woonde pas een half jaar alleen toen ik Koen ontmoette. Ik ging ervan uit dat een relatie voor mij definitief tot het verleden behoorde, als gescheiden vrouw met twee kinderen. En toen was hij er ineens. Slechts Ć©Ć©n keer is het ter sprake gekomen : ‘Dit ben ik : een vrouw met twee kinderen waarvan eentje met een handicap. Te nemen of te laten.’ Het zou fijner zijn als we een blanco start konden maken, maar zo was het nu eenmaal niet”.

Koen : “Als vriendjes van Nathan vragen : ‘Is dat je vader ?’, vindt hij het soms nodig om te benadrukken dat ik zijn stiĆ©fvader ben. Voor Ella hoeft die uitleg niet. Zij noemt mij tegenover anderen haar plus-papa. Allebei hebben ze Ć©Ć©n keer gezegd : ‘Je bent mijn vader niet.’ Mijn reactie : ‘Dat is waar. Maar als je hier bent, moet je ook met mij rekening houden.’ Ik ben zeker niet in het gezin gekomen als een vader die weet hoe het moet. Ik vind : als nieuwkomer moet je je aanpassen en soepel zijn, want als je je moeilijk opstelt, krijg je moeilijkheden terug. Ik wou niets verwachten, niet denken dat het zus of zo moest verlopen. Liever gewoon afwachten en zien wat er gebeurt. Nathan en Ella bijsturen, doe ik nog steeds zo weinig mogelijk. Als stiefouder kun je een mening hebben, maar het is aan de echte vader en moeder om die uit te spreken. Ik vind hun schoolresultaten belangrijk, maar er iets over zeggen, dat is aan Veroniek. Ik zal de kinderen ook nooit sanctioneren. Hun moeke en vake doen dat al, en dan zou die stiefvader zich er ook nog eens mee bemoeien ? Nee.”

Veroniek : “Ella en Nathan zitten volop in de puberteit, ze doen precies het tegengestelde van wat ik wil. Soms vraag ik me af welke strijd ik zal aangaan en wanneer ik ze laat betijen. Dan overleg ik met Koen : ‘Overdrijf ik niet ? Ben ik niet te streng ?’ Koen heeft een heel vertrouwelijke band met de kinderen.”

Koen : “Ze doen confidenties en voegen eraan toe : ‘Niet tegen moeke zeggen, hĆØ ?’ Een week later krijgt Veroniek het toch te horen, maar niet van mij. Ik zwijg, zoals beloofd.”

Veroniek : “In de vijf jaar met Koen hebben we veel dingen gedaan die ik onmogelijk achtte met een rolstoel : grotten bezoeken, kamperen, skiĆ«n…”

Koen : “Het eerste jaar dat we gingen skiĆ«n, hadden we voor Ella een gespecialiseerde begeleider ingehuurd. Heel leuk maar onbetaalbaar. Ik heb dus zelf een brevet behaald om kinderen met een handicap te begeleiden. En nu wil Nathan ook skilessen van mij krijgen : niet in groep, maar Ć©Ć©n op Ć©Ć©n, in zijn eigen taal.”

Veroniek : “Eigenlijk loopt alles gesmeerd. Het moeilijkst van al was : opnieuw aan een kind beginnen. De tweeling werd tien weken te vroeg geboren, met onvolgroeide longetjes. De kracht waarmee er zuurstof in moet worden gepompt, kan schade veroorzaken. Bij Nathan was dat niet het geval, bij Ella wel. Ze hield er spasticiteit in de spieren aan over en had veel zorg en therapie nodig. Mijn oorspronkelijke idee van drie, vier kinderen, was meteen van de baan. Uitgesloten. Ondenkbaar dat ik daar nog eens doorheen moest. Twee jaar heb ik erover gedaan om de knoop door te hakken. Puur met mijn verstand : Koen zal een fantastische vader zijn, een man op wie ik kan rekenen voor honderd, nee twĆ©Ć©honderd procent. Maar gevoelsmatig… Nu ben ik heel blij dat ze er is. Stom dat ik zo lang geaarzeld heb.”

DOMINIQUE : EEN BLIJVEND GEVECHT

Aan de gevel is een plaatje bevestigd : Fam. ’t Sijen – Torfs, met daaronder de vier namen van kinderen. Helaas : de kinderen van Luc (15 en 13 jaar) komen er niet meer. De zoons van Dominique (14 en 7) nog wel.

“Officieel ben ik nog een plusmama, maar in de realiteit niet : de kinderen van Luc zien we hier niet meer. Het was nochtans goed begonnen. We waren allebei gescheiden en hadden co-ouderschap zonder noemenswaardige problemen. Toen we plannen maakten om te gaan samenwonen, juichten de kinderen dat toe. Tot het zover was. Dan begon de miserie.”

“Luc en ik zijn samen van in 2010. We kenden elkaar al veel langer. Luc was de voetbaltrainer van mijn oudste sinds die vijf was en we maakten deel uit van dezelfde vriendenkring. Achteraf gelooft niemand ons, maar Luc en ik hadden niets met elkaar. We zijn pas naar elkaar toe gegroeid toen we allebei al gescheiden woonden. Maar toen begonnen onze ex-partners de kinderen tegen ons op te zetten.”

“Volgens de uitspraak van de rechter mogen de kinderen van Luc om de twee weken bij ons zijn van woensdag- tot zondagavond. Maar sinds mei vorig jaar komt zijn zoon niet meer, en zijn dochter bleef weg sinds oktober.”

“Waar is een kind het liefst ? Waar het alles krijgt, waar alles mag en waar de school niet belangrijk is. Bij ons is dat niet zo. Hier zijn regels waar ze zich aan moeten houden, wij vinden hun school en hun toekomst belangrijk. Voor de kinderen is het hier dus een gevangenis, bij de ex-partners is het een pretpark. Ik weet dat het voor de kinderen immens moeilijk is : elke week van het ene uiterste naar het andere. Het doet pijn als ik mijn jongens tegen elkaar hoor zeggen : ‘Niet doen. Dat mag niet, want we zijn nu bij mama en Luc.’ Het doet pijn, maar ik houd voet bij stuk. Ik was vroeger ook zo, als kind. Nu pas besef ik hoeveel pijn en verdriet ik mijn ouders daardoor heb aangedaan.”

“Ik ben officieel gescheiden. Alles is eerst geregeld via de notaris en daarna door de rechter, niet alleen het co-ouderschap en hoe dat wordt uitgevoerd, ook waar mijn jongens naar school gaan. Toch blijft het een gevecht. Het kindergeld wordt op een aparte rekening gestort. Dat geld wordt vooral gebruikt om school- en dokterskosten mee te betalen. Dat is ondertussen al een heel mooie spaarboek geworden. Daar kunnen de kinderen later maar goed mee zijn. Ik ben niet zoals veel vrouwen die hun ex-man uitmelken. Ik hoef geen onderhoudsgeld of alimentatie. Alles eerlijk in tweeĆ«n delen, vind ik. Ik hoef mijn kinderen niet te kopen, ook niet met het geld van mijn ex. Bij ons krijgen ze liefde en genegenheid, en dat is niet te koop.”

“Deze hele toestand drukt zwaar op onze relatie. Op een bepaald moment konden we het niet meer aan en stonden we op het punt om onze relatie op te doeken en ons huis te verkopen. Maar na een paar dagen hebben we beslist om ervoor te blijven gaan. Niets of niemand krijgt ons uit elkaar.”

“De toekomst ? Geen idee. Ik heb geen glazen bol. Ik heb zijn kinderen niet buitengegooid, hĆØ ? Ze hebben zelf de beslissing genomen. Het is vooral erg voor Luc. Mij doet het pijn om mijn man zo te zien lijden. Ik hoop dat zijn kinderen bijdraaien. Indien niet, is dat heel jammer. Onze deur staat altijd open, maar het moet wel van twee kanten komen.”

“We zijn nu drie jaar getrouwd. We hebben al veel miserie gekend en de problemen houden niet op. Maar als je me vraagt of ik het opnieuw zou doen, zeg ik onmiddellijk en volmondig ‘Ja’. Ik ben zo gelukkig, ik heb dit gevoel nog nooit in mijn leven ervaren. Allemaal dankzij Luc.”

DOOR GRIET SCHRAUWEN & FOTO’S WOUTER VAN VAERENBERGH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content