?Een catalogus met een bekend model opent deuren.? Na Linda Evangelista, Nastassia Kinski, Monica Bellucci en Christy Turlington, presenteert Ophélie Winter de nieuwe Migoscha-collectie. Beate Hansen stond achter de camera. Yves Schapira en Joe Mizrahi van Migoscha keken toe. Even werden ze heel zenuwachtig.

Trui Moerkerke / Foto’s : Etienne Tordoir

Drie jaar geleden zijn we begonnen met Linda Evangelista. We hebben twee seizoenen met haar gewerkt?, zegt Yves Schapira, samen met Joe Mizrahi en Alain Benatar eigenaar van Migoscha. ?Die investering loont zeker de moeite?, vult Joe Mizrahi aan. ?Het liet ons toe om rond Migoscha een imago op te bouwen. Dat was zeer belangrijk voor onze eerste stappen in het buitenland. Een catalogus met een topmodel opent deuren.?

Na Linda Evangelista op het dak van een appartementsgebouw in New York, volgden nog Nastassia Kinski in de woestijn en studio-opnames van Monica Bellucci en Christy Turlington. Het gezicht van Migoscha’s winter 96 catalogus is de Franse zangeres/actrice/mannequin en tv-presentatrice Ophélie Winter. Modefotografe Beate Hansen, onder meer bekend van de Marc Cain campagne, maakt de foto’s. ?Het is haar tweede seizoen voor ons?, vertelt Mizrahi. ?Zij is de fotografe die we eigenlijk van bij het begin hadden moeten hebben. Tevoren werkten we met Bepe Lopetrone, ook al geen kleine naam, maar van bepaalde foto’s waren we maar middelmatig tevreden. We hebben toen veel tijdschriften en reclamecampagnes bekeken en zijn bij Beate uitgekomen.?

Mizrahi en Schapira loven de heldere stijl van Beate Hansen. ?Haar beelden zijn eenvoudig en toch krachtig. Elk element wordt erin gevaloriseerd : het model, het kledingstuk, de materialen. Het decor is uitgepuurd. Geen overbodige attributen, met alleen een spiegel of een glasvlak creëert ze een bijzondere sfeer. Het zijn foto’s van een bedrieglijke eenvoud. Ze is een zeer technische fotografe.?

Don’t push me. I know my job. I’ve been doing this for years.? Beate Hansen reageert ingehouden maar beslist op de zorgelijke blikken van Mizrahi en Schapira. Vier uur in de namiddag en 10 van de 12 silhouetten moeten nog gefotografeerd worden. De snipverkouden Ophélie krijgt even tijd voor een sandwich. Ze komt er bijzitten aan de lange, houten tafel. Hansen haalt een Cola aan de bar. Haar fotostudio in Düsseldorf is ruim en minimalistisch ingericht. Airconditioning houdt de snikhete juniwarmte buiten. Op de cd-speler draait het meeslepende Where the wild roses grow van Nick Cave en Kylie Minogue. Het lijkt even rustig, toch hangt er voelbaar een elektrische sfeer. De achterstand op het tijdsschema is groot. Het vliegtuig dat Ophélie ’s ochtends vroeg uit Parijs zou nemen, werd geannuleerd. Haar volgende vliegtuig had vertraging. Ze kwam in Düsseldorf aan op de middag, de opnames hadden moeten beginnen om half negen. ?Gelukkig hebben we een goed contact met haar?, zegt Schapira. ?Ze had gisteren al lang gewerkt, voelde zich wat ziek en dan vertrekt dat vliegtuig niet. Ze heeft ons deze middag meteen gerustgesteld : als het moet, gaan we door tot middernacht. Was het een ander topmodel geweest, dan vernamen we nu waarschijnlijk dat ze niet meer kwam. Maar Ophélie is op en top professioneel. Ze heeft zich geëngageerd, dus komt ze.?

Na de sandwich wordt Ophélie bijgewerkt door de kapper en de visagist. De kleedster heeft het volgende silhouet in zwart tricot al klaar gehangen. Hansen neemt plaats achter de camera. Twee assistenten zijn in de weer met de belichting. Ophélie probeert verschillende houdingen uit, zijdelings tegen een glazen plaat, gehurkt, op de grond, een been gestrekt. ?Beautiful?, zegt Hansen. Muziek van Sade neemt de laatste spanning weg.

Migoscha heeft in België drie eigen winkels (zie ook ?Blitse boetieks? op pagina 54) en wereldwijd 250 verkooppunten, waarvan 100 in de States. In Japan, Hong Kong, Taiwan en Korea hebben ze een stevige voet aan de grond. Mizrahi : ?In de States hebben we het grootst aantal verkooppunten, vaak prestigieus, Saks bijvoorbeeld, maar expansie is daar niet makkelijk. Het probleem : dat land is zo verwend op reclamevlak. Mensen als Calvin Klein en Donna Karan spenderen miljoenen dollars aan reclame. Dat kunnen wij nog niet. Daarvoor moet je een grote groep of een bank achter je hebben. Onze verkoop gaat er wel vooruit, maar onze prioriteit blijft Europa en Zuid-Oost-Azië.?

De catalogus van Migoscha, gedrukt op 4000 exemplaren, vergt een serieuze investering. ?Minder dan vijf, maar meer dan drie miljoen Belgische frank?, meer willen de heren er niet over kwijt. Of toch : dat de dagprijs van Ophélie begint bij 600.000 frank, waarbij dan nog de reclamerechten voor de verschillende landen komen. ?Strict genomen zouden we hierop kunnen besparen?, aldus Mizrahi. ?Maar op termijn zou ons dat geld kosten. We hebben een mooie collectie en dat willen we laten weten. Op een zo professioneel mogelijke manier.?

Schapira : ?En eenmaal je de toon gezet hebt, moet je doorgaan. Als we nu met een relatief onbekend model aankomen, zullen mensen zich afvragen : tiens, gaat het niet goed met Migoscha, hun catalogus is een stuk minder.? Omdat Migoscha haar klanten niet wil vastpinnen op één bepaald type van vrouw, werd tot dusver met zeer verschillende modellen gewerkt. ?De Migoscha-vrouw, dat is geen kwestie van blond of zwart?, vertelt Schapira. ?Ze heeft klasse. Punt. Onze doelgroep is de actieve vrouw tussen 20 en 45. Haar kleren zijn geen vluchtige consumptieproducten. Ze weegt prijs tegen kwaliteit af. De collectie bevat vooral geklede stukken, maar we evolueren naar een groter aanbod casual. Zodat onze klant elke dag Migoscha kan dragen.?

Met Ophélie Winter wil Migoscha een extra inspanning doen op de Franse markt, waar de 22-jarige Parisienne met Hollands-Amerikaanse roots een megaster is. Haar cd No Soucy !, met sterke zwart-Amerikaanse soulinvloeden, Prince is trouwens een goede vriend van haar, moet van haar een wereldster maken. Ophélie heeft grote ambities. Daar komt ze grif voor uit. Ze voegt er altijd meteen aan toe : ?Ik werk er zeer hard voor.? Maar dat ze ooit zo’n goed betaald model zou worden, dat had niemand verwacht. ?Op mijn zestiende trok ik met een fotoboek het modewereldje rond. Men bekeek me nauwelijks : ik was te klein en had te grote borsten. Maar ik heb niet opgegeven.?

Schapira en Mizrahi hopen volgend seizoen nog een keer een beroep te kunnen doen op Ophélie voor hun catalogus. ?Tegen die tijd is ze een wereldster. Ze legt nu de nadruk op haar zangcarrière, maar wil haar opdrachten als model zeker niet helemaal afbouwen.?

Het wordt laat. Beate Hansen, haar team en Ophélie gaan onverminderd voort. De catalogus moet en zal af zijn. ?Dat vind ik zo cool van Ophélie?, zegt Schapira. ?Sommige sterren hebben meer streken. Voor Nastassia Kinski moesten we tegen ’s middags in the middle of nowhere we hadden opnames in een woestijngebied in de buurt van Los Angeles een McDonald’s zien te vinden. Linda Evangelista moest op het dak van een Newyorks appartement zeer dringend een mechoui eten. En Karen Mulder zegde twee dagen voor de opnames af.?

Onderaan links en dan met de wijzers van de klok mee : fotografe Beate Hansen. Ophélie Winter tussen Yves Schapira (links) en Joe Mizrahi. De kapper wil een nonchalant kapsel, alsof er geen kapper aan te pas kwam. Verschillende houdingen worden uitgeprobeerd. Uiteindelijk wordt deze pose (grote foto) geselecteerd voor de catalogus. Ophélie bij de visagist.

Van boven naar onder : de polaroids voor het beeld met het zwarte tricot ensemble. Zittend, staand, de armen nonchalant naar achter, tot de juiste houding gevonden wordt. Het beeld onderaan haalt de catalogus.