Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

www.weekend.be: Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Elf was ik toen een vriend van mijn broer op een winterdag dood uit de koude Schelde werd gehaald. Hij was zeventien, een mooie jongen aan het begin van zijn leven, maar blijkbaar te radeloos om door te kunnen gaan. Ik vergeet nooit die maandag op school, toen ik het vernam, hoe jong ik ook was. Het vreemde missen van iemand, in een kleine gemeenschap, iemand die je nooit meer zult zien. Daarna de weken en maanden van de grote stilte. De vragen die fluisterend werden gesteld. De veronderstellingen, de speculaties over het waarom. Zijn moeder, radeloos om het verlies van haar oogappel, om wie veel mensen met een grote boog heen liepen, liever dan met haar te moeten praten over het onuitspreekbare. De dood van D. veroorzaakte 45 jaar geleden een schokgolf in het dorp.

De verbijstering om de spectaculaire zelfmoord van Noémie (15) en Clémence (14) in Calais is uitgedijt tot ver over de grenzen van Frankrijk. Clémence had op haar blog in grote somberheid aangekondigd dat ze naar de dood verlangde. “La vie est laide, la mort est belle ! ! ! Vivement que je crève ! ! !” Noémie had op haar arm een aftelkalender bijgehouden tot 25 januari, de fatale datum waarop beide meisjes waarschijnlijk van de rotsen gesprongen zijn bij Cap Blanc Nez. Zoveel bloggers hebben die boodschappen gelezen op het internet. Maar de Ange de Tristesse van de blog was iemand abstract, haar virtuele kreten drongen niet door in het dagelijkse leven. Clémence had wellicht de illusie dat ze gelezen en begrepen werd. De trieste engel van het net en de vrolijke Clémence op school hadden ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken. Op nos-anges. skyblog.com, een commemoratieblog staan talrijke foto’s van het duo. Lachende meisjes, brutale bekjes, vroegrijpe vrouwtjes. Zo lopen er tienduizenden rond. Wie maakt zich zorgen over hen ?

Lotgenoten hebben zeker Clémences boodschappen gelezen. De beheerders van de blogsite misschien ook, die beweren beelden over zelfverminking en zelfmoord (diep ingekerfde ledematen, foto’s van overgesneden polsen) geregeld van het net te halen wegens te wreed en in strijd met de spelregels. Ze duiken daar altijd weer op, die verhalen van onpeilbare wanhoop of romantische pose en provocatie. Wie geeft iets om dat onderscheid in de virtuele wereld ?

Weten we waarmee jonge mensen bezig zijn als ze uren voor de computer zitten ? Duizenden vragen over relaties en seks gaan rond, ervaringen worden gedeeld, wanhoop en verdriet worden aan de weblogs toevertrouwd. In banale zinnetjes, geschreven in een soort achteloos Bargoens. Dagboeken zijn het, die met opzet voor onbekenden te vinden worden gelegd. Het echte, niet zo spectaculaire, leven wordt afgemeten aan virtuele, soms dubieuze avonturen. Het echte lijkt altijd nietiger tegen het grote canvas van gespeelde en geconstrueerde levens. De proporties zijn dan snel zoek. Je wordt een nietig miertje in die grote termietenhoop. Een mier die in het kleinste gaatje wil kruipen, die zelfs geen mier meer wil zijn. Of die alleen groot kan zijn door niet meer te zijn. De ultieme performance, maar helaas is die niet meer virtueel. Het helpt echt niet om meer kleur over televisieschermen te smeren om die somberheid in het leven van jonge mensen te verbergen.

“Een adolescent die dreigt met zelfmoord is niet iemand die wil stoppen met leven, het is iemand die ánders wil leven”, zei een therapeut in Le Monde, naar aanleiding van de dubbele zelfmoord op Cap Blanc Nez. Jonge mensen zijn op zoek naar zingeving.

Ook al gedragen ze zich uiterlijk naar de normen van de steeds oppervlakkiger wordende entertainmentwereld, ze zijn op zoek naar elkaar, naar voorbeelden. Het is niet door ze nog méér te geven dat we hun honger zullen bevredigen. Wel door naar hen te luisteren en te kijken. Zo’n minister van Welzijn en Gezin zou zich eens een weekend moeten opsluiten in de weblog-wereld. Dan zou ze weten waar jongelui écht mee bezig zijn.

TESSA VERMEIREN