Champagne bij de vleet, kaviaar met de soeplepel, een aanzoek van een miljardair. Op de vijfsterrencruise met de SeaDream van Barcelona naar Monaco zijn dromen even geen bedrog.

Aan de tafel naast de onze zit een jong stel met het enige kind aan boord. Een braaf, rustig kind, daar niet van. Een blond meisje van een jaar of vijf, zes. Vraagt Jimmy, de vriendelijke maître d’hôtel : “Zeg eens, kleine meid, wat zou je graag eten vanavond ?” Een tikkeltje verlegen antwoordt het schaap onschuldig : ” Foie gras, alstublieft, mijnheer.” Jimmy plaagt : “Jou neem ik nooit mee uit. Nog zo klein en al zo duur.” Nu, iets dergelijks durft hij geen van de andere passagiers in te peperen. Integendeel, wij hoeven maar te kikken en de bemanning springt al. Met de glimlach. Een echte welteverstaan, geen vakkundige.

Aardige lui, allemaal, zowel de honderd opvarenden als de negentig man personeel. Eén passagier is minder leuk, al is hij voor even wel grappig. Een oude verwarde (of dronken ?) Deen die elke vrouw van wie hij vermoedt dat ze alleen aan boord is, aanspreekt met steevast dezelfde openingszin : ” Hello. You’re single. I ‘m a billionaire and I’m very lonely. Well, what do you think ?” Dat er geen woord van gelogen is, dát denk ik.

Eenzaamheid, dat is ieder voor zich, maar wat eten betreft, heeft niemand te klagen. De vraag naar de voorkeur van het kleine meisje was hoogstwaarschijnlijk ingegeven door bezorgdheid : om haar het vijfgangendiner te besparen, want zo gaat dat elke dag. Een aperitief met amuse-gueule, een salade, soep, een entrée – wat bij niet-Engelstaligen verwarring veroorzaakt omdat het een hoofd- en geen voorgerecht is – en daarbovenop nog een dessert. En koffie met borrel toe. Iedere keer opnieuw heeft de chef voor elk van die gangen drie suggesties. Daarnaast is er een apart wellnessmenu én een vegetarisch alternatief. En wie daar zijn gading nog niet in vindt, kan à la carte eten. Ook de sommelier (hij heeft er het juiste hoofd voor én een zilveren kommetje aan een halsketting) doet dagelijks zijn voorstellen : één voortreffelijke witte, en een even voortreffelijke rode wijn. Alles is in de prijs inbegrepen, behalve als de keus van de sommelier je niet bevalt. Als je iets anders van de wijnkaart kiest, betaal je wel extra, en de duurste fles op die kaart is er een van 1100 dollar. Voor de rest heb je geen geld of kredietkaart nodig (Tenzij je je jurken wilt laten stomen of strijken, of als je zoals onze Deense miljardair elke dag drie keer gemasseerd wenst te worden door een van de Aziatische schonen in de beauty parlour). Al het overige, champagne, wodka, kaviaar, you name it, any moment of the day : ene Sebastian, Joven of Kasim staat ermee voor je neus. Ook als je in ’t holst van de nacht trek krijgt in popcorn.

Zicht op zee

Alles stellen ze in het werk om het je naar de zin te maken, in de mate van het mogelijke althans. Want dingen zoals het weer, die hebben ze niet in de hand. Er mag dan regen dreigen de dag dat ik aankom in Barcelona, waar de SeaDream in volle glorie ligt te blinken aan de kade. Bij het einde van de loper, bij de onderste trede van de trap, word ik opgewacht door een matroos die me een nat doekje overhandigt. Een nette jongeman heet me in het Nederlands hartelijk welkom aan boord : Gregory Lamoot, Director of Benelux Countries stopt me zijn naamkaartje en het eerste glas champagne in de hand en loodst me naar een tafel met kaviaar- en zalmtoastjes. De receptioniste brengt me naar mijn hut – een veel te armetierig woord voor de kamer waar ik de volgende nachten zal doorbrengen. Niks geen caravangevoel, zoals dat gewoonlijk het geval is op een cruiseschip. Zicht op zee, in elke kajuit van de SeaDream. Een eigen salonnetje met de gebruikelijke minibar, maar ook een flatscreen tv, dvd-speler, MP3-jukebox, internetaansluiting. Een queensize bed, ruime kasten, een marmeren badkamer met een douche zo groot als een ligbad. Het assortiment toiletartikelen is van Bulgari ; shampoo, zeepjes, douchegel, haarbalsem en bodylotion, in behoorlijk grote flacons. Op een wandrek liggen een bijbel en een atlas. Wat een opluchting : dwalen of verdwalen kan ik niet.

Gebraden duifjes

Elke ochtend wordt een Engelstalig krantje onder de kajuitdeur geschoven. Bestemming van vandaag, weersvoorspelling (zon, zon en nog eens zon), de belangrijkste uittreksels uit het wereldnieuws, een hele kolom uit de London Stocks, kwestie van de passagiers op de hoogte te houden over de waarde van hun aandelen. En de uitslag van de Lotto. Onderaan : het telefoonnummer van het schip, je weet maar nooit dat een opvarende in nood raakt aan wal. Want dat is het principe : ’s nachts varen, overdag uitstappen. Wie aan boord blijft, kan sporten van op een platform achteraan de boot : kajak, snorkelen, waterski, jetski, zwemmen.

Het openbare leven kan beginnen om zeven uur, met een ‘eerste ontbijt’ op dek vijf. Ik houd het liever bij het ‘gewone’ ontbijt, om een uur of acht. Ik heb nauwelijks een blik geworpen op het buitenmatige buffet, of een gebronsde Andras staat naast me. Blauw-wit gestreept hemd met korte mouwen, donkerblauwe bermuda, lange bruine benen in witte sportsokken en dito gymschoenen : wat kan hij me brengen ?

Wie dat zou willen, kan wel twaalf keer per dag eten, maar wat zou ik ? In dit luilekkerland vliegen de gebraden duifjes me zo in de mond. Als ik aan het zwembad lig te lezen, komt een vriendelijk heerschap langs : “Wilt u eens proeven wat ik voor u gemaakt heb ?” Milkshake met veel aardbeien en meloen. Een half uur later wéér één, met dezelfde vraag. Fruitspiesjes. Dan weer pizzaatjes. Intussen worden lege glazen weggehaald en vervangen door volle, worden asbakken met één peuk erin verwisseld voor een lege. De ligstoelen worden constant weer in het gelid gezet en voorzien van schone handdoeken. Allemaal het werk van wat op een bende vrolijke vrienden lijkt.

Opzitten en pootjes geven

Af en toe laat een passagier zich te water in het zwembad, dobbert loom heen en weer of hangt wat te dromen aan de rand. De jacuzzi, die dag en nacht ligt te bubbelen en te dampen naast het zwembad, blijft leeg. “Overdag meestal wel”, zegt Gregory Lamoot. “Dan is het te heet. Maar ’s nachts wordt er wel gebruik van gemaakt. Er zijn ook nogal wat mensen die de nacht aan dek doorbrengen, onder de sterrenhemel. Onze Balinese bedden, de dikke tweepersoonsmatrassen op de zonnedekken, zijn daar zeer geschikt voor.”

De SeaDream is iets tussen een cruiseschip en een motorjacht in, volgens de Française Diane Friberg, vice-president Europe Sales van de SeaDream Yacht Club. “De eigenaar van SeaDream I en II is een Noor van 47, 48 jaar oud, die zijn visie op het leven op zee wil delen met anderen. Hij wil een service aan boord als op een cruiseschip, maar de lifestyle van een jacht : elegant, maar casual. No tux for guys, no gala gowns for gals. Laat die stropdas, smoking en pak maar thuis. We moeten al het hele jaar door opzitten en pootjes geven, hier hoeft dat niet. Ontspannen is de boodschap. Wat niet betekent dat je in badpak of shorts aan tafel mag verschijnen. Er zijn grenzen, nietwaar.”

Op het megajacht van 104 meter lang en 14 meter breed vinden ook geen glitterrevues plaats, ’s avonds tokkelt een stille pianist klassieke deuntjes die hij onderbreekt als Robert van Gent, de Nederlandse Activities Director, een briefing houdt over de aanlegplaats van de volgende dag. Korte historische schets, de mooiste winkelstraten, de aangenaamste stranden.

En dan : aan tafel ! De vlotte jongens hebben hun daguniform geruild voor een wit hemd met vlinderdas en een smokingjasje en ze voeren een aardige choreografie op. Eén noteert de bestellingen, niet veel later komt het eerste gerecht op tafel, allemaal mooi op hetzelfde moment. Op de hele reis mislukt het niet één keer : telkens komt alles bij de juiste persoon terecht, of je met zijn tienen aan een tafel zit of met zijn tweeën in een privé-alkoofje aan de reling. De hoofdgerechten worden onder een klok geserveerd en als bij wonder verschijnen er net genoeg obers om (” one two three !”) alle klokken gelijktijdig op te tillen.

“Omdat alles zo exclusief is, is een verblijf op de SeaDream een beetje duurder dan een andere cruise”, zegt Diane. “Het is zoals met auto’s. Eerst heb je de Toyota‘s, dan krijg je de Peugeot-klasse, maar dit is Mercedes : topklasse, er worden dan ook topprijzen voor gevraagd.” Maar voor niets gaat de zon op. Of liever : de maan, boven een spiegelgladde Middellandse Zee.

Tekst en foto’s Griet Schrauwen