De bakken met weirdo’s worden deze dagen op het televisiescherm weer ijverig opengetrokken. Vorige zaterdagavond had ik niks beters te doen dan toch even naar Hete kussen uit Salou te kijken, daartoe aangezet door mijn collega’s die hun verbijstering over deze Jambers-reeks ’s middags aan tafel niet onder stoelen of banken steken. Ik zag een vette Vlaamse primitief, met nog slechts een paar bruin berookte tanden in zijn grote mond, het vergeefs aanleggen met twee frisse Hasseltse tienermeisjes. De cameraman liep likkebaardend mee met de hufter en zijn al even onfrisse maten. Ik had er meteen genoeg van.

Goedele Life! “een talkshow over maatschappelijke problemen”, volgens het programmaschema van de VTM, voerde gisteren een jongedame ten tonele die zich omringde met geliefde beesten als natuurlijk verdedigingsschild tegen al te agressief wordende partners. Beesten waarvoor ze zelfs bereid was om op straat te slapen en te stelen. Daarnaast werden gereconstrueerde bloederige beelden getoond van kinderen die door honden aan stukken werden gereten. Eerlijk gezegd: ik heb ook dat “maatschappelijk probleem” niet uitgezeten. Met aandoenlijk meelevende reeënogen vroeg Goedele naar steeds meer details, in haar welbekende stijl: “Stak uw vriendin u niet met een mes, toen de hond haar aanviel?”

Hoe vinden ze dat soort gasten toch, vroeg ik me af?

In een Terzake-verslagje over het nieuwe Veronica-programma Big Brother, zag ik weer hetzelfde slag mensen – big hair, big tattoos, piercings, zonnebankbruin – defileren. Het waren dan wel Nederlanders, maar ze geleken verbazingwekkend veel op Jambers- en Goedele-gasten. Voor Big Brother gaan mensen, die elkaar van haar noch pluim kennen, in een huis zitten waar camera’s hun doen en laten registreren, tot in de meest intieme kamertjes. De deelnemers hebben niks omhanden, delen woon- en slaapruimte en maken onder elkaar uit wie uit de groep gezet wordt. Degene die alle andere kan buitenwerken en uiteindelijk alleen overblijft, wint 5 miljoen frank. “Ach, ze moeten het zelf maar weten”, zei een van mijn zonen. Eén miljoen Nederlanders kijkt dagelijks naar Big Brother. Eén miljoen Nederlanders is er dus benieuwd naar hoe mensen elkaar psychisch aan stukken rijten.

Wat maakt toch dat mensen zo massaal snakken naar hun gloriemoment, en omwille daarvan bereid zijn hun laatste greintje privacy op te geven? Zonder scrupules wordt die behoefte aangewakkerd en is daarop een zeer rendabele amusementsindustrie gebouwd.

In de States zijn ze natuurlijk alweer een stapje verder. In Anaheim, Californië, de plek waar ook Disneyland groeit en bloeit, hebben ze nu een nieuwe attractie: Tinseltown. Voor 45 dollar kan u daar, in een feestpaleis vol glans en glitter, voor één avond de vedette worden in een net-echte oscar-show. Bij het binnenkomen wordt u op de rode loper bestookt met camera’s en micro’s. Men vraagt u hoe uw laatste avond met Tom Cruise was, of u echt de vrouwelijke hoofdrol gaat spelen in de nieuwste film van Martin Scorcese. Aan het eind van de pseudo-glamoureuze avond met zo’n 700 betalende gasten, worden acht oscars uitgereikt. Het personeel zoekt de mensen met oscarpotentieel uit op basis van de entreefilmpjes. Naar het schijnt is de vertoning die de neplaureaten weggeven van een hartbrekend niveau. Dankspeeches zonder einde, echte tranen van ontroering, kushandjes… Wie pech had, kan in de souvenirshop nog altijd zelf een oscar kopen voor 175 dollar. Het hele Tinseltown-gedoe is nu al een daverend succes en heeft per maand een omzet van 1 tot 2 miljoen dollar.

Misschien is een Belgische versie van Tinseltown wel een uitstekend fin de carrière-idee voor Paul Jambers? Dirk Tieleman kan hem, als harde interviewer op de rode loper, misschien een handje toesteken. En als beide heren dan écht binnen zijn, kunnen ze de boel overlaten aan Goedele Liekens, want die kan op het scherm toch nog wat langer mee.