Doorgaans moeten ex-modellen hemel en aarde verzetten om te bewijzen dat ze ook kunnen acteren en meer kunnen dan er alleen slank en sexy bijlopen. Rene Russo heeft twee keer tegen de typecasting moeten vechten. Eerst gunde men het voormalige topmodel zelfs geen screentest voor “Lethal Weapon 3”, haar doorbraakfilm uit 1992. “Ze wuifden me weg met: ze is een model, wie denkt ze wel dat ze is! Ik heb echt moeten knokken voor die rol. Diep vanbinnen wist ik dat niemand in Hollywood taaier uit de hoek kon komen, als ik iets schunnigs en uitdagends zeg, klinkt het alsof ik het meen. Omdat ik zo werd grootgebracht. Het is niet aan iedereen gegeven om de wereldwijze meid te spelen. Denk maar aan die juffertjes uit Charlie’s Angels die met hun piepstemmetje Put up your hands! moeten roepen!”.

Russo was zo geloofwaardig in de rol van de flinke meid die de kwajongens mores leert, dat kortzichtige producenten dachten dat ze niets anders kon en dat ze de meer romantische rollen aan haar neus zag voorbijgaan. “Ik heb altijd de neiging om mijn vrouwelijk charmes af te zwakken. Waarschijnlijk heb ik dat overgehouden aan mijn jaren als fotomodel. Om niet agressief over te komen en niet voor hooghartige snob te worden versleten, leerde ik me te gedragen als het aardige buurmeisje van wie vooral geen enkele seksuele dreiging uitgaat.”

Ook regisseur John McTiernan twijfelde aan haar capaciteiten om in de oplichtersfilm “The Thomas Crown Affair” haar rol van premiejaagster voor de verzekering met sexy glamour te spelen. Hij dacht zelfs dat ze principieel geen naaktscènes wou doen. “Hij had vernomen dat ik gelovig ben. Ik begreep zijn vraag niet goed. Het is toch niet omdat ik in God geloof dat ik mijn kleren niet wil uittrekken als het script daarom vraagt!”

Russo’s bereidwilligheid leverde enkele topless-momenten op tijdens een uitstapje naar de Antillen en een inmiddels spraakmakende liefdesscène.

“John had er geen flauw benul van hoe hij die scène moest draaien. Ik zei hem alleen dat ik niet op Pierce (Brosnan) ging zitten wippen. We draaiden eerst de dansscène waarin ik die doorschijnende jurk draag en uitdagend tegen Pierce sta aan te wrijven. John vond het niet nodig dat we dit nog eens gingen overdoen in bed, daarom werd de slaapkamerseks een beetje meer artistiek, speelser ook. Waar ik dankbaar voor ben. Realistische seks ziet er belachelijk uit op film. Daarom is het draaien van seksscènes altijd heel ongemakkelijk. Neem nu die scène waarin Pierce me op de tafel gooit en de boeken van de tafel rollen. Probeer dat maar eens te doen met al die mensen rond jou zonder dat je de slappe lach krijgt.”

Russo zegt dat ze niet zonodig een hoofdrol hoeft te spelen. Je vergeet echter vaak dat ze ‘maar’ de onderschikte bijrol speelt, zo goed klikt het tussen haar en de mannelijke supersterren van het kaliber van Mel Gibson (twee “Lethal Weapon”-films en “Ransom”), Dustin Hoffman (“Outbreak”), Clint Eastwood (“In the Line of Fire”), John Travolta (“Get Shorty”) en Kevin Costner (“Tin Cup”). “Geen groot geheim hoor, ik kijk gewoon naar de persoon met wie ik werk. Acteren doe je niet op je eentje. De stijl van je tegenspeler bepaalt zeer sterk je manier van werken. Je moet ontdekken wie je tegenspeler is en iets doen met zijn energie. Met Clint krijg je een heel sterke, maar in toom gehouden kracht. Mel zou gewoon de muren oplopen, zit geen minuut stil, drinkt, rookt, gesticuleert, heeft allerlei gekke invallen. Pierce is Brits, gereserveerd, hij heeft verborgen kanten. Bij mij krijg je precies wat je ziet, recht in je gezicht. Pierce moet je een beetje door elkaar schudden. Hij heeft een ongelofelijk gevoel voor humor, ik zou dolgraag een romantische komedie met hem doen. Een ander verschil is dat hij bijzonder geconcentreerd is. Ik denk niet dat hij één keertje zijn dialogen verknalde. Ik deed niets anders dan me verspreken en uit mijn rol vallen. We werken op een totaal andere manier. Hij weet precies wat hij wil en gaat recht op zijn doel af, zonder omwegen. Bij mij is het veel meer een kwestie van gissen en missen, ik ben makkelijk afgeleid. We zitten gewoon anders in elkaar.”

In Amerika maakten de kranten zich behoorlijk druk over het schokkende feit dat “The Thomas Crown Affair” een vrouw van ouder dan 40 laat zien die seksueel actief is en op de koop toe tijdens de daad nog behoorlijk sexy. “Ik had er geen idee van dat mijn leeftijd zo’n big deal zou zijn”, zegt de nu 45-jarige actrice. “Misschien hebben we gewoon te lang oude venten met jonge meisjes zien stoeien.”

Helaas is niet alleen Hollywood bezeten door het jeugdideaal, maar is heel Amerika ten prooi aan die verafgoding, vindt Russo. “Je kan geen nieuwslezer meer zien zonder een facelift. Hoe droevig! Je ziet hoe zowel bij mannen als bij vrouwen de schrik om het hart slaat als ze de 35 naderen. De kaap van de 40 overschrijden lijkt in ons land wel een straf van God. Ik vind dat die obsessie zelfs iets kwaadaardigs heeft, omdat ze je bang maakt en je belet om met volle teugen van het leven te genieten. Angst is niet mooi, is niet sexy. Jeugd is prachtig, niets is mooier dan mijn 6-jarig dochtertje, maar komaan, schoonheid groeit en niet alleen inwendig zoals het cliché het voorhoudt, maar ook uitwendig. Voor mij zijn de interessantste vrouwen ouder dan 40 omdat ze andere dingen te bieden hebben. Wie alleen maar geobsedeerd is door er eeuwig jong te blijven uitzien, verzaakt aan al die andere dingen die God ons geschonken heeft. Zo lang ik op deze planeet rondloop, zal ik alles doen wat in mijn macht ligt om daar tegen te vechten. Al is het maar om te beletten dat mijn dochter er het slachtoffer van wordt.”

Patrick Duynslaegher