Keuken : 7,5 I Decor : 7 I Comfort : 7 I Service : 6 I Prijs/kwaliteit : 7

A lex D’Hauwere en Frederic Faen zijn als vrienden gaan bomen over een eigen restaurant. Het moest een nieuw eethuis worden, dat door de originele aanpak een gat in de markt vult. De twee gingen polsen wat er leeft bij de mensen en kwamen tot de conclusie dat er behoefte is aan een laagdrempelig eethuis, waar de gasten op een spontane en leuke manier worden benaderd en waar er smakelijk wordt gegeten van zuivere gerechten, die gemaakt zijn van verse ingrediënten en die op tafel komen tegen verteerbare prijzen. Hun gemeenschappelijk ontwikkelde ‘product’ werd in juni vorig jaar in de markt gezet en kreeg onmiddellijk aandacht van het Antwerpse publiek en de lokale pers.

Wij kwamen op een regenachtige avond van achter het fluwelen tochtgordijn de eetzaal binnen, nestelden ons in een hoekje en vonden het in Bien Soigné best knus. De tafels zijn gedekt met smetteloos wit linnen en mooi bestek. De stoelen worden ingenomen door een beschaafd publiek en er klinkt goede achtergrondmuziek. Vrouwen zijn regelmatig in de meerderheid. Volgens Frederic organiseren de dames zich beter en reserveren lang op voorhand een tafel. In ieder geval was de nieuwe Eau de Perrier, finement pétillante de hit van de avond.

De spijskaart is beknopt en seizoengebonden. Het repertoire wordt aangevuld met een drietal op de markt afgestemde voorgerechten en een drietal hoofdgerechten. Die suggesties worden aan tafel vermeld zonder prijsindicatie.

Wij werden vergast op hapjes : ganzenlever met gelei van sjalot, bloemkoolsoepje met spekjes en gerookte paling en kraakverse garnalen om zelf te pellen. Spijtig dat er niets was om de vingers te reinigen : dat was niet erg soigné ! Er kwamen twee smakelijke voorgerechten : kort gebakken sint-jakobsschelpdieren met crème van aardpeer, karamel van grondwitloof en tapenade van zwarte truffel en eekhoorntjesbrood (16,50 euro) en carpaccio van ossenhaas met gemarineerde Italiaanse trostomaatjes, raketsla, parmezaankaas, pijnboompitten en witte truffelolie (14 euro). Ook de hoofdgerechten vielen in de smaak. De een kreeg geroosterde bout en borst van parelhoen met smeltende ganzenlever, gebakken bospaddenstoelen, pijnboompitten, raketsla en een lichte jus (23 euro). Voor de andere verscheen, als een van de suggesties van de dag, een prachtig verse zeetong van twee-in-een-kilo, met zorg gebakken en opgediend met eersteklasfrieten en mayonaise : dit kon niet beter (24 euro) !

Wij betaalden en stonden tevreden op. Maar waarom bleef Frederic met de handen op de rug staan, toen wij ons tussen de tafels in onze mantels werkten ? Was het een gebrek aan hoffelijkheid of was het misschien een bewuste afstand van stijf gedoe ? Zo’n steuntje in de rug was toch wel makkelijk geweest.

Door Pieter van Doveren / Foto’s Jan Caudron